Αν ήταν ταινία μου θα ήταν… θα ξεκινήσω ποιοτικά. The Long Hot Summer (Πόθοι στην κάψα του καλοκαιριού) του Μάρτιν Ριτ. Ο θεός Πολ Νιούμαν είναι ένας εργάτης που γυρνάει όλο το Μισισίπι για να βρει δουλειά και καταλήγει σε μια φάρμα όπου ερωτεύεται την κόρη του αφεντικού του, την Τζόαν Γούντγουορντ. Καυτή και σκοτεινή ταινία από το μακρινό 1958. Μετά το τέλος των γυρισμάτων οι δύο πρωταγωνιστές παντρεύτηκαν.
Τραγούδι; Θα διαλέξω 3 Γιάννηδες. Έχουμε λοιπόν Γιάννη Πάριο Είσαι θεός ήλιος καλοκαιρινός, Γιάννη Σπανό Στα κύματα, Γ̶ι̶ά̶ν̶ν̶η̶ ̶Α̶γ̶γ̶ε̶λ̶ά̶κ̶α̶ Τρύπες 6η Αυγούστου.
Το βιβλίο που θα πάρω φέτος και σκοπεύω να τελειώσω είναι οι Αδελφοί Ράιτ (εκδόσεις KeyBooks).
Πάντα θα θυμάμαι εκείνο το μπάνιο στην Χιλιαδού Φωκίδος. Το 1991 οι γονείς μου το είχαν βρει καταπληκτικό να πάρουν ένα 7χρονο και ένα νεογέννητο για διακοπές σε ένα μέρος 8 χιλιόμετρα μακριά από τη Ναύπακτο. Όπως είναι λογικό, το μωρό είχε περισσότερο ενδιαφέρον και μεγαλύτερες ανάγκες από εμένα που ξαφνικά απέκτησα ελευθερίες κάπως παράλογες για το νεαρό της ηλικίας μου. Το μέρος ήταν μικρό, το σπίτι μπροστά στη θάλασσα, ήμουν ελεύθερος να βολτάρω στο χωριό. Είχα τρελαθεί με τη μαρίνα, ίσως δεν είχα ξαναδεί τις βάρκες να βρίσκονται η μία δίπλα στην άλλη και εκείνο το απόγευμα αποφάσισα να τις διασχίσω πηδώντας τες διαδοχικά. Στην τρίτη-τέταρτη κάτι συνέβη και βρέθηκα στη θάλασσα. Δεν θυμάμαι αν ήταν ρηχά ή βαθιά τα νερά, το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν πανικοβλήθηκα, δεν πνίγηκα, είμαι εδώ και γράφω αυτές τις γραμμές. Για την ιστορία δεν με έδειραν, αλλά δεν με άφησαν να περάσω περισσότερο ποιοτικό χρόνο με τον εαυτό μου και να αντιμετωπίσω τα σεκλέτια που είχα στην τρυφερή ηλικία των 7 ετών.
Και ότι ήθελα ν’ αγοράσω ένα σπίτι πάνω στη θάλασσα για να φωνάζω τους φίλους μου για να κάνουμε μπάρμπεκιου και να παίζουμε τρίβιαλ (disclaimer: είναι inside joke, δεν είμαστε τόσο θλιβεροί για να βρίσκουμε χαρά μόνο στα επιτραπέζια).
Μια φωτογραφία που μου θυμίζει πολλά, δε θα μπορούσαν να την πάρουν οι κερατάδες και να την κάνουν διαφήμιση του ΕΟΤ;
Και η ανάμνηση που έχω σαν παιδί είναι μεσημέρι Αυγούστου στην 90s Κυπαρισσία, γονείς και συγγενείς να ροχαλίζουν σε ένα σπίτι που θύμιζε σιδηρόδρομο και η γιαγιά η Θοδώρα να μου δίνει στα κρυφά λουκούμια.
Το πρώτο φιλί που έδωσα ήταν το καλοκαίρι του ’96 στην Κυπαρισσία σε ένα κορίτσι που το έλεγαν Γιώτα. Είχαμε φτιάξει ένα δεντρόσπιτο δίπλα σε κάτι μουριές και της πήγαινα μούρα για να την ρίξω. Και τα κατάφερα τόσο καλά που τις επόμενες μέρες με ανέβαζε στο ποδήλατό της για να κάνουμε βόλτες στην Απάνω Πόλη.
Πάντα στις διακοπές ήθελα να κλείνω το κινητό αλλά αντί γι’ αυτό το φορτίζω δύο φορές την ημέρα.
Αυτό που με εκνευρίζει το καλοκαίρι είναι οι ρακέτες στην παραλία.
Το 2016 είχα φάει 14 παγωτά και είχα κάνει 13 μπάνια στην Κέρκυρα.
Το φίδι είναι αυτό που φοβάμαι πιο πολύ στην εξοχή, στη φύση, στην πόλη, στη ζωή την ίδια.
Αν μου έχει μείνει στον ουρανίσκο ένα φαγητό αυτό ήταν κάτι gnocchi με κόκκινη σάλτσα που είχα φάει στο Il Casta στην Ύδρα. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ήταν knock, knock, gnocchi on heaven’s door.
Το φρούτο του καλοκαιριού είναι το καρπούζι. Χωρίς φέτα.
Και στο μυαλό ένα hangover είναι κάτι που περνάει με δύο ντεπόν, ένα χυμό από φρέσκα πορτοκάλια και ρόδι και μια ομελέτα.
Πάντα κοντοστέκομαι για λίγο στις διακοπές, μεγάλοι άνθρωποι είμαστε, cool, ναι εντάξει, ούτε λιγούρια ούτε τίποτα. Αλλά εσείς πώς αντιδράτε μπροστά σε ένα μικροσκοπικό μπικίνι;
Και θυμάμαι τότε που γνώρισα την Καρίνα από το Ντόρτμουντ και κάναμε λίγη παρεούλα στα 16 και να τα μπάνια, να το clubbing, να η φασούλα και μετά δεν την ξαναείδα ποτέ 🙁
Το πρώτο πράγμα που κάνω όταν γυρίζω πίσω είναι να βγω για ένα ποτό με αυτούς που βρίσκονται ήδη στην Αθήνα. Αφού πρώτα τσεκάρω αν τα λουλούδια στη βεράντα ζουν και βασιλεύουν.
Αυτό που έχω κρατημένο στο σπίτι είναι ένα παλιό αφρικάνικο ατσάλινο μαχαίρι -όπως αυτά που συνηθούν και παίζουν οι αραπάδες- που από έναν γέρον έμπορο τ’ αγόρασα στ’ Αλγέρι.
Η απόφαση που παίρνω κάθε καλοκαίρι για το φθινόπωρο και δεν τηρώ ποτέ είναι ότι θα αδυνατίσω.