Η επικοινωνιακή saga του Nick Cave και των The Red Hand Files συνεχίζεται και τις μέρες του κορονοϊού. Αυτή τη φορά οι fans τον ρώτησαν:
Ποια είναι τα σχέδια σου για την πανδημία του κορονοϊού; Τι σκοπεύεις να κάνεις για να γεμίσεις το χρόνο σου; Μια σόλο συναυλία στο πιάνο από το σπίτι;
Alice, Όσλο, Νορβηγία
Έχετε σκεφτεί εσύ και η μπάντα να στριμάρετε μια συναυλία σας κάποια στιγμή; Θα μπορούσε να βοηθήσει τους ανθρώπους να νιώσουν ενωμένοι αυτή την περίοδο.
Henry, Σίδνεϊ, Αυστραλία
Τι κάνει κάποιος που δεν είναι ιδιαίτερα δημιουργικός στην απομόνωση; Δεν έχω ιδέα.
Saskia, Λονδίνο, Ηνωμένο Βασίλειο
Και ο Nick Cave απάντησε:
Αγαπητοί Alice, Henry και Saskia,
Η απάντησή μου σε μια κρίση ανέκαθεν ήταν να δημιουργώ. Αυτή η παρόρμηση με έχει σώσει πολλές φορές -όταν τα πράγματα γίνονταν άσχημα, σχεδίαζα μια περιοδεία ή να γράψω ένα βιβλίο ή να φτιάξω ένα δίσκο- έκρυβα τον εαυτό μου στη δουλειά και προσπαθούσα να παραμένω ένα βήμα μπροστά από οτιδήποτε με κυνηγούσε. Οπότε όταν ήταν πια ξεκάθαρο ότι οι Bad Seeds θα έπρεπε να αναβάλλουν την ευρωπαϊκή περιοδείο και ότι ξαφνικά θα είχα τουλάχιστον τρεις μήνες ελεύθερου χρόνου, το μυαλό μου υπερδιεγέρθηκε από ιδέες για το πώς θα μπορούσα να γεμίσω όλο αυτό το χώρο. Σε μια βιντεοκλήση με την ομάδα μου πετάξαμε ο ένας στον άλλο ιδέες -να στριμάρω μια σόλο συναυλία από το σπίτι μου, να γράψω ένα άλμπουμ απομόνωσης, να γράψω ένα διαδικτυακό ημερολόγιο κορονοϊού, να γράψω ένα σενάριο για μια ταινία αποκάλυψης, να δημιουργήσω μια playlist πανδημίας στο Spotify, να ξεκινήσω μία διαδικτυακή λέσχη ανάγνωσης, να απαντάω ζωντανά online στις ερωτήσεις των Red Hand Files, να στριμάρω μαθήματα τραγουδοποιίας, ή ένα πρόγραμμα μαγειρικής, κλπ- όλες με στόχο να διατηρήσω σε εγρήγορση τη δημιουργική μου ορμή και να δώσω στους αυτοπεριορισμένους fans κάτι να κάνουν.
