Αν ήταν ταινία το καλοκαίρι μου θα ήταν το (500) Days of Summer, για τον τίτλο και μόνο. Γιατί τόσες μέρες θα έπρεπε να είναι το καλοκαίρι. Και βάλε.
Και τραγούδι… το Morning has broken του Cat Stevens, για τις άπειρες ανατολές που έχω φωτογραφίσει. Ναι, η πρώτη βουτιά είναι συχνά εκεί γύρω στις 7 το πρωί.
Το βιβλίο που θα πάρω φέτος είναι το Grace, A Memoir της Grace Coddington, εφήμερο και απολαυστικό όπως η μόδα.
Πάντα θα θυμάμαι το μπάνιο στην παραλία Ποτιστικά στο ανατολικό Πήλιο. Ουρανός, αλάτι, κύματα, τελεία.Τέλεια.
Και ότι ήθελα ν’ αγοράσω ένα σπίτι στο πουθενά γιατί μου αρέσει να αλλάζω προορισμούς αν και συχνά γυρίζω στα ίδια μέρη, ξανά και ξανά.
Μια φωτογραφία που μου θυμίζει πολλά είναι αυτή, σαν ψευδαίσθηση. Όπως το καλοκαίρι που όλα μπερδεύονται γλυκά, αναμνήσεις, προσδοκίες, αγκαλιές. Και μου θυμίζει την όαση της άδειας Αθήνας όπου κάθε χρόνο περνάω και το μεγαλύτερο μέρος του.
Και η πιο γλυκιά ανάμνηση που έχω σαν παιδί είναι διακοπές στην παρθένα, προ-Mamma Mia, Σκόπελο και τη Μελίνα Μερκούρη να παίζει τάβλι και να μου δίνει αυτόγραφο… «Η Μελίνα στην Πωλίνα».
Το πρώτο φιλί που έδωσα ήταν σε διακοπές στον Αη-Γιάννη Πηλίου, στο μάγουλο. Φλερτ πλατωνικό.
Πάντα στις διακοπές ήθελα να φωτογραφίζω, να ακούω μουσικές, να αλωνίζω τις παραλίες και να μαζεύω διάφορα, που κρατούσα στιγμιαία και συνήθως πετούσα στη συνέχεια.
Αυτό που με εκνευρίζει είναι ο χαμένος χρόνος της μεσημεριανής σιέστας. Δεν έχω κοιμηθεί ποτέ μεσημέρι και δεν πρόκειται μάλλον.
Το 1970 είχα φάει 136 παγωτά μετρημένα ένα-ένα και είχα κάνει 117 μπάνια, μαζί με τα απογευματινά, στην πλαζ Αλυκές, στο Βόλο. Μπόνους: το πηγαινέλα από το λιμάνι με βενζίνα.
Το ζώο που φοβάμαι πιο πολύ στην εξοχή είναι χωρίς δεύτερη συζήτηση, το φίδι. Άντε κι ο σκορπιός.
Αν μου έχει μείνει στον ουρανίσκο ένα φαγητό αυτό ήταν τα ολόφρεσκα τηγανητά αυγά της Αντριάνας, στη Νίσυρο του 1976. Μαζί με ντομάτα από μποστάνι και ζυμωτό ψωμί βουτηγμένο στον κρόκο.
Το φρούτο του καλοκαιριού είναι φυσικά το καρπούζι με την ακαταμάχητη γλύκα του. Αδιαπραγμάτευτο!
Και στο μυαλό ένα hangover είναι μετά από τρελό beach party στην Άνδρο.
Πάντα κοντοστέκομαι για λίγο στις διακοπές όταν ξαναβλέπω τον ήλιο να βουτάει στη θάλασσα, κάθε φορά με την ίδια έκπληξη.
Και θυμάμαι πως γνώρισα διάφορους ανθρώπους, που μετά δεν ξαναείδα ποτέ. Μου αρέσει να μιλάω με ντόπιους στα μέρη που πηγαίνω και να μαθαίνω τις ιστορίες τους. Ονόματα σπάνια συγκρατώ, αλλά φυσιογνωμίες πάντα έστω και αμυδρά.
Το πρώτο πράγμα που κάνω όταν γυρίζω πίσω είναι να ξαναδώ τις φωτογραφίες που τράβηξα. Ευλαβικό ρίτσουαλ.
Αυτό που έχω κρατημένο στο σπίτι είναι κάτι ξύλινες ναίφ φιγούρες που βρήκα σε έναν αυτοδίδακτο καλλιτέχνη στη Μονεμβασιά.
Η απόφαση που παίρνω κάθε καλοκαίρι για το φθινόπωρο και δεν τηρώ ποτέ είναι να φεύγω από την πόλη κάθε Σαββατοκύριακο. Και κάθε χρόνο την αθετώ.