Δεκατέσσερις και μία βόλτες
- Ο τελευταίος αριστοκράτης της πόλης είναι σήμερα ο πεζός.
- …Παρομοίαζα τον εαυτό μου, είχα κάνει ένα ποίημα:
τον κυνηγό που βγαίνει να κυνηγήσει
και όσο περπατάει με το όπλο πετάγονται κυνήγια,
μόλις πάει να τα πιάσει φεύγουνε.
Πετάγονται πέρδικες δεξιά, λαγοί αριστερά…
- Συναντώ μια ωραία θέα; Κοντοστέκομαι και την απολαμβάνω. Επιταχύνω ή επιβραδύνω το βήμα μου.
- Το να κοιτάζω όμως αυτό το στορ του παραθύρου μου φαινόταν θαυμάσιο, και δεν θα είχα κάνει τον κόπο ν’απαντήσω σ’ όποιον θα είχε θελήσει να διακόψει το ρεμβασμό μου.
- Η υπνηλία μετά το γεύμα και ο βαθύς ύπνος είναι δύο εχθροί για το φιλόσοφο. Πρέπει να πάρει προφυλάξεις. Για να καταπολεμήσει κανείς τη νάρκη του απογεύματος, το αντίδοτο λέγεται περίπατος.
- Δεν μπορώ να προσηλωθώ σε ένα θέμα: ολόκληρο το θέμα πέρασε μέσα μου. Πρέπει να προχωρήσω ίσαμε τα τρίσβαθά μου. Παρατηρώ τον εαυτό μου και το θέμα μου. Μιλώ με το στόμα του θέματος. Καλώ όλη τη ζωή να ‘ρθει σ’ εμένα.
- Κι οι ποιητές
παίρνουνε κάποτε
τις κυλιόμενες της Ομονοίας.
Άλλοι το κάνουν για να κόψουν δρόμο
γλιτώνοντας κάνα φανάρι
κι άλλοι κατεβαίνουνε φριχτοί
μ’ ένα τούνελ στα μάτια τους.
- Ο ήλιος έγερνε, ο αέρας είχε εκείνη την ιδιότητα που κάνει τα αντικείμενα συγκεκριμένα και μαζί συγκεχυμένα – μέσα σε αυτόν τον φωτισμό, ο κορμός ενός δέντρου, μια τρύπα στον ξύλινο φράχτη, ο τσακισμένος περίγυρος της στέγης, γίνονταν αυτό που ήταν το καθένα με ακρίβεια και αδιαφορία, γίνονταν έκτυπα ως τις παραμικρές τους λεπτομέρειες.
- Ναι, τα εσωτερικά διαμερίσματα υπήρχαν πραγματικά και κάποιος μου τα έκλεψε. Η θλιβερή πραγματικότητα: κλέφτρα που γίνεται πότε πότε! Βουτάει πράγματα και δεν ξέρει τι να τα κάνει. Το βρίσκει διασκεδαστικό, καθώς φαίνεται, να σκορπίζει γύρω της μελαγχολία. Εμένα η μελαγχολία έχει αρχίσει να μου αρέσει πάλι. Είναι πολύτιμη και σου μαθαίνει πολλά.
- Σ’ έναν περίπατο με την Ότλα, ανακαλύπτει έξω από την Πράγα δύο υπέροχα μέρη, και τα δύο «ήσυχα σαν το παράδεισο μετά την εκδίωξη των ανθρώπων».
- Υπήρχε στο δρόμο του μια κακοφωτισμένη βιτρίνα, με θαμπό φως, της οποίας η θέα του προκαλούσε μια βουβή αδιαθεσία. Ήταν δύσκολο να το αναλύσει. Ήταν κολλώδες.
- Τα βράδια οι διαβάτες
Περνούν μέσα από τα πάρκα για να κόψουν δρόμο.
Εμείς, τους βλέπουμε.
Ή, μάλλον, βλέπουμε την καύτρα του τσιγάρου τους.
- Όταν βρισκόταν εδώ νοσταλγούσε να ήταν εκεί• όταν βρισκόταν εκεί νοσταλγούσε να ήταν εδώ. Έλεγε διαρκώς με άγχος: «Αισθάνομαι σα να πρόκειται να πεθάνω απ’ τη μια στιγμή στην άλλη. Πρέπει οπωσδήποτε να ζήσω τις στιγμές μου όσο γίνεται εντονότερα… να κερδίσω χρόνο…».
- Στο τέλος, κατόρθωσε να φανταστεί τη συνηθισμένη σκηνή που τη βοηθούσε να κοιμηθεί: έριχνε με τη φαντασία της πετραδάκια στο φωτεινό νερό, παρακολουθώντας τους αχνούς κύκλους ν’ ανοίγουν και να χάνονται.
- … ονειρεύομαι, με την ενεργητική νωχέλεια ενός παιδιού …
Λόγια των: 1. Pascal Bruckner, Η μελαγχολική δημοκρατία | 2. Ανδρέας Βουρλούμης, Σημειώσεις ζωγράφου | 3. Denis Diderot, Τρεις ιστορίες | 4. Marcel Proust, Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο: Στον ίσκιο των ανθισμένων κοριτσιών | 5. Jean-Baptiste Botul, Η σεξουαλική ζωή του Καντ | 6. Antonin Artaud, Η Τέχνη και ο Θάνατος | 7. Γιάννης Βαρβέρης, Αναπήρων πολέμου | 8. Witold Gombrowicz, Πορνογραφία | 9. Robert Walser, Γιάκομπ φον Γκούντεν | 10. Elias Canetti, Η άλλη δίκη. Τα γράμματα του Κάφκα στη Φελίτσε | 11. Georges Simenon, Οι δαίμονες του πιλοποιού | 12. Γιώργος Μαρκόπουλος, Οι πυροτεχνουργοί | 13. Νίκος Καχτίτσης, Ο ήρωας της Γάνδης | 14. Alexander Grin, Τα πορφυρά πανιά. Μαγικό παραμύθι | 15. Jean Genet, Ό,τι απέμεινε από έναν Ρέμπραντ …
Και έργα των: Αλέξης Βασιλικός, Τάσος Βρεττός, Χριστίνα Δημητριάδη, Απόστολος Ζερβεδάς, Λίζη Καλλιγά, Πάνος Κοκκινιάς, Μανώλης Μπαμπούσης, Μαργαρίτα Μποφιλίου, Βασίλης Νούλας & Κώστας Τζημούλης (VASKOS), Georges Salameh, Αγγελική Σβορώνου, Δημήτρης Τσουμπλέκας, Γιάννης Χατζηασλάνης, Παύλος Φυσάκης
Επιμέλεια-οργάνωση: Βασίλης Νούλας & Κώστας Τζημούλης
10 Μαρτίου έως 10 Απριλίου 2020, Τετ. – Κυρ., ώρες: 5-8 μμ, Κλειστά: Δευτέρα &Τρίτη, ΤΟ ΟΧΤΩ (Πολυτεχνείου 8, Αθήνα)
www.8athens.wordpress.com