Η 27χρονη Λωξάνδρα είναι ένα κορίτσι με σύνδρομο down που γυμνάζεται, ιδιαίτερα την περίοδο της καραντίνας, ανεβοκατεβαίνοντας τα 110 σκαλιά του νεοκλασικού κτιρίου όπου κατοικεί, στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Επειδή σχεδόν πάντα, σταματά να πάρει μια ανάσα μεταξύ 3ου και 4ου ορόφου, σκέφτηκε ότι το κλιμακοστάσιο είναι ο ιδανικός χώρος για να πραγματοποιήσει μια έκθεση ζωγραφικής με πορτρέτα που έχει δημιουργήσει από το περασμένο καλοκαίρι.
Με τη βοήθεια της ομάδας «Εν Δυνάμει», μιας κολεκτίβας νέων καλλιτεχνών με και χωρίς αναπηρία, στην οποία είναι μέλος, η Λωξάνδρα Λούκας, έστησε 36 από τα 85 συνολικά πορτρέτα που έχει δημιουργήσει με την τεχνική που ανέπτυξε μαζί με την ηθοποιό και σκηνοθέτρια μητέρα της, Ελένη Δημοπούλου.
«Σκέφτομαι τους φίλους μου και τους ζωγραφίζω, όχι πάντα όμως ίδιους», λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η Λωξάνδρα δείχνοντας το πορτρέτο μιας φίλης της που φοράει χαρακτηριστικά γυαλιά, μιας άλλης με ιδιαίτερα κόκκινα μαλλιά αλλά και μιας άλλης, άγνωστης, την οποία ζωγράφισε να κλαίει …λουλούδια, «γιατί δεν έχει φίλους».
Ως άνθρωπος που αγαπάει πολύ τη ζωγραφική, η Λωξάνδρα ήθελε νέες προκλήσεις και με τον εγκλεισμό που έφερε η πανδημία, τις έθεσε στη μητέρα της προκειμένου να βρουν μια καλλιτεχνική διέξοδο. Μαζί, κατάφεραν τελικά να αναπτύξουν μια νέα τεχνική με δύο κύκλους και οριζόντιες γραμμές, πάνω στις οποίες ο καθένας μπορεί να δημιουργήσει ξεχωριστά πορτρέτα!
«Διδάσκουμε πλέον την τεχνική και σε διαδικτυακά σεμινάρια ζητώντας από τους συμμετέχοντες να χρησιμοποιήσουν αρχικά το περίγραμμα ενός μπολ και ενός ποτηριού. Στόχος μας είναι, με τη βοήθεια φίλων μας, της Λωξάνδρας αλλά και όσων το επιθυμούν, να φτάσουμε τα 1000 πορτρέτα στο πλαίσιο του νέου project της ομάδα Εν Δυνάμει με τίτλο «1000 ΠΡΟΣΩΠΑ – 1000 FACES», εξηγεί η κ.Δημοπούλου.
Όλα τα πρόσωπα διαφορετικά
Μοναδικά και χωρίς καμία ομοιότητα το ένα από το άλλο είναι τα πορτρέτα που έχει ήδη δημιουργήσει η Λωξάνδρα. Έχουν, μάλιστα, στην πίσω πλευρά του έργου, το δικό τους όνομα, ηλικία και μια μικρή, προσωπική ιστορία.
«Γενικά, όλη αυτή η προσπάθεια, στηρίζεται στον τρόπο που βλέπουμε τον κόσμο, ότι όλοι οι άνθρωποι δηλαδή είμαστε φτιαγμένοι από το ίδιο υλικό αλλά πολύ διαφορετικοί και μοναδικοί. Έτσι, και όλα τα πορτρέτα που έχει κάνει η Λωξάνδρα είναι με τον ίδιο τρόπο- δύο κύκλοι, ένας μικρός και ένας μεγάλος- αλλά κανένα πρόσωπο δεν είναι το ίδιο», εξηγεί στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Γιώργος-Ζήσης Μπιλιώνης, μέλος της ομάδας «Εν Δυνάμει».
«Γι’ αυτό άλλωστε», συνεχίζει, «έχουμε γράψει κι ένα μικρό βιογραφικό πίσω από κάθε πορτρέτο, σκεπτόμενοι ότι όλοι είμαστε πολύ διαφορετικοί, αλλά και όλοι έχουμε κάτι κοινό εντέλει».
Για την επανανοηματοδότηση του χώρου του κλιμακοστασίου κάνει λόγο το έτερο μέλος της ομάδας, η Σοφία Κύρινα, η οποία μαζί με τον κ. Μπιλιώνη, έχουν την εικαστική επιμέλεια της έκθεσης.
«Αυτή η έκθεση προέκυψε από τη ανάγκη της Λωξάνδρας να διαμορφώσει τον χώρο της γιατί χρησιμοποιεί καθημερινά τα σκαλιά για γυμναστική και έχουμε παρατηρήσει, όπως και η ίδια βέβαια, ότι αυτός ο όροφος, μεταξύ 3ου και 4ου, είναι το σημείο όπου σταματάει. Σ’ αυτό το σημείο, λοιπόν, που είναι κομμάτι της ζωής της αφού ανεβοκατεβαίνει τα σκαλιά πολλές φορές την μέρα και η ίδια κατοικεί στον 5ο όροφο, τοποθετήσαμε συμμετρικά κάποια από τα πορτρέτα της, αφήνοντας αρκετό κενό ώστε σιγά σιγά να γεμίσουμε όλο τον τοίχο, από πάνω μέχρι κάτω», σημειώνει η κ. Κύρινα.
Όσο για το πώς υποδέχθηκαν την έκθεση οι υπόλοιποι ένοικοι της πολυκατοικίας που, σημειωτέον, δεν έχει ασανσέρ, η κ. Δημοπούλου είναι αφοπλιστική. «Χάρηκαν πολύ γιατί τη θεωρούν όαση στο καθημερινό ανεβοκατέβασμα των σκαλιών».