Thom Yorke, The Eraser
(XL, 2006)
Κανονικά θα έπρεπε να νοσταλγείς τα άλμπουμ των διακοπών στο χωριό (που έζησες και τους πρώτους σου χειμώνες) που νόμιζες πως τα βιβλία της κινητής δανειστικής βιβλιοθήκης-βαν που πέρναγε τα μεσημέρια έκαιγαν επειδή ήταν φρέσκα (όπως η αχνιστή φραντζόλα από το αυτοκίνητο του φούρνου που μοίραζε το ψωμί). Αλλά μάλλον νοσταλγείς μερικά καλοκαίρια μετά, στην πόλη πριν το κάθε νησί. Σαν εκείνο του 2006 που κυκλοφόρησε το The Eraser του Thom Yorke, το οποίο σε στολίζει με: μανιασμένα αλλά υπόκωφα ηλεκτρισμένα κύματα που σπάνε φουρτουνιασμένα στα τσιμέντα. Γκρι ηλιοβασιλέματα. Μουρμουρητές μπαλάντες. Βουτιές σε ναυαγισμένους έρωτες. Φωνητικά ακροβατικά σε κινούμενες άμμους. Σκουπίδια και πλαστικά σε μυαλά και καρδιές. Τόπλες υποσχέσεις. Ελεύθερες καταδύσεις με απαγορευτικό λόγω συναισθηματικής αναταραχής. Μαύρους κύκνους αντί γλαροπούλια. Λόφους αντί για παραλίες. Βράδια με ολονύχτιες βροχές. Και το “Analyse” για νύχτες που έπονται αυτών με την χημική απώλεια μνήμης που θες να φας πεπόνι για να σου πέσει βαρύ (κάτι που δε μπορεί να κάνει το καρπούζι) και να μη μπορείς να κοιμηθείς με σκοπό να ξαγρυπνήσεις για να μετράς αστέρια-καρφιά που συγκρατούν το μαύρο του ουρανού.
Με άλλα λόγια, ένα μουσικό λήμμα στη wikipedia της θλίψης που έτυχε να κυκλοφορήσει αντιπερισπαστικά ένα καλοκαίρι για να δροσίζει ακραιφνώς με λαμπερή, αισιόδοξη μιζέρια τις ηλιοώρες που καταγράφονται στο τέλος του Aυγούστου στο χάρτη της ξεφλουδισμένης πλάτη σου. Κάτι σα θερινό φορτίο-παράσημο. Ανάπλαση με το Swim του Caribou. Αντίβαρο το Who Is William Onyeabor?