Η αλήθεια είναι πως το Uber παίζει καιρό τώρα στην επικαιρότητα, άλλοτε για τους σωστούς και άλλοτε για τους λάθος λόγους. Σύμφωνοι, πρόκειται για κάτι εξαιρετικά ριζοσπαστικό και καινοτόμο που επιχειρεί να δώσει γροθιά στο κατεστημένο. Το να θες να μεταμορφώσεις τους πάντες σε εν δυνάμει ταξιτζήδες δεν είναι και λίγο, όταν μάλιστα πρόκειται και για ένα τόσο κλειστό επάγγελμα. Προσωπικά δεν θα ήθελα να πάρω θέση για το αν το κόνσεπτ του Uber είναι θεμιτό ή όχι: ο καθένας μπορεί να κρίνει βάσει των δικών του, προσωπικών κριτηρίων και να αποφανθεί για το αν οι εμπνευστές της εφαρμογής ή οι επαγγελματίες οδηγοί ταξί έχουν περισσότερο δίκιο –όλοι πάντως ένα δίκιο το έχουν, γι’ αυτό και υπάρχει άδικο.
Εκεί που νομίζω πως αξίζει να σταθούμε είναι στα όσα στραβά προσάπτονται στην υπηρεσία και, το κυριότερο, στα πρόσωπα που την εκπροσωπούν. Ο εκ των κορυφαίων στελεχών του Uber, Emil Michael, αποκάλυψε σε δείπνο με επιφανή πρόσωπα πως η εταιρεία του θα έπρεπε να ερευνήσει το ποιόν των δημοσιογράφων που γράφουν αρνητικά σχόλια για αυτή, προκειμένου έτσι να βγάλει και τα δικά τους… άπλυτα στη φόρα. Ο Michael θεωρούσε ότι μιλούσε off the record, τελικά αυτό δεν συνέβαινε και κάπως έτσι προκλήθηκε ένας μικρός χαμός. Λάδι στη φωτιά ήρθε να ρίξει ο γνωστός ηθοποιός Ashton Kutcher, ο οποίος όντας επενδυτής στο Uber, αναρωτήθηκε στο Twitter «τι κακό μπορεί να υπάρχει στην αποκάλυψη σκανδάλων για έναν βρώμικο δημοσιογράφο» και άλλα τέτοια όμορφα, θεωρώντας προφανώς πως όλοι όσοι δεν υποκλίνονται στην πλατφόρμα, είναι κακοί. Αν σε αυτά συνυπολογίσουμε και τις πρακτικές αθέμιτου ανταγωνισμού που έχουν καταλογιστεί κατά καιρούς στο Uber (έχει επανειλημμένα αποπειραθεί να καταστρέψει με χτυπήματα «κάτω απ’ τη μέση» νεοσύστατους ανταγωνιστές του στις ΗΠΑ), τότε η καλή εικόνα που μπορεί να έχει σχηματίσει κάποιος για το Uber, εύκολα καταστρέφεται.
Όσο «φρέσκια» κι αν είναι μια καινούρια προσπάθεια, όσο καλοπροαίρετοι κι αν είμαστε απέναντί της –μιας που θεωρούμε ότι είναι κάτι καινοτόμο ενάντια στους κολοσσούς που μας καταδυναστεύουν- θα πρέπει να έχουμε κατά νου δύο πράγματα. Πρώτον, ότι όλες αυτές οι προσπάθειες υποφέρουν από «παιδικές ασθένειες» που σχετίζονται με την ασφάλεια και την εκμετάλλευση των δεδομένων των χρηστών –δύσκολα αντιλαμβάνονται τη σημασία των πληροφοριών που τους εμπιστεύονται οι τελευταίοι. Δεύτερον, ακόμα κι αν έχουν τις καλύτερες και πιο αγνές προθέσεις, ποτέ και κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος για το πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα. Και το Facebook σαν κάτι «fun» ξεκίνησε και να που ο μισός πλανήτης το βρίζει θεωρώντας ότι πουλά και εκμεταλλεύεται τα προσωπικά του δεδομένα. Γι’ αυτό: ας μην παραμυθιαζόμαστε και ας μην εναποθέτουμε τις ελπίδες μας σε κάθε νέα εφαρμογή που κυκλοφορεί. Ο καλύτερος τρόπος για να τα κρατήσουμε ασφαλή είναι να μην τα δώσουμε σε κανέναν εξ’ αρχής, γι’ αυτό προσέχουμε, προσέχουμε για να έχουμε.