Η περίπτωση του Έντ Γουντ (Edward D. Wood Jr) είναι μια από τις πιο μοναδικές στην ιστορία του παγκόσμιου κινηματογράφου. Ποτέ κάποιος δεν ήταν τόσο παθιασμένος με το έργο του, αλλά ταυτόχρονα τόσο αποτυχημένος βάσει των όσων έλεγαν κι έγραφαν οι κριτικοί για τις ταινίες του. Γεννημένος τον Οκτώβρη του 1924, έπειτα από δύσκολα παιδικά χρόνια, όπου η μάνα του τον έντυνε σαν κορίτσι γιατί ήθελε ένα (με αποτέλεσμα αργότερα ο ίδιος να είναι ένας ετεροφυλόφιλος cross-dresser) και μια «ζόρικη» υπηρεσία στους Πεζοναύτες κατά το Β’Παγκόσμιο Πόλεμο στις μάχες του Γκουανταλκανάλ και της Ταράουα, άρχισε από το 1947 να γράφει σενάρια και να σκηνοθετεί.
Η μεγάλη του αγάπη, ο κινηματογράφος, θα τον οδηγούσε σε μια σειρά από ταινίες κάθε είδους, από επισημονικής φαντασίας μέχρι καουμποϊκα και από νουάρ μέχρι sexploitation. Και το κοινό σημείο όλων: Θεωρούνται από τις καλύτερες χειρότερες ταινίες στο είδος τους. Τώρα πια, οι ταινίες του από τη μια θεωρούνται αστείες κι απ’την άλλη δείγμα ενός ανθρώπου αφοσιωμένου στην τέχνη του με κάθε μέσον και τρόπο.
Ο Γουντ, γνωστός για το Plan 9 from Outer Space, την τελευταία ταινία του Μπέλα Λουγκόζι, είναι επίσης ο μόνος σκηνοθέτης που έλαβε τη μεταθανάτιο «τιμή» να πάρει το Βραβείο της Χρυσής Γαλοπούλας (Golden Turkey Award) και να χριστεί κι επίσημα ως ο «χειρότερος σκηνοθέτης όλων των εποχών». Αν ήταν αυτό δεν το ξέρουμε με βεβαιότητα, αλλά σίγουρα το έργο του τόσο κινηματογραφικά όσο και ως συγγραφέας pulp μυθιστορημάτων, έχει τη γοητεία του ατομικισμού.
Οι οικονομικές δυσκολίες που αντιμετώπιζε, σε συνδυασμό με τα προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε, τον είχαν οδηγήσει παράλληλα σε κατάθλιψη. Στις 10 Δεκέμβρη 1978, πήγε για ύπνο και πέθανε από καρδιακή προσβολή, με τη γυναίκα του αργότερα να λέει πως το βλέμμα του, θύμιζε κάποιον που πρέπει να είδε κάτι πολύ άσχημο πριν πεθάνει.
Πολλοί ξαναθυμήθηκαν την καριέρα του Γουντ, χάρη στην βιογραφική ταινία του Τιμ Μπάρτον το 1994, όπου το σκηνοθέτη ενσάρκωσε ο Τζόνι Ντεπ και το Μπέλα Λουγκόζι ο Μάρτιν Λαντάου, με τον τελευταίο να κερδίζει το Όσκαρ για την ερμηνεία του. Και από τότε, έχουμε δει πολλά παράξενα πράγματα, όπως τον «Wood-ισμό», τη θρησκεία που κρατάει ζωντανό το έργο του Wood.