Οι Pink Floyd μετά την κυκλοφορία του Animals το 1977 και την επακόλουθη περιοδεία που κούρασε την μπάντα -ειδικά το Roger Waters– βρέθηκαν σε ένα μεγάλο τέλμα. Παρ’όλα αυτά, ο Waters που είχε αναλάβει πλήρως τον καλλιτεχνικό έλεγχο σε αυτό το σημείο μπόρεσε να εκφράσει σε μια τελευταία συλλογική προσπάθεια τα συναισθήματά του μέσω του The Wall. Το φιλόδοξο concept άλμπουμ που πραγματεύεται τα συναισθήματα αποξένωσης, ενηλικίωσης, απουσίας πατρικής φιγούρας, ό,τι αποπνικτικό ένιωθε τότε ο Waters, το έβγαλε χτίζοντας το δικό του προσωπικό «Τείχος».
Γι’άλλους μέτριο άλμπουμ, γι”άλλους αριστούργημα, η αλήθεια είναι πως το μήνυμα του The Wall είναι τόσο προσωπικό που καταντάει να γίνεται οικουμενικό, γι’αυτό και φαίνεται να έχει ακόμη πέραση, με το Waters να συνεχίζει ακόμη και μέχρι πρόσφατα τις περιοδείες του, χωρίς βέβαια τους υπόλοιπους. Ξέχωρα από τη γνώμη του καθενός για το δίσκο, αυτός είναι ο τελευταίος με την κλασική σύνθεση των Floyd: Waters-Gilmour-Mason-Wright, με τον τελευταίο να αποχωρεί μετά την ολοκλήρωση των ηχογραφήσεων και να έρχεται ως session μουσικός στην ψιλοκαταστροφική περιοδεία του 1980.
Την περιοδεία ακολούθησε η καλτ πλέον ταινία του Alan Parker το 1982, με τον Bob Geldof στον πρωταγωνιστικό και τον Waters να την κατακεραυνώνει αργότερα, γιατί λέει «δεν έπιασε απόλυτα το ύφος του» και η οποία μας άφησε μερικά τρομερά animation του Gerald Scarfe, που είδαμε και στο εσώφυλλο του μίνιμαλ εξωφύλλου με τα άσπρα τούβλα του τείχους. Μπορεί οι Floyd να μας καλούσαν να γκρεμίσουμε τα συναισθηματικά μας τείχη, όμως μεταξύ τους ήταν καλά διαχωρισμένοι ο ένας με τον άλλον, φτάνοντας στο οριστικό τέλος το 1983, με το Final Cut, δίσκος που για πολλούς θεωρείται ως «σόλο Waters». Μας αποχαιρέτησαν όμως με ένα αξέχαστο άλμπουμ που σβήνει 35 κεράκια γενεθλίων σήμερα.