Τούτη τη φορά, το update φιλοξενείται στο BRIC House, στο Μπρούκλιν, στο πλαίσιο του PS 122’s Coil festival: είναι το «La Medea» της Yara Travieso.
Το κοινό είναι διάσπαρτο σε όλη την αίθουσα του θεάτρου, σαν να βρίσκεται σε έναν χώρο χορού και παρακολουθεί ηθοποιούς και χορευτές σε διάφορες σκηνές, ενώ μια ορχήστα παίζει λάτιν ποπ (μουσική και τραγούδια, του Σαμ Κρόφορντ). Τους ερμηνευτές ακολουθούν κάμερες, πάνω και κάτω από τις σκηνές, και τα βίντεο προβάλλονται σε μια γιγαντοοθόνη που είναι τοποθετημένη δίπλα στην ορχήστρα.
Άρα, ο θεατής παρακολουθεί πολλά show, ταυτόχρονα: τους ίδιους τους ερμηνευτές, τα ζωντανά βίντεο, άλλους θεατές (οι οποίοι, κάποιες φορές, προσκαλούνται να συμμετάσχουν στον χορό).
Συνολικά, η σκηνοθεσία της Travieso είναι εντυπωσιακή – γράφουν οι Chrysler Ford και John Sherer, στο Hypeallergic – ειδικά αν αναλογιστεί κανείς πόσα συμβαίνουν ταυτόχρονα: θεατρική ερμηνεία, χορός, μουσική και ταινία.
«Μια από τις πιο όμορφες στιγμές είναι η τελευταία σκηνή: Η Μήδεια παίρνει μια μεγάλη κάμερα και την κρατά κοντά στο πρόσωπό της, χορεύοντας μαζί της ενώ κοιτάει στον φακό, με ένα βλέμμα σαγήνης αλλά και περιφρονητικό. Το φως σπινθηρίζει γύρω απ’ το πρόσωπό της. Είναι σαν να σκηνοθέτησε μία selfie ο Terence Malick» αφηγούνται, γοητευμένοι.