Ο Μισέλ Φουκώ ανήκει στη χορεία των φιλοσόφων που θεωρήθηκαν “διανοούμενοι – επαναστάτες” ή καλύτερα επαναστάτες του μυαλού και της εναλλακτικής αντίληψης του κόσμου γύρω τους. Η απέχθεια του ίδιου για τέτοιους τίτλους ήταν σύμφυτη με το μεταμοντερνιστικό του είναι που δεν χωρούσε σε ταξινομικά σχήματα. Γεννημένος στις 15 Οκτώβρη 1926 στο Πουατιέ της Γαλλίας, επέδειξε αξιοσημείωτη έφεση από τα μαθητικά του χρόνια, αν και, από ψυχολογικής άποψης, το σχολείο θεωρείται από τις πιο τραυματικές για τον ίδιο περιόδους της ζωής του. Στα έργα του χρησιμοποίησε τη φιλοσοφία του Νίτσε- ο οποίος έχει επίσης γενέθλια σαν σήμερα– και του Χάιντεγκερ, για να διατυπώσει τις δομικές θεωρίες του.
Ωστόσο, είναι δύσκολο να κατατάξουμε τον Φουκώ στους φιλοσόφους μονάχα. Οι ακαδημαϊκές του σπουδές περιλάμβαναν ψυχολογία και ιστορία, ενώ αρκετά από τα πιο γνωστά του έργα, ξεχωρίζουν ως μοναδικές ιατρικές και κοινωνικές αναλύσεις, όπως το περίφημο «Η ιστορία της τρέλας». Για το λόγο αυτό, οι αναλυτές του Φουκώ αντιμετωπίζουν τα έργα του ως δισυπόστατα: Μπορούν να ειδωθούν και ως φιλοσοφικά και ως ιστορικά/ιατρικά/κοινωνικά δοκίμια, διαφοροποιώντας τον από τους κλασικούς φιλοσόφους.
Πέθανε στο Παρίσι στις 25 Ιουνίου 1985, ως ένα από τα πρώτα θύματα του AIDS, -ειρωνικά ίσως, σε μια περίοδο όπου τα έργα του εξερευνούσαν τους ορίζοντες της ανθρώπινης σεξουαλικότητας.