Το διάσημο ψυχολογικό θρίλερ “Παιχνιδοποιός” του Γκάρντνερ ΜακΚέυ κάνει πρεμιέρα για πρώτη φορά στην Ελλάδα, σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Κοέν, με τους Ραφίκα Σαουίς και Γιώργη Παρταλίδη, ενώ ο Μπράιαν Ντε Πάλμα έχει ήδη ανακοινώσει την έναρξη των γυρισμάτων της ομώνυμης ταινίας με πρωταγωνιστή τον Κόλιν Φερθ.
Η αστυνομική νευροψυχολόγος Μωντ Κρίστοφερ ζει μόνη της, απομονωμένη στους λόφους του Λος Άντζελες. Τον τελευταίο καιρό την απασχολεί, σε βαθμό εμμονής, μια πρωτοφανής, ανεξιχνίαστη υπόθεση που έχει αναλάβει.
Ένας παρανοϊκός άντρας, αγνώστων στοιχείων, πραγματοποιεί κατά συρροή επιθέσεις στις ανυποψίαστες γυναίκες της πόλης, με έναν τρόπο τρομακτικά παράδοξο. Δεν τις δολοφονεί. Δεν τις βιάζει. Σαγηνεύει τα θύματά του, τα οδηγεί οικειοθελώς στο κρεβάτι και στο τέλος τα ακινητοποιεί με λοβοτομή. Μετατρέποντας τις σε άβουλα παντοτινά του παιχνίδια.
Η Μωντ έρχεται αντιμέτωπη με την αγριότητα αυτών των εγκλημάτων σχεδόν καθημερινά. Είναι εκείνη που έχει αναλάβει τη φροντίδα των θυμάτων του.
Ένα ήσυχο –κατά τα άλλα– βράδυ, ένας συμπαθής νεαρός τής χτυπά την πόρτα, ζητώντας λίγη βοήθεια, καθώς ξέμεινε στα μέρη της επειδή χάλασε το ποδήλατό του.
Αν αυτό το έργο έχει να κάνει με κάτι, αυτό είναι η τεράστια ικανότητά μας να χειριζόμαστε ο ένας τον άλλον. Το έργο μιλά για το θαυμάσιο δώρο μας να λέμε ψέμα. Μιλά για την απαίσια δύναμη αυτού του χαρίσματος που μας δόθηκε. Μιλά για την ικανότητά μας να πιστεύουμε οποιαδήποτε αλήθεια, αρκεί να μας ταιριάζει. Το έργο μιλά για την τρομερή δύναμή μας να συγχωρούμε και την ανάγκη μας να προχωρήσουμε. Μιλά για τον συμβιβασμό που είμαστε έτοιμοι να κάνουμε, για την απίστευτη προθυμία μας να κοιμηθούμε με τον δήμιό μας. Πρόκειται κατά βάση για την ηθική μας ανομία: ένα έγκλημα είναι έγκλημα μόνο αν δεν συμβεί σε εμάς. Αν συμβαίνει σε κάποιον άλλο, εμείς απλά γυρνάμε τη σελίδα.