Η επαγγελματίας αναρριχήτρια και τέσσερις φορές παγκόσμια πρωταθλήτρια Angela Eiter, βρέθηκε το καλοκαίρι στο πανέμορφο Κυπαρίσσι της Λακωνίας για να ανακαλύψει τη μαγευτική ομορφιά του και φυσικά τα βράχια που έχει να προσφέρει.
«Είχα στο μυαλό μου το Κυπαρίσσι από τότε που ανακάλυψα, πάνω από το μικρό παραθαλάσσιο χωριό, τα παρθένα και ανεξερεύνητα βράχια του και τις προοπτικές τους, τον Νοέμβριο του 2014. Δεν έβλεπα την ώρα να επιστρέψω και να δημιουργήσω νέες αναρριχητικές γραμμές στα μοναδικά απόκρημνα βράχια του».
«Όταν ήρθα στο Κυπαρίσσι τον περασμένο Ιούνιο, συνάντησα τον πρωτοπόρο του είδους και εκπαιδευτή αναρρίχησης, Άρη Θεοδωρόπουλο, για να συγκεντρώσω πληροφορίες για τον τεράστιο βράχο. Μου είπε ότι υπάρχουν μόνο λίγες χαρτογραφημένες διαδρομές στον τομέα Μπαμπάλα ενώ ο υπόλοιπος βράχος παραμένει ανεξερεύνητος».
«Όταν αναρριχήθηκα εκεί πάνω για πρώτη φορά, συνειδητοποίησα τις ατελείωτες απόκρημνες γραμμές σταλακτιτών. Ήμουν τυχερή που είχα μαζί με τον φίλο μου, Bernie, ο οποίος με βοήθησε με το δέσιμο που τελικά αποδείχτηκε ζόρικο. Χρειάστηκα λίγο χρόνο για να καταλήξω ποια από όλες τις φοβερές γραμμές ήμουν έτοιμη να δοκιμάσω. Δεν ήξερα από που να πρωτο-ξεκινήσω αλλά αποφασίσαμε να επικεντρωθούμε σε δύο ανεξάρτητες γραμμές».
«Η πρώτη είχε 35 μέτρα μήκος, εξαιρετικά απόκρημνη με διάφορα είδη σταλακτικών κολονέτων. Αποδείχθηκε ότι αυτή η μορφολογία ταίριαζε στο αναρριχητικό μου στιλ και παρόλο που είμαι σχεδόν σίγουρη ότι είχε βαθμό δυσκολίας 8c , κατάφερα να ανέβω γρήγορα. Η δεύτερη γραμμή, ωστόσο, ήταν πολύ πιο δύσκολη. Όχι τόσο μακριά και απότομη όσο η άλλη, η πολυπλοκότητα όμως στις κινήσεις εξαιτίας των πορωδών ηφαιστειογενών λίθων, της κλίσης και των πτυχώσεων, αποδείχτηκε ένα γερό τεστ αντοχής και δύναμης. Στην πρώτη μου προσπάθεια δυσκολεύτηκα ακόμη κα να κάνω τις μεμονωμένες κινήσεις και μου πήρε παραπάνω από μία ανάβαση να φτάσω στην κορυφή. Η πρόοδος ήρθε αργά αλλά σταθερά, όμως το γεγονός ότι όλη η διαδρομή υστερεί σε καλά στηρίγματα, με έκανε να πέφτω ξανά και ξανά. Οι μέρες περνούσαν και λίγο οι κακοί πορώδεις ηφαιστειογενείς λίθοι στην αρχή, η πολυπλοκότητα στη συνέχεια και τα ζόρικα κολονέτα σταλακτιτών στο τελείωμα, όλα αυτά μαζί απέτρεπαν την επιτυχημένη ανάβαση. Μέχρι την τελευταία μέρα, όταν όλα λειτούργησαν καλά και τελικά αναρριχήθηκα στην άγκυρα κατενθουσιασμένη με τελείως εξαντλημένους βραχίονες. Αποφάσισαν να ονομάσω την ανάβαση αυτή “Η σκοτεινιά του θριάμβου” εις ανάμνηση όλων των σπουδαίων στιγμών της αναρριχητικής μου καριέρας. Προτείνω να πάρει βαθμό δυσκολίας 8c+ αλλά ελπίζω οι επόμενοι που θα τη δοκιμάσουν, να μοιραστούν τις εντυπώσεις τους».
«Το πάθος να είσαι αυτός που ανοίγει τον δρόμο για πρώτη φορά σε μια αναρρίχηση, είναι μια καινούρια εμπειρία για μένα. Μέχρι σήμερα έχω κάνει πολύ λίγες καινούριες διαδρομές και είναι κάτι πολύ ιδιαίτερο να είσαι ο πρώτος που αγγίζει παρθένα βραχώδη σχήματα. Εκτός από την αυτο-εκπλήρωση, νομίζω ότι είναι σημαντικό να μπορείς να αφήνεις παρακαταθήκη στους επόμενους αναρριχητές τη δική σου επιτυχία».
«Είμαι πολύ σίγουρη ότι με το Κυπαρίσσι θα ασχοληθούν πολλοί ορειβάτες στο μέλλον. Κατά την άποψή μου, ο τομέας Μπαμπάλα φιλοξενεί μερικές από τις καλύτερες γραμμές πορωδών ηφαιστειογενών λίθων που έχω σκαρφαλώσει ποτέ, και σίγουρα αξίζει τον κόπο τα 50 λεπτά περπάτημα μέχρι εκεί πάνω καθώς σε ανταμείβουν όχι μόνο οι απίθανες διαδρομές αλλά και η εκπληκτική θέα στη θάλασσα. Ειδικά οι δυνατοί ορειβάτες θα εστιάσουν το ενδιαφέρον τους στον κεντρικό βράχο, αλλά τελικά όλοι οι αναρριχητές θα καταλάβουν ότι άξιζε τον κόπο σε τόσους διαφορετικούς γκρεμούς γύρω από το Κυπαρίσσι. Σε συνδυασμό της θάλασσας με τα απόκρημνα βράχια στην ευρύτερη περιοχή του Λεωνιδίου, το Κυπαρίσσι θα καθιερωθεί σύντομα στον παγκόσμιο χάρτη αναρρίχησης. Για μένα, δεν ήταν σίγουρα η τελευταία μου επίσκεψη εκεί!»
