Ο πολυφωνικός μονόλογος Δαίμονας της Μαρίας Ευσταθιάδη έχει ως αφετηρία τους Δαίμονες του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι και ειδικότερα το λογοκριμένο, στις πρώτες εκδόσεις του έργου, κεφάλαιο όπου ο Νικολάι Σταβρόγκιν εξομολογείται μια αποτρόπαιη πράξη : το βιασμό της δωδεκάχρονης Ματριόσα και την ακόλουθη αυτοκτονία της.
Με μια τολμηρή ανατροπή της μυθιστορηματικής πλοκής, η Μαρία Ευσταθιάδη επιλέγει να δώσει μια εντελώς άλλη έκβαση στην ιστορία του Σταβρόγκιν και της Ματριόσα, φωτίζοντας έτσι μια άλλη αλήθεια. Δίνει ζωή στη Ματριόσα και τη βάζει να αφηγείται, στα πενήντα της, τον παιδικό έρωτά της για τον Σταβρόγκιν, τη δεύτερη συνάντησή τους, στα δεκαοχτώ της, και τη σύντομη ταραγμένη σχέση τους ― μέχρι την αυτοκτονία του. Κλειδί αυτής της νέας ιστορίας αποτελεί η στιγμιαία «ακατανόητη» έλξη του δωδεκάχρονου κοριτσιού για τον ήρωα. Σταβρόγκιν και Ματριόσα γίνονται εραστές και συνένοχοι στην παραδοχή της επιθυμίας και ζουν τη δική τους ζωή έξω από τους ηθικούς κανόνες της κοινωνίας.
Ο Δαίμονας της Ευσταθιάδη τοποθετείται ρητά από την πλευρά του σώματος και του ερωτισμού. Είναι ένα πολυφωνικό τραγούδι για μια γυναικεία φωνή, ένας ύμνος στη δύναμη και την τρέλα της επιθυμίας αλλά και στην άρνηση της απώλειας. Κι όμως, το κείμενο αυτό αφήνει χώρο στη γλυκύτητα, σε μια ακραία τρυφερότητα που συνιστά ίσως το μεγαλύτερο παράδοξο αυτής της ιστορίας.