Έρημος Σαχάρα, Μαρόκο. Η πρώτη αφρικανική χώρα που ταξιδέψαμε.
Μετά από 15 μήνες στην Αφρική, στο Μαρόκο, στη Δυτική Σαχάρα, στη Μαυριτανία, στη Σενεγάλη, στο Μάλι, στη Μπουρκίνα Φάσο, στη Γκάνα, στο Τόγκο, στο Μπενίν, στη Νιγηρία, στο Καμερούν, στη Δημοκρατία του Κονγκό, στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, στη Ζάμπια, στη Μποτσουάνα, στη Ναμίμπια, στη Νότια Αφρική, στο Λεσότο κι άλλους τόσους περίπου τόπους στη Νότια Αμερική, στην Αργεντινή, στην Ουρουγουάη, στην Παραγουάη, στη Βολιβία, στο Περού, στη Χιλή στη Βραζιλία, η βέσπα του Στέργιου Γκόγκου και της Αλεξάνδρας Φεφοπούλου συνεχίζει να παίρνει μπροστά χωρίς πολλά παράπονα.
Ο Κίτσος (όπως έχουν βαφτίσει τη βέσπα τους) είναι PX του 2003, έχει κάνει 180.000 χιλιόμετρα συνολικά κι αυτή τη στιγμή, βρίσκεται στο Σάο Πάολο της Βραζιλίας, φιλοξενούμενος του τοπικού Vespa Club περιμένοντας τους ανήσυχους αναβάτες του να τραβήξουν βόρεια. «Σε λίγο θα καβαλήσουμε πάλι τη σέλα του για να πάμε προς την Κεντρική Αμερική. Μετά, θα δούμε».
Τα χιλιόμετρά τους μέχρι σήμερα
Αποφεύγουν να κάνουν μακροπρόθεσμα πλάνα, όπως λένε. Προτιμούν να σχεδιάζουν το κοντινό μέλλον και να παίρνουν αποφάσεις ανάλογα με το πώς νιώθουν. Ίσως να ξαναβρεθούν στην Αφρική, ίσως τραβήξουν προς Ασία. Το ταξίδι τους ξεκίνησε από διαφορετικά μέρη και με διαφορετική αφορμή, όμως ο κύριος λόγος που και οι δυο βρέθηκαν σε άλλη ήπειρο είναι οι ίδιος: «Θέλαμε να “δραπετεύσουμε” από την ασφυκτική κατάσταση που βιώναμε στην Ελλάδα».
Το 2013 και στα 26 του χρόνια, ο Στέργιος Γκόγκος έφυγε από τη Θεσσαλονίκη ξεπουλώντας όλα του τα υπάρχοντα. «Έχω σπουδάσει τεχνικός αυτοκινήτων, δούλευα ως σερβιτόρος κι όταν ξεκίνησε η οικονομική κρίση η καθημερινότητά μου, ο μισθός και τα εργασιακά δικαιώματα χειροτέρευαν. Προσπαθούσα για τον κλάδο μου, για τα περιβαλλοντικά και κοινωνικά ζητήματα της γενέτειράς μου, της Χαλκιδικής, που έχουν προκληθεί απ’ τις πολιτικές για τα μεταλλεία ενώ παράλληλα άκουγα από τους γύρω κλισέ φράσεις όπως ότι «δεν θα γίνουμε Αργεντινή!» και «εμείς δεν είμαστε Ζάμπια».
Παταγονία, Αργεντινή. Στον δρόμο προς τον Νότο, εκεί που η στεριά θα σταματήσει για να ξεκινήσουν τα παγόβουνα της Ανταρκτικής.
Puerto Rio Tranquilo, Χιλή. Χριστούγεννα στον Νότο της Χιλής, αγναντεύοντας τη λίμνη Χενεράλ Καρρέρα να κυματίζει σαν θάλασσα.
Σκέφτηκε λοιπόν να σχηματίσει τη δική του άποψη για το πώς ζουν στον υπόλοιπο κόσμο ταξιδεύοντας σε δύο τροχούς. Συνάντησε την Αλεξάνδρα Φεφοπούλου για πρώτη φορά τον Ιούνιο του 2014 στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό. «Εγώ βρισκόμουν εκεί στα πλαίσια μιας έρευνας για το διδακτορικό μου κι ο Στέργιος ήρθε με τη βέσπα. Πολλοί Έλληνες δεν υπάρχουν στο Κονγκό, οπότε δεν ήταν δύσκολο να συναντηθούμε στον χώρο της Ελληνικής Κοινότητας του Λουμπουμπάσι. Λίγο καιρό μετά, ξανασυναντηθήκαμε στο Γιοχάνεσμπουργκ και αποφασίσαμε να ταξιδέψουμε μαζί για έναν μήνα στη Νότια Αφρική και το Λεσότο».
Όταν πέρασε αυτός ο μήνας, δεν έβρισκαν πια κανέναν λόγο να μη συνεχίσουμε μαζί τον γύρο του κόσμου. Ποιες είναι οι δυσκολίες που αντιμετώπισαν μέχρι σήμερα; «Για κάποιον μπορεί να είναι δυσκολία να κοιμάται στη σκηνή, αλλά για εμάς είναι τρόπος ζωής. Σίγουρα, το να τσαλαβουτάμε στις λάσπες δεν το λες κι ευκολία, αλλά αν θες πραγματικά να δεις μέρη του κόσμου τόσο διαφορετικά, δεν σε ενοχλεί τίποτα. Καταστάσεις όπως η έλλειψη οξυγόνου και το κρύο στα μεγάλα υψόμετρα, ή η ατέλειωτη γραφειοκρατία με τις βίζες για την Αφρική και οι σχεδόν ανύπαρκτοι δρόμοι μας κούρασαν, αλλά αυτό ακριβώς είχαμε πάει να δούμε. Αν θέλαμε πολυτελή ξενοδοχεία και δυτικού τύπου ανέσεις, δε θα πηγαίναμε εκεί που πήγαμε». Σκέφτηκαν ποτέ να τα παρατήσουν; «Δεν πέρασε ούτε στιγμή απ’ το μυαλό μας».
Salar de Uyuni, Βολιβία. Η μεγαλύτερη ξηρή λίμνη στον κόσμο, μια αλμυρή έρημος που τίποτα δεν επιβιώνει στην έκτασή της. Ένα βράδυ στη σκηνή, μέσα στην κάτασπρη απεραντοσύνη της.
Cerro Castillo, Χιλή. Το κάμπινγκ ήταν κλειστό. Από ένα στενό πέρασμα στο πλάι της πύλης χωρέσαμε και τρυπώσαμε. Μόνο κάτι πουλιά ενοχλήθηκαν από την παρουσία μας.
Ταξιδεύοντας με βέσπα δεν απολαμβάνεις την προστασία της καμπίνας του αυτοκινήτου. Νιώθεις πιο εκτεθειμένος και παράλληλα πιο ελεύθερος. «Στη δική μας περίπτωση, που το όχημα είναι τόσο μικρό κι αργό, εκ των πραγμάτων όλες οι διαδρομές βιώνονται διαφορετικά. Απ’ τη στιγμή που δεν μπορούμε να επιταχύνουμε ιδιαίτερα, προλαβαίνουμε να απολαύσουμε κάθε τοπίο, ακόμα και να το βαρεθούμε. Επιπλέον, το βεσπάκι δεν τραβά την προσοχή, τουλάχιστον με την αρνητική έννοια. Οι άνθρωποι που συναντάμε δεν διστάζουν να έρθουν να μας μιλήσουν, δεν νιώθουν μεγάλη απόσταση από εμάς κοιτώντας το πώς ταξιδεύουμε. Μερικές φορές γελούν κιόλας μαζί μας. Ιδανικός τρόπος να σπάσει ο πάγος! Όσο για τα αρνητικά, ίσως μερικές φορές, όταν βρέχει συνεχόμενα για μέρες να ζηλεύουμε τους στεγνούς ταξιδιώτες μέσα στα τροχόσπιτα».
Όταν ξεκίνησε να προγραμματίζει το ταξίδι για την Αφρική ο Στέφανος Γκόγκος έπεφτε διαρκώς πάνω σε πληροφορίες που είχαν να κάνουν με την επικινδυνότητα, τις ασθένειες, την έλλειψη υποδομών και οδικών δικτύων, τη δυσκολία πρόσβασης σε νερό, τρόφιμα, καύσιμα και φυσικά, με το υψηλό κόστος. «Με το σκεπτικό πως ήμουν στην αρχή του ταξιδιού, ξεκούραστος και με όχι τόσο ταλαιπωρημένο όχημα, θεώρησα καλή ιδέα να ξεκινήσω από εκεί, θέλοντας να διαπιστώσω αν και κατά πόσο όλα αυτά ήταν υπερβολές. Σε ό,τι αφορά την πολιτική αστάθεια κάποιων χωρών και τους κινδύνους που ίσως να προκύπτουν απ’ αυτή, ακολουθούσα την κοινή λογική: Αν υπάρχει σύρραξη σε μια περιοχή, δεν πλησιάζω. Βέβαια, ενίοτε η εικόνα που έχουμε απ’ τα ΜΜΕ, είναι διαφορετική απ’ την πραγματικότητα. Υπήρξαν περιπτώσεις που στα πιο “αφιλόξενα” μέρη, γνωρίσαμε τους πιο χαμογελαστούς ανθρώπους».
Αγορά βενζίνης, Μπουρκίνα Φάσο. Βενζίνη υπάρχει όπου υπάρχουν και αυτοκίνητα. Τα βενζινάδικα όμως μπορεί να είναι διαφορετικά.
Οι φίλοι τους στήριξαν την καταγραφή των ταξιδιών τους με δωρεές, υπήρξαν κάποιοι χορηγοί που τους παρείχαν εξοπλισμό, ευτυχώς τα σέρβις του Κίτσου δεν ήταν πολλά ή ακριβά, έχουν καταφέρει να ζήσουν με λιγότερα από 20 ευρώ την ημέρα και οι δύο μαζί. Μπορούμε να κάνουμε τα ταξίδια που έκαναν και που σκοπεύουν να κάνουν οι δύο τους; Η μόνη παρότρυνση που έχουν για όποιον τους το ρωτάει αυτό είναι να μην ακούσει καθόλου τις συμβουλές του. «Καθένας, ανάλογα με τις επιθυμίες και τα όνειρά του σχηματίζει μια εικόνα για το ιδανικό ταξίδι. Κι αν κάποιος πιστεύει πως πρέπει να έχει σπουδαίες ικανότητες και πολύ χρήμα για να ταξιδέψει, οφείλουμε να πούμε πως αυτό δεν ισχύει. Μας λένε πως είμαστε τυχεροί που ταξιδεύουμε, πως αν είχαν τα λεφτά μας θα το έκαναν κι αυτοί. Τυχεροί είμαστε που ζούμε και που είμαστε υγιείς. Όλα τα άλλα είναι θέμα απόφασης».
Αυτοκινητόδρομος, Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό. Από την Κινσάσα ως το Λουμπουμπάσι – 2.500 αξέχαστα χιλιόμετρα.
Διάφοροι παράγοντες, οικονομικοί και προσωπικοί, τους ανάγκασαν να παρκάρουν το βεσπάκι τους κι εδώ και δύο χρόνια βρίσκονται στην Ελλάδα. «Βέβαια, αυτό το διάστημα μας δόθηκε η ευκαιρία να συνειδητοποιήσουμε ότι θέλουμε να αφιερώσουμε χρόνο σε ό,τι αγαπούσαμε και δεν είχαμε καταφέρει να πραγματοποιήσουμε». Έτσι, πρόσφατα κυκλοφόρησε το πρώτο τους βιβλίο, το «Ρύζι & Χώμα. Ένα ταξίδι με Βέσπα στην Αφρική» στα ελληνικά και στα αγγλικά και σύντομα θα είναι έτοιμη και η πρώτη τους ταινία.
«Στις 2 Ιανουαρίου 2019 επιτέλους ξαναφεύγουμε! Στόχος μας να παραμείνουμε στον δρόμο για όσο περισσότερο μπορέσουμε. Δεν χρειαζόμαστε και πολλά, μόνο τα απαραίτητα για να καταφέρνουμε να συνεχίζουμε και να δημιουργούμε». Κι εμείς θα γυρίζουμε τον κόσμο μαζί τους μέσα από τις φωτογραφίες και τα βίντεο που μοιράζονται στο worldvespa.net.