Αν ήταν ταινία το καλοκαίρι μου θα ήταν To Do the right thing του Spike Lee, ζέστη, ιδρώτας και ένταση.
Και τραγούδι To Motorbike από το δεύτερο άλμπουμ των Wooden Shjips, γιατί το Dos είναι η καλύτερη παρέα για οδήγηση.
Το βιβλίο που θα πάρω φέτος είναι του Οι Παγανιστικές δοξασίες της θεσσαλικής επαρχίας του Χρυσόστομου Τσαπραΐλη απο τις εκδόσεις Αντίποδες, γιατί καλοκαίρι χωρίς φολκλόρ δεν νοείται.
Και ότι ήθελα ν’ αγοράσω ένα σπίτι Στην Πίνδο, όσο μεγαλώνω τόσο περισσότερο με τραβάνε τα βουνά, τα δάση και η απομόνωση.
Μια φωτογραφία που μου θυμίζει πολλά Τα τέσσερα ξαδέρφια στην ίδια πόζα μία κάπου αρχές ’90ς και μία κάπου αρχές ’00ς (δηλαδή δύο φωτογραφίες) οι οποίες βρίσκονταν στο σπίτι του παππού, κορνιζαρισμένες μαζί.
Και η ανάμνηση που έχω σαν παιδί Καλοκαίρια στη Χανιώτη, να με τραβάει η μάνα μου να βγω από τη θάλασσα επειδή έχει νυχτώσει.
Το πρώτο φιλί που έδωσα ούτε που θυμάμαι, μπορεί στο σχολείο, μάλλον όχι καλοκαίρι ή μήπως είναι υποχρεωτικό να ήταν καλοκαίρι; Δεν ξέρω, θα πάω πάσο.
Πάντα στις διακοπές ήθελα να έχει δροσιά, ησυχία και ωραίο φαγητό.
Αυτό που με εκνευρίζει είναι Η ζέστη, οι μύγες και ο πολύς κόσμος.
Μάλλον οι άτιμες οι σαρανταποδαρούσες είναι αυτό που φοβάμαι πιο πολύ στην εξοχή.
Αν μου έχει μείνει στον ουρανίσκο ένα φαγητό είναι αυτό Πρέπει να είναι καλοκαίρι κι από διακοπές; Αν ναι, μάλλον θα πω για ένα πολύ ωραίο τραπέζι, στον δρόμο της επιστροφής, σε ένα πολύ όμορφο σπίτι στο Πήλιο, ουσιαστικά το πρώτο σπιτικό γεύμα μετά από εκείνες τις διακοπές (πάντα το πρώτο σπιτικό γεύμα μετά από διακοπές έχει μεγάλη σημαντικότητα γιατί σηματοδοτεί και το γαστριμαργικό τους τέλος και σε καλωσορίζει με έναν ωραίο τρόπο στην πραγματικότητα που άφησες πίσω), αν όχι θα πω μία συναγρίδα 5,5 κιλών στα κουμπαράκια (Θεσσαλονίκη) στο επικότερο τραπέζι έβερ.
Το φρούτο του καλοκαιριού Το καρπούζι, ξεκάθαρα, αλλά με φέτα, χωρίς φέτα είναι μισή δουλειά.
Και στο μυαλό ένα hangover είναι στη Χαλκιδική, στο αγαπημένο μου Μαορί, πέρυσι το καλοκαίρι. Μία φιάλη Τάλισκερ με 30 βαθμούς (αυτόχειρας).
Πάντα κοντοστέκομαι για λίγο στις διακοπές όταν Σπάνια κοντοστέκομαι, είμαι ο σπαστικός που δεν κάθεται για πολύ κάπου, εκτός κι αν με έχει απορροφήσει το βιβλίο των διακοπών.
Και θυμάμαι πως γνώρισα αυτόν τον άνθρωπο, που μετά δεν τον ξαναείδα ποτέ Ποιον άνθρωπο; Μνήμη χρυσόψαρου.
Το πρώτο πράγμα που κάνω όταν γυρίζω πίσω είναι ΜΠΑΝΙΟ! Συνήθως νιώθω απίστευτα βρώμικος από το καράβι/ταξίδι και ορμάω στο ντουζ.
Αυτό που έχω κρατημένο στο σπίτι σαν σουβενίρ είναι ένα καπέλο που γράφει Σίκινος, από πέρυσι που πήγα εκεί και τα κλασικά μαγνητάκια στο ψυγείο από διάφορα μέρη.
Η απόφαση που παίρνω κάθε καλοκαίρι για το φθινόπωρο και δεν τηρώ ποτέ θα έλεγα το «να αρχίσω κολυμβητήριο» αλλά πέρα του ότι είναι κλισέ, είναι τόσο απίθανο να συμβεί που έχω σταματήσει και να το παίρνω απόφαση, οπότε θα πρέπει να είναι κάτι άλλο, αλλά τι άλλο;