Εκείνο το βράδυ, καθώς αναλογιζόμουν όλες αυτές τις ιδέες, άρχισα να σκέφτομαι τι είχα κάνει τους προηγούμενους τρεις μήνες -δουλεύοντας με τον Warren και τη Συμφωνική Ορχήστρα του Σίδνεϊ, σχεδιάζοντας μία μεγάλη και απίστευτα σύνθετη έκθεση για μένα με τη Βασιλική Βιβλιοθήκη της Δανίας, υλοποιώντας το βιβλίο Stranger Than Kindness, δουλεύοντας σε μια ανανεωμένη έκδοση του βιβλίου μου “Collected Lyrics”, εξελίσσοντας το σόου για την παγκόσμια περιοδεία του Ghosteen (το οποίο, παρεμπιπτόντως, θα είναι γαμημένα απίστευτο αν ποτέ καταφέρουμε να το κάνουμε!), δουλεύοντας σε ένα δεύτερο δίσκο με B Sides και δυσεύρετες ηχογραφήσεις, και, φυσικά, διαβάζοντας και γράφοντας στα The Red Hand Files. Καθώς καθόμουν στο κρεβάτι, προέκυψε μία ακόμη σκέψη, καθαρή, θαυμαστή και ανθρώπινη:
Γιατί πρέπει να είναι αυτή η στιγμή για να γίνω δημιουργικός;
Όλοι μαζί είμαστε κομμάτι της ιστορίας και τώρα ζούμε μέσα σε ένα πρωτοφανές γεγονός για τις ζωές μας. Κάθε μέρα η ειδησεογραφία μας παρέχει πληροφορίες που μας ζαλίζουν και οι οποίες λίγες εβδομάδες νωρίτερα θα ήταν αδιανόητες. Ό,τι μας διατάρασσε και μας δίχαζε πριν από ένα μήνα μοιάζει, στην καλύτερη των περιπτώσεων, με απομεινάρι αμηχανίας από μία αδρανή και προνομιούχα εποχή. Έχουμε γίνει αυτόπτες μάρτυρες μιας καταστροφής που τη βλέπουμε να ξετυλίγεται από τα μέσα προς τα έξω. Έχουμε αναγκαστεί να απομονωθούμε -να είμαστε προσεκτικοί, να είμαστε ήσυχοι, να παρακολουθούμε και να αναλογιζόμαστε την πιθανή εσωτερική κατάρρευση του πολιτισμού μας σε πραγματικό χρόνο. Όταν τελικά ξεπεράσουμε τον σκόπελο αυτής της εποχής θα έχουμε ανακαλύψει πράγματα για τους ηγέτες μας, για τα κοινωνικά μας συστήματα, για τους φίλους μας, για τους εχθρούς και πρώτα και κύρια για τους εαυτούς μας. Θα γνωρίζουμε κάτι για την αντοχή μας, για την ικανότητα μας για συγχώρεση και για την αμοιβαία ευαισθησία μας. Ίσως να είναι μια εποχή να επιδείξουμε προσοχή και παρατηρητικότητα.
Ως καλλιτέχνης, νιώθω ότι είναι λάθος να χάσω αυτή την εξαιρετική στιγμή. Ξαφνικά, το να γράψω ένα μυθιστόρημα, ή ένα σενάριο ή μια σειρά τραγουδιών φαντάζουν ως πολυτέλειες μιας περασμένης εποχής. Για μένα τώρα δεν είναι η στιγμή για να είναι κανείς θαμμένος στη διαδικασία της δημιουργίας. Είναι η στιγμή για να καθίσουμε στο πίσω κάθισμα και να χρησιμοποιήσουμε την ευκαιρία ώστε να αναλογιστούμε ποια ακριβώς είναι η λειτουργία μας – για ποιο πράγμα εμείς, ως καλλιτέχνες, είμαστε εδώ.
Saskia, υπάρχουν και άλλοι τρόποι για να έρθουμε κοντά, ανοιχτοί σε όλους μας. Ένα email σε κάποιο μακρινό φίλο, ένα τηλεφώνημα σε ένα γονιό ή αδερφό, μία καλή κουβέντα σε ένα γείτονα, μια προσευχή για όσους εργάζονται στην πρώτη γραμμή. Αυτές οι απλές χειρονομίες μπορούν να ενώσουν τον κόσμο -απλώνοντας νήματα αγάπης εδώ κι εκεί, που τελικά θα μας ενώσουν όλους- ώστε όταν τελικά αναδυθούμε από αυτή την εποχή, να είμαστε ενωμένοι από τη συμπόνια, την ταπεινότητα και μία σπουδαιότερη αξιοπρέπεια. Ίσως να δούμε τον κόσμο μέσα από διαφορετικά μάτια, με μια αφυπνισμένη ευλάβεια για το θαυμαστό πράγμα που είναι. Αυτό θα μπορούσε πράγματι να είναι η πιο δημιουργική δουλειά απ’ όλες.
Με αγάπη, Nick x