Αν ήταν ταινία το καλοκαίρι μου θα ήταν Η Μανταλένα σίγουρα ή το Stealing Beauty με όλο τους το soundtrack.
Και τραγούδι.. Όλα τα Τραγούδια για τους μήνες της Αρβανιτάκη – αποτυπωμένα σε τόσες καλοκαιρινές μου μνήμες.
Το βιβλίο που θα πάρω φέτος είναι τα Λαμπρά Παράσιτα, το έργο του Philip Ridley που θα ανεβάσω το Νοέμβριο και έχει πολλή μελέτη.
Πάντα θα θυμάμαι το μπάνιο στην παραλία της Ελαφονήσου – την πρώτη φορά που νομίζω πίστεψα στον επίγειο παράδεισο.
Και ότι ήθελα ν’ αγοράσω ένα σπίτι σε κάθε νησί που πήγαινα, σε κάθε βουνό και κάθε παραλία.
Μια φωτογραφία που μου θυμίζει πολλά είναι αυτή πάνω στο γαϊδουράκι, μωρό ακόμα, στην πλατεία του χωριού στη Χίο, με τον παππού μου το Χαράλαμπο. Δε θυμάμαι τη στιγμή που την βγάλαμε μα πάντα την κοιτούσα με νοσταλγία. Στο μέρος εκείνο πάντα επιστρέφω και κάθε φορά όλα αλλιώς.
Και η ανάμνηση που έχω σαν παιδί… Τις ατέλειωτες διακοπές: όλα ήταν θάλασσα, λούνα παρκ δίπλα στην παραλία, παιχνίδια στις αυλές και τις πλατείες, ανεμελιά και χαμόγελα.
Το πρώτο φιλί που έδωσα ήταν ένα βράδυ κάπου στο Λαγονήσι, χωμένοι στην άμμο και τους κέδρους.
Πάντα στις διακοπές ήθελα να μπορούσα να σταματήσω το χρόνο.
Αυτό που με εκνευρίζει είναι ότι το ηλιοβασίλεμα δεν κρατάει για πάντα.
Το 1995 είχα φάει 150 παγωτά και είχα κάνει 100 μπάνια στην Κόρινθο. (Μπορεί και περισσότερα, μπορεί κι αλλού.)
Οι τσούχτρες και οι αράχνες είναι αυτό που φοβάμαι πιο πολύ στην εξοχή. Και οι θείες με τα ταπεράκια.
Αν μου έχει μείνει στον ουρανίσκο ένα φαγητό αυτό ήταν πίτσες ατέλειωτες όταν όλη η οικογένεια έτρωγε όλο το Αιγαίο σε θαλασσινά.
Το φρούτο του καλοκαιριού είναι το παγωτό.
Και στο μυαλό ένα hangover είναι που δε θυμάμαι – νομίζω δεν έχω μεθύσει ποτέ. Εκτός αν παθαίνεις hangover από το φαγητό.
Πάντα κοντοστέκομαι για λίγο στις διακοπές όταν δεν έχω την παρέα που θα ήθελα για να πάω διακοπές.
Και θυμάμαι πως γνώρισα αυτόν τον άνθρωπο, ανεβαίνοντας στο μοναστήρι στην Ανάφη που ήταν ηθοποιός – εγώ σπούδαζα ακόμα – και μου αφηγήθηκε τις ιστορίες του από το θέατρο ενώ κατεβαίνοντας τραγουδούσε σκοπούς από τις παραστάσεις του – και που μετά δεν τον ξαναείδα ποτέ.
Το πρώτο πράγμα που κάνω όταν γυρίζω πίσω είναι να προσπαθήσω να μην πάθω κατάθλιψη.
Αυτό που έχω κρατημένο στο σπίτι σαν σουβενίρ είναι ένα σουβέρ – πλακάκι παραδοσιακό, από τα παλιά εργαστήρια κεραμικών της Σεβίλλης που όταν έφτασα Αθήνα είδα ότι έγραφε made in China.
Η απόφαση που παίρνω κάθε καλοκαίρι για το φθινόπωρο και δεν τηρώ ποτέ είναι από Σεπτέμβρη δίαιτα.