VA, Movie Killers: 20 Direct Hits From Cult Movies
(Teistar, 1996)
Η ευχή και κατάρα των διακοπών είναι οι διαδρομές. Κατάρα για τον οδηγό, ευχή για τον συνοδηγό. Εκεί, αν έχεις την τύχη να είσαι ο δεύτερος (όπως εγώ), βρίσκεσαι συχνά πυκνά στην ευχάριστη θέση να «γυρνάς» τη δική σου ταινία κάθε φορά που το αυτοκίνητο διασχίζει με τόλμη τους επαρχιακούς δρόμους. Έτσι, ο δικός μου οβολός στα «καλοκαιρινά», δε θα μπορούσε να μην έχει σχέση με τον κινηματογράφο. Ορίστε ένα από τα χειρότερα εξώφυλλα που θα μπορούσε να έχει ποτέ δίσκος. Είναι μια συλλογή που κυκλοφόρησε την δέκατη έβδομη μέρα του πρώτου θερινού μήνα του 1996. Ο τίτλος της; Movie Killers: 20 Direct Hits From Cult Movies.
Έχουν περάσει δύο χρόνια μετά τον τυφώνα Pulp Fiction. Η ταινία δε γίνεται γνωστή μόνο για την pulp αισθητική της αλλά και για το soundtrack της. Ο Ταραντίνο δεν είναι μόνο κλέφτης εικόνων αλλά κι ένας μοναδικός δισκοθέτης, δίνοντας μια άλλη διάσταση στoν τρόπο που υπογράφει ο σκηνοθέτης (και) τη μουσική της ταινίας. Η ταινία δεν παράγει μόνο χαρακτήρες αλλά βγάζει και χιτ.Ένα από αυτά είναι και το τραγούδι που ανοίγει τη συλλογή.
Η Μισιρλού έφυγε από τα χέρια του δικού μας Νικόλαου Ρουμπάνη, για να βρεθεί στα χέρια του Dick Dale και να μεταμορφωθεί σ’ έναν crossover ξεσαλωτικό ύμνο για όλες τις ηλικίες και τα κουρέματα.
Δεν ξέρω αν είναι προτιμότερο ν’ αναφερθούν οι ταινίες ή τα τραγούδια. Από το “Green Onions” των Booker T & The MG’s μέχρι τα θέματα του Badalamenti στα έργα του David Lynch. Το “Feeling Good” με τη Nina Simone, το”Son Of a Preacherman” της Dusty Springfield από τη μία, το “Play Dead” της Bjork και το θέμα του Mission Impossible από τους Leftfield από την άλλη να ενώνονται γλυκά κάτω από τη φωνή του Bobby Vinton στο “Blue Velvet”.
Το κείμενο αυτό δεν γράