Εδώ και πάνω από έναν μήνα ζει στο αεροδρόμιο της Κουάλα Λουμπούρ ο 36χρονος Χασσάν Αλ-Κοντάρ, από τη Συρία, καθώς φοβάται ότι αν γυρίσει πίσω στην δοκιμαζόμενη από τον εμφύλιο πόλεμο χώρα του, θα τον καλέσουν σε αναγκαστική επιστράτευση.
«Δεν ξέρω τι να πω και τι να κάνω. Θέλω μια λύση, ένα ασφαλές μέρος, όπου θα μπορώ να μείνω νόμιμα και να δουλέψω. Δεν υπάρχει περίπτωση να γυρίσω πίσω στην Συρία, ακόμα κι αν σημαίνει ότι θα πρέπει να μείνω όλη μου την ζωή σε αυτό το αεροδρόμιο. Δεν θέλω να γίνω μέρος των μαχών, δεν θέλω να σκοτώσω κανέναν. Δεν είναι δικός μου αυτός ο πόλεμος».
Κοιμάται κάτω από τις σκάλες, ενώ κάνει μπάνιο στις τουαλέτες για τα ΑμεΑ, αργά το βράδυ που δεν υπάρχει πολύς κόσμος. Όσο για το φαγητό του, τρέφεται αποκλειστικά από τα γεύματα των αεροπορικών, τα οποία συνήθως είναι κοτόπουλο με ρύζι.
Πριν ξεκινήσει ο πόλεμος στην Συρία, δούλευε στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, μέχρι που απελάθηκε. Στην Μαλαισία βρέθηκε τον Ιανουάριο του 2017 και δεν έφυγε παρόλο που η τρίμηνη βίζα του είχε λήξει. Η περιπέτεια του στο αεροδρόμιο ξεκίνησε όταν προσπάθησε να πετάξει προς Εκουαδόρ, όπου ήλπιζε ότι θα έμπαινε χωρίς βίζα, οι Turkish Airlines όμως του απαγόρευσαν την τελευταία στιγμή την είσοδο στο αεροπλάνο. Πλέον βρίσκεται σχεδόν «απένταρος» και με κάθε του ελπίδα να εξατμίζεται.
Αυτή δυστυχώς δεν είναι η μόνη τέτοιου είδους ιστορία. Πολλοί άνθρωποι με καταγωγή από την Συρία και την Παλαιστίνη, έχουν βρεθεί να περνάνε μεγάλα διαστήματα σε αεροδρόμια καθώς τους αρνούνται την είσοδο η μια χώρα μετά την άλλη.