Από τις 21 Νοεμβρίου μέχρι τις 4 Δεκεμβρίου, η Έγχρωμη Μουσική του γίνεται Basement Music – Αρχαίοι Μπουζουξήδες, Φλαμένκο Νησιώτες, Zen Μποέμ, Dreamtime Bluesmen, o Hooker, ο Μπάτης, ο Cohen, η Billie και ο Mingus, ο Στέλιος, ο Παπαϊωάννου, ο Cigala κι ο Απόκοσμος Κοσμικός, o RobertJohnson, οι Glimmer Twins κι ο Γουίλιος Δεβίλιος, ο Dark Monk κι ο New Here, οι Fallen Angels,
φυσικά ο Νομπελίστας Bob και Άλλοι « Όλοι οι Ρεμπέτες του Ντουνιά» κάνουν μια στάση στη βόλτα τους και δίνουν ραντεβού στην γκαλερί του Black Duck.
«Έγχρωμη Mουσική – Coloured Music– λέγαν, διαχωριστικά και υποτιμητικά, στην Αμερική του ’30 τα μπλουζ, το μαύρο –έγχρωμο, δηλαδή – τραγούδι σε αντιδιαστολή με το λευκό – άχρωμο, προφανώς- «πολιτισμένο» τραγούδι… το ίδιο με τα ρεμπέτικα, τα τάνγκο, το φλαμένκο. Χρησιμοποιώ τον όρο λίγο ελεύθερα και παιχνιδιάρικα, βέβαια. Άλλωστε “all things are beautiful in their time / the black and the white, the yellow and the brown / it’ s all right in front of you in Scarlet Town…”, λέει το τραγούδι.
Ζωγραφικά ξεκίνησα σαν αυτοδίδακτος, μαθαίνοντας από ‘δω κι από ‘κει, από πράγματα που μ’ αρέσανε… Εκείνες τις ηλικίες, των σπουδών, ήμουν ανάμεσα στους δίσκους, εκεί έψαχνα τον τρόπο ζωής – Hot Rats και Cheap Thrills, Strange Days και Astral Weeks, Blonde on Blonde και Gimme Shelter, Al Kooper, Otis Redding, Butterfield και Μεταφοραί ο Μήτσος, πρωϊνές συναυλίες, Λουζιτάνια και Ζωγράφου, Φλέρυ και Ευδοκία, Μαρίκα Νίνου στου Τζίμη του Χοντρού, Γυφτιά, Clash, Fela Kuti και το Μέτρο της Αγάπης, Και τι δεν κάνω, Αγάπη μου Επικίνδυνη, Demasiado Corazon… Έτσι κι αλλιώς η εποχή ήταν ιδιαίτερα γόνιμη μουσικά, τρέχαμε να ρουφήξουμε ελληνικό τραγούδι που ήταν “ζωντανό”, δημιουργούσε “νόημα” ακόμα, καθόριζε κλίμα, τρόπους ζωής… Τσιτσάνη και Μπέλλου στο Χάραμα, Σαββόπουλο και Γιγανταιώρημα στην Πλάκα, λίγο μετά κάθε βράδυ στο Ζουμ για Παπάζογλου και το φρέσκο Χαράτσι, κομπανίες, ντέφι, Άκης Πάνου, τα Nuevo λαϊκά του Ρασούλη, Χαρούλα, Βιτάλη, Σούκας, Διονυσίου, Αγγελόπουλος, Τζιμάκος, Πιλαλί, ωραίες παρέες, μυθικά διαβάσματα, νύχτες γενναιόδωρες.
Ζωγράφιζα, μάλλον σκόρπια, φάτσες – εκφράσεις που μ’ έχουν συγκινήσει βαθιά, έχω γλεντήσει, την έχω καταβρεί… Μ’ άρεσε να ζωγραφίζω με πεννάκια και μολύβια τον Μπάτη και τον Junior Wells, τον Κάβουρα και τον Camaron de la Isla έχοντας στο μυαλό μου αγιογραφημένους πειρατές και όλους αυτούς τους φοβερούς “άντρες ξακουστούς και λησμονημένους” του Κόντογλου. Από φωτό σε βιβλία ή περιοδικά και, φυσικά, εξώφυλλα που ήταν βασικό συστατικό της όλης μαγείας…
…Κάπως έτσι άρχισα και τους “δικούς μου” κατά κάποιο τρόπο musicos… αρχαίους ρεμπέτες, βυζαντινούς φλαμένκο, ρέγκε μπλουζίστες, ζεν μποέμ. Πυθαγόρειους σούφι νησιώτες… τους Περιπλανώμενους των Παραλιών και των Άστρων».