Ρώτα τον ήλιο να σου πει τι ώρα είναι
κι όσα αγαπάς απόψε γίνε.
Πέτρα, ψαλίδι, μολύβι, χαρτί
Είμαστε πολλοί! Πολύ πιο πολλοί.
Κι όμως ο δρόμος για την δυστυχία
είναι να πρεσβεύεις έναν ρόλο που δεν θέλεις.
Τι απόκοσμη ησυχία;!
Φταίει η πανδημία ή όσα νομίζεις πως ξέρεις;
Ο ρόλος βλέπει τριγύρω μόνο ρόλους
κι ο μόνος χάνεται ξανά σε μονολόγους.
Ο ντάρκης θέλει ζόφο να τον πείσεις
κι αυτόν που όλο γκρινιάζει, κοίτα να τον αφήσεις.
Μόνο με Νίτσε δεν βγάζεις Χειμώνα
“Γλυκειά Συμμορία” και τραγουδάμε ακόμα
Παίζουμε με σπίρτα στον αχυρώνα.
Καίγεται η Ρώμη και η πουτάνα η Βαβυλώνα.
Δεν ξέρω τι είναι σημαντικό
κι αυτό που λένε Κανονικό
κι εσύ να τους αρέσεις προσπαθείς
Πονάς για να χωράς
μα μπορείς και χωρίς!
Δεν ξέρω τι είναι σημαντικό
κάνανε το ψεύτικο να μοιάζει αληθινό
κι εσυ να τους αρέσεις προσπαθείς
Πονάς για να χωράς
μα μπορείς και χωρίς!
θέλουμε τώρα γυναίκες στην εξουσία
δίχως καμία ομοφοβία
και γάμα το δράμα, γάμα τη γκρίνια
κι αν δεν αντέχεις τη ζέστη μείνει μακριά από την κουζίνα.
Ο φίλος μόνο προτείνει, δεν επικρίνει.
Άλλο το βούτυρο κι άλλο η μαργαρίνη.
Κι αν σου μυρίζουν σκατά κάθε στιγμή
τότε μαλάκα προφανώς τα έχεις πατήσει εσύ!
Η ενοχή, σκληρή καταστολή
κι ό,τι παραβράζει εξατμίζεται.
Μία είναι η βασική αρχή
Το όμορφο αρέσει, το άσχημο συνηθίζεται.
είχαμε κλάψει πριν από τα δακρυγόνα
τώρα ρεφάρουμε με γέλια τα χαμένα χρόνια.
Κι όποιος μιζέρια φορά δεν με αφορά
γιατί μια φορά στο μαύρο, μαύρο ποτέ ξανά!