Dust to Dark είναι η σύμπραξη δύο καλλιτεχνών που καταθέτουν τις αλληλεπιδράσεις τους μέσα από τα υλικά, τα αναγνώσματα και τις κοινές εμπειρίες γύρω από το περιεχόμενο και τη μορφή του εικαστικού έργου. Είναι το αποτέλεσμα μιας μακροχρόνιας φιλίας και συμπόρευσης, μιας αναζήτησης από το υπαρκτό έως το φαντασιακό που παίρνει σχήμα και μορφή.
Χρήστος Τσουμπλέκας – Ιωάννα Σπανάκη / Γλυπτική – Μονοτυπίες / Εικαστική έκθεση στο Materia Prima Διάρκεια έκθεσης: 23 Σεπτεμβρίου – 16 Οκτωβρίου 2022
Για το έργο του Χρήστου Τσουμπλέκα, γράφει ο Μιχάλης Αλμπάτης (αποσπάσματα):
Η Ιστορία είναι η αφήγηση μιας σφαγής. Αυτή την αφήγηση μορφοποιούν οι διάσπαρτοι, σαν δάσος από σταλαγμίτες πάγκοι του χασάπη… Μπρος σε αυτό το δάσος των χασαποκούτσουρων απλώνονται τα μαυσωλεία που η Εξουσία σπέρνει στο διάβα της κατά μήκος του Χρόνου… Τα μνημεία αυτά είναι γεμάτα με τη δόξα του παρελθόντος, δηλαδή ολότελα κενά…
Σε αντίστιξη με τον κόσμο της Ιστορίας, τον κόσμο της Εξουσίας, ο Χρήστος ξεδιπλώνει τη σφαίρα των ομοτράπεζών του που αντί για σκαρπέλο κρατάνε πένα, θυμίζοντάς μας πως η γλυπτική, η ζωγραφική, μπορούν να είναι επίσης αφήγηση και πως η γραφή αρχίνισε σαν εγχάρακτο συμβολογράφημα πριν γίνει αυτό που είναι. Με αυτόν τον μίτο στο χέρι, σμιλεύει τη βαθιά ειρωνεία του Κάφκα, το μελίσσι των ανθρώπινων παθών που στοιχειώνει τον Ντοστογιέφσκι, ενώ υψώνει σε ένα βάθρο ταπεινό τους δύο απ’ τους πιο τρανούς κήρυκες της ταπεινότητας και της καλοσύνης, τον Θεόφιλο και τον Παπαδιαμάντη, και σε ένα δίπτυχο γεωμετρικής αυστηρότητας καθίζει πλάι πλάι Καρούζο και Σαχτούρη, που αντιγυρίζουν στη ματιά μας βλέμματα ίδιας ακρίβειας κι αιχμηρότητας με αυτήν που τους στίχους τους ακονίζει.
Για το έργο της Ιωάννα Σπανάκη, γράφει ο Μιχάλης Αλμπάτης (αποσπάσματα):
Οι μορφές στη ζωγραφική της Ιωάννας έχουν κάτι το αρχετυπικό, αποσπασμένες θαρρείς από την αρχαία λάσπη του κόσμου… Είναι μορφές που αν και μοιάζουν ανθρώπινες, τα όριά τους παρεκκλίνουν προς το ζωώδες και το φυτικό… κάτω από έναν ουρανό όπου δεσπόζουν φεγγάρια που δεν λάμπουνε ποτέ..
Όλες οι σκηνές, παρά την παραδοξότητά τους, δεν ξεγλιστράν στιγμή προς το γκροτέσκο γιατί κουβαλούν εντός τους κάτι το υδραργυρικό, ξένο στην αμφισημία, κάτι κατανυκτικό, σε μια γλώσσα που να είναι η γλώσσα του ιερού και της τελετουργίας.