Γιατί ντρεπόταν που ήταν ο μόνος γιος του πατέρα του;
Γιατί δεν κατάφερε να δει από κοντά τον Ανδρέα Παπανδρέου;
Γιατί στη Β’ Γυμνασίου σκεφτόταν συνέχεια τη στρατιωτική
του θητεία;
Γιατί δεν αγόρασε ποτέ κανένα δίσκο από τις Τρύπες;
Γιατί ίδρωνε στα πεζοδρόμια της οδού Μάρνη;
Γιατί τον πάτησε η μάνα του με ένα Zastava;
Γιατί τον κυνήγησαν διεφθαρμένοι μπάτσοι στο Μαρόκο;
Γιατί δε χαστούκισε τον Αμερικανό πρέσβη στο Παρίσι;
Γιατί δεν έπεσε από τον πέμπτο όροφο του Chelsea Hotel;
Γιατί σταμάτησε να ντρέπεται που είναι ο μόνος γιος του πατέρα του;
Αυτά είναι κάποια από τα ερωτήματα που ψάχνουν απαντήσεις
στις 18+1 ιστορίες του Κράτα το Σόου, οι οποίες ξετυλίγονται
όπως ακριβώς θέλει η κάθε μια τους, με αφετηρία 18+1 οριακές
συναυλίες που έζησε o συγγραφέας.
Δε χρειάζεται να έχεις δει ζωντανά τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου
στα τέλη της δεκαετίας του ’80 για να κατανοήσεις τους ενοχικούς
ψυχαναγκασμούς του πρωταγωνιστή του βιβλίου σε σχέση με τον
πατέρα του.
Ούτε να έχεις συναντήσει σε προεφηβική ηλικία τον Γιάννη
Αγγελάκα για να καταλάβεις τον αντίκτυπο που είχε σε μία
ολόκληρη γενιά η αλλοπρόσαλλη μεταπολιτευτική αισιοδοξία
της πρώιμης «σοσιαλιστικής» ευδαιμονίας.
Ακόμα κι αν δεν έχεις μοιραστεί τη σκηνή με τον Τζίμη Πανούση,
όπως ο Θεοδόσης Μίχος, θα προβληθεί μέσα σου ένα αναπαραστατικό
φιλμάκι της αθάνατης επαρχιακής οικογενειοκρατίας ως έρμα
σε μια κοινωνία που πάντα θα ψάχνει και ποτέ δεν θα βρίσκει τα
ερείσματά της.
Όσοι ποδοπατήθηκαν σε μία συναυλία του Joe Strummer θα
συμφωνήσουν ότι η δολοφονία του Γρηγορόπουλου προκάλεσε
ανεπανόρθωτη συλλογική βλάβη. Θα συμφωνήσουν και όσοι
δεν ακούνε Strummer.
Δε χρειάζεται καν να σου αρέσει το ροκ εν ρολ για να ταξιδέψεις
με το Κράτα το Σόου. Το μόνο που χρειάζεσαι είναι η όρεξη να
κολυμπήσεις, διαβάζοντας, κόντρα στο ρεύμα της ματαιότητας,
σαν ψάρι μέσα στα βρόμικα νερά του ποταμιού που εκβάλλει στο
δέλτα της ενηλικίωσης.
Εκεί, ναι, μπορείς να ανάψεις ένα τσιγάρο. Και μετά άλλο ένα.
Γιατί όχι;