Η Μάγδα Κοτζιά γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1940 και σπούδασε Οικονομικές και Πολιτικές Επιστήμες στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο. Το 1968, διέφυγε στο Παρίσι ως μέλος της Δημοκρατικής Άμυνας, όπου και γνώρισε σημαντικές προσωπικότητες των ελληνικών τεχνών όπως η Χρύσα Ρωμανού, ο Pierre Restany και ο Νίκος Κεσσανλής. Με τον Κεσσανλή δημιούργησε την Mec Art, συσπειρώνοντας καλλιτέχνες που εργάζονταν πρωτίστως με μηχανικά μέσα. Αγόρασαν ένα τεράστιο επαγγελματικό μηχάνημα παραγωγής μεταξοτυπιών, και δούλεψε με ξένους αλλά και πολλούς Ελληνες αντιστασιακούς που καταπιέζονταν από τη δικτατορία.
Το 1973, η Μάγδα Κοτζιά επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη, ίδρυσε το βιβλιοπωλείο Κοτζιά, και ένα χρόνο μετά ίδρυσε τον εκδοτικό οίκο Εξάντας με την λογική πως «η επιλογή και η έκδοση κάθε βιβλίου είναι πράξη πολιτική». Οταν την ρώτησαν ποιούς από τους κορυφαίους συγγραφείς που γνώρισε ξεχωρίζει, απάντησε στην Ελευθεροτυπία: «Πολλοί από αυτούς ήταν φίλοι μου, τους έχω εδώ στο μπλοκάκι μου. Ξεχωρίζω σίγουρα τον Ερνέστο Σάμπατο. Αξέχαστη ζωντάνια, βαθιά μόρφωση, αδηφάγο μάτι. Είχε την ιδιαιτερότητα να μη θέλει να μείνει τίποτε γραπτό, ήθελε να καταστρέψει τα χειρόγραφά του, τα οποία ευτυχώς διέσωσε η γυναίκα του από τη φωτιά. Ηταν και εξαίρετος ζωγράφος, με αγάπη στα πύρινα χρώματα. Θυμάμαι και τη Μαργκερίτ Ντιράς. Πολύ δύσκολος άνθρωπος, δυναμική, ερωτική, πέρασε πολλά στη ζωή της. Την πρωτοείδα σε ένα γαλλικό εστιατόριο με μια μπουκάλα κρασί μπροστά της. Μου έκανε εντύπωση το απίστευτο τρακ που είχε στην πρεμιέρα ενός έργου της, τρία χρόνια πριν πεθάνει. Ξεχωρίζω επίσης τον Αλεξάκη και τον Ταχτσή από τους Ελληνες, που υπήρξαν φίλοι μου, τον Μάριο Βάργκας Λιόσα, τον Εδουάρδο Γκαλεάνο, τον Χόρχε Εδουαρτς, τον Μισέλ Τουρνιέ, τη Σιλβί Ζερμέν. Και τον Μπέκετ. Τον συνάντησα μία φορά στο Παρίσι. Ηταν ψηλόλιγνος, κομψός, μ’ αυτό το υπέροχα σκαμμένο πρόσωπο. Ηταν ο πιο ευγενικός άνθρωπος που έχω δει ποτέ.»