Ο Σάμιουελ Μπέκετ γεννήθηκε στις 13 Απρίλη 1906 στο Δουβλίνο. Το συγγραφικό του έργο, αλλά και οι θεατρικές του μεταμοντέρνες προτάσεις έφεραν τον αέρα της αβαν-γκάρντ στο χώρο, με το θεατρικό «Περιμένοντας τον Γκοντό» να θεωρείται το καλύτερο (παρά)δείγμα της πένας του Μπέκετ. Το σκοτεινό πικρόχολο χιούμορ, φανέρωνε μια κρυφή απαισιόδοξη φύση, συνδυασμένο με την μετουσίωση του παράλογου κατά Καμύ, είναι δυο από τους «τίτλους» που του έχουν αποδώσει οι αναλυτές του έργου του. Προσπαθούσε να υποκειμενοποιήσει τη γραφή του σε μεγάλο βαθμό, θεωρώντας πώς η επιτυχία αυτής θα εξαρτιόταν μοναχά βάσει των δικών του εμπειριών και σκέψεων.
Σε αυτό σίγουρα συνηγόρησαν τα δύσκολα και γεμάτα κατάθλιψη παιδικά του χρόνια, θα αποτελούσαν το καλύτερο συγγραφικό κίνητρο, όπως και η γραφή του μεγαλύτερου σύγχρονου Ιρλανδού συγγραφέα, Τζέιμς Τζόις, του οποίου ο Μπέκετ όχι μόνο υπήρξε ένθερμος υποστηρικτής, αλλά είχε την τύχη να συνεργαστεί μαζί του σε νεαρή ηλικία.
Οι εμπειρίες του από την Γαλλική Αντίσταση κατά το Β’Παγκόσμιο Πόλεμο -ήταν μόνιμος κάτοικος Παρισιού- θα έπαιζαν καθοριστικό ρόλο στη γραφή του, ενώ στράφηκε στη γαλλική γλώσσα ως μέσον έκφρασης.
Ο ίδιος θεωρούνταν πολύ κλειστός και συχνά απέφευγε τις συνεντεύξεις και την έκθεση στη δημοσιότητα, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα το Νόμπελ Λογοτεχνίας που κέρδισε το 1969 και το οποίο σύμφωνα με τη γυναίκα του, Σουζάν, τον άλλαξε προς το χειρότερο. Μάλιστα, καθώς λέγεται, ο Μπέκετ δώρισε όλα τα χρήματα του βραβείου. Η γυναίκα του πέθανε τον Ιούλιο του 1989 και λίγους μήνες αργότερα, στις 22 Δεκέμβρη 1989, «έφυγε» και ο ίδιος ταλαιπωρημένος από εμφύσημα και πιθανότατα έχοντας τη νόσο του Πάρκινσον.