“Αν θες να ζήσεις στην Αθήνα, τα μόνα μέρη που αξίζουν είναι είτε κάτω από την Ακρόπολη είτε δίπλα στη θάλασσα”. Ακούστηκε κι αυτό. Κι έμοιαζε σαν να προέρχεται από ατζέντη που πουλάει πολυτελή ακίνητα σε ξένους. Καταλαβαίνει όμως κανείς τη λογική του: Σε γειτονιές όπως η Πλάκα ή η Βουλιαγμένη, όλα τα λάθη, όλα τα εγκλήματα που εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια βιώνει πάνω στο σώμα της αυτή η πληγωμένη πόλη, κάπως γίνονται αόρατα. Και, συγκεκριμένα η θαλάσσια πλευρά της Αθήνας, έχει ένα χαρτί αχτύπητο: τον Σαρωνικό στα πόδια της, την “Αθηναϊκή Ριβιέρα” που λένε κάποιοι άλλοι.
“Αθηναϊκή Ριβιέρα”. Aκούγεται αστείο. Κι όμως ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, γιατί “riviera” σημαίνει ακτή, και από τον όρμο της Καστέλλας ως περίπου πενήντα χιλιόμετρα πιο κάτω, στο Σούνιο, βρίσκει κανείς μια απέραντη και καθαρή ακτογραμμή, όπου, πολύ απλά, μπορεί να σταματήσει το αμάξι, να βγάλει τα ρούχα του και να βουτήξει στη θάλασσα. Μια πάμφθηνη πολυτέλεια μισή ώρα – ή και λιγότερο – από το κέντρο. Οι Αθηναίοι ξεχνούν πως η πόλη τους είναι παραθαλάσσια. Η συνοικία του Παλαιού Φαλήρου, για παράδειγμα, είναι (μετρημένα) ένα δεκάλεπτο με τέταρτο της ώρας οδήγηση από την Πλατεία Συντάγματος.
Εκεί βρίσκεται η παραλία του Μπάτη, μια μεγάλη αμμουδιά – η πρώτη όπου μπορεί να κολυμπήσει κανείς αφού κατέβει τη Λεωφόρο Συγγρού – που απλώνεται από από το πάρκο του Φλοίσβου ως τις εκβολές του ρέματος της Πικροδάφνης και την μαρίνα του Ελληνικού. Ένα χιλιόμετρο αμμουδιάς με φοινικόδεντρα, ηλιοβασιλέματα και την Αίγινα στον ορίζοντα. Κι όλα αυτά δέκα λεπτά από το Σύνταγμα. Η κατ’ εξοχήν “αστική παραλία”‘. Κολυμπώντας στα νερά του Μπάτη, κολυμπάς μέσα στην Αθήνα. Λες και ένα κομμάτι από το Αιγαίο έχει ξεφύγει και έχει μπει ανάμεσα στις πολυκατοικίες, στους φωταγωγούς, τα ασανσέρ, τα αμάξια που περνάνε στην Ποσειδώνος.
Ο Μπάτης είναι στα καλύτερα του οποιαδήποτε άλλη εποχή του χρόνου εκτός από το καλοκαίρι. Τότε γεμίζει ασφυκτικά με πετσέτες, κορμιά και ρακέτες. Όμως πολλοί ξεχνούν πως η θάλασσα διατηρεί την θερινή της θερμοκρασία σχεδόν μέχρι τον Νοέμβρη και τον Δεκέμβρη, και αρχίζει να παγώνει τον Ιανουάριο – ώστε να ξαναρχίσει να ζεσταίνεται τον Απρίλιο και τον Μάιο. Από τον Οκτώβριο ως τον Απρίλιο, λοιπόν, η παραλία αυτή ανήκει στους χειμερινούς κολυμβητές, που κάποιες παγωμένες μέρες του χειμώνα την έχουν όλη δικιά τους.
Οι περαστικοί της Λεωφόρου Ποσειδώνος, φορώντας χοντρά παλτά, κασκόλ και γάντια, τους κοιτούν απορημένοι. Τους θεωρούν τρελούς. Κρυώνουν μόνο και μόνο που τους βλέπουν. Αλλά οι ηλικιωμένοι βετεράνοι της χειμερινής κολύμβησης του Μπάτη (μαζί με ελάχιστους νεότερους), από το πρώτο φως του ήλιου μέχρι τα νερά να γίνουν πορτοκαλί από τα ηλιοβασιλέματα, ξέρουν πως έχουν ανακαλύψει ένα ζωογόνο μυστικό και μια (εθιστική και χρόνια) συνήθεια που τους δίνει υγεία, ευφορία και χαμόγελα. Τους βλέπεις, ξημερώματα, πως γελάνε μέσα στο νερό, ανταλλάσσοντας κουτσομπολιά κι αστεία. Μοιάζουν πιο νέοι κι από τους νέους.
Οι παρακάτω φωτογραφίες είναι από αυτήν την παραλία, τραβηγμένες όλες τις ώρες της ημέρας, σχεδόν κάθε μέρα, όλους τους χειμερινούς μήνες του 2012 και του 2013.
