Σε απόλυτα προσωπικό ύφος, ο Γιάννης Βασσάλος επεξεργάζεται ψηφιακά φωτογραφίες, συντάσσει ένα σώμα εικονιστικών αναφορών, τις συνδυάζει και τις μετασχηματίζει σε συνθέσεις που επικεντρώνονται στην ανθρώπινη συνθήκη, και ταυτόχρονα αποτυπώνουν, με τρόπο ευφάνταστο, πρωτότυπο και καίριο, την πολυπλοκότητα και τους διχασμούς, τις διαφορετικές εκδοχές και όψεις ενός κατακερματισμένου και αντιφατικού κόσμου, μιας χαοτικής και λαβυρινθώδους πραγματικότητας.
«DEC+RE, decompose + recompose, η λογική της αποδόμησης και της αναδόμησης, των τριών κυριάρχων εμμονών μου, που αφορούν την ανθρώπινη ύπαρξη, των στοιχείων human, urban, nature. Η εικόνα της στιγμής, κατακερματίζεται, τα σπαράγματα ανασυντίθενται και αναδομούνται σε μια νέα οπτική αντίληψη, παιγνιώδη και διαλυτική» γράφει ο Γιάννης Βάσσαλος.
Τα έντονα χρώματα, η πλαστικότητα και η πυκνότητα των σχημάτων, οι γραφισμοί, η αποσπασματικότητα και οι παραμορφώσεις, οι επικαλύψεις και οι επιμηκύνσεις, οι διπλές ή και πολλαπλές εικόνες, οι απροσδόκητοι συνδυασμοί και οι αναπάντεχες συναντήσεις δημιουργούν ισορροπίες και αντιστίξεις, προσδίδουν δυναμισμό, ενέργεια και ενδογενή ένταση, συνεισφέρουν καθοριστικά στη συνολική υποβλητική και παράδοξη ατμόσφαιρα των έργων του.
Ένα ιδιότυπο σύμπαν “θρυμματισμένων” εικόνων και ειδώλων έρχεται στο προσκήνιο. Χώροι οικείοι και απρόσμενα ανοίκειοι, νεκροκεφαλές (μοτίβο επανερχόμενο και επαναλαμβανόμενο ως διαρκές memento mori) και απλωμένα σε δέηση χέρια, παράξενα φυτικά μοτίβα και αφηρημένοι σχηματισμοί, πύλες που ανοίγονται στο άγνωστο, νυχτερινές απόψεις αστικών τοπίων, ανθρώπινες μορφές που προβάλλουν από το σκοτάδι και βυθίζονται σ’ αυτό, επιβάλλονται κυριαρχικά σε αντιστοιχία με βιωματικές καταστάσεις, συναισθηματικές και ψυχικές εκδηλώσεις.
Οι συνθέσεις του Γιάννη Βασσάλου διεκδικούν τη δική τους θέση στην εποχή της διαμεσολαβημένης και ψηφιακής εικόνας. Τα θέματά του αναδύονται και υπάρχουν στο μεταίχμιο πραγματικότητας, φαντασίας και ονείρου, αποκρύπτουν ή σταδιακά αποκαλύπτουν, ενώ η ποπ αισθητική, το σουρεαλιστικό πνεύμα, η ειρωνική διάθεση και μια ανατρεπτική αίσθηση του χιούμορ έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο.
«Η ματαιόδοξη πλευρά μου, ακροβατεί ανάμεσα στο υπαρκτό και το συνθετικό, αυτό που έρχεται. Οι εικόνες της στιγμής, γίνονται σπαράγματα και στη συνέχεια μια νέα τεχνητή, συνθετική, εικόνα. Υπάρχω ή δεν υπάρχω, προσπαθώ να αντιληφθώ, να αγγίξω την νέα γλώσσα, να αποκτήσω προσλαμβάνουσες, τη νέα διάσταση που δημιουργείται, να αγγίξω το μέλλον» σημειώνει ο καλλιτέχνης.
Με τρόπο συστηματικό, κριτική αντίληψη και συμβολικές παραπομπές οργανώνει το υλικό του, αποκαλύπτει τις εμμονές, τις καταβολές και τις προθέσεις του, συνθέτει απρόβλεπτα σκηνικά της ανθρώπινης ζωής, σκηνοθετεί τους διφορούμενους και πυκνά “κατοικημένους” χώρους των αφηγήσεων και των ιστοριών του, των μεταμορφώσεων, των μεταπλάσεων και των μετατοπίσεων, πειραματιζόμενος και διερευνώντας τις εκφραστικές του δυνατότητες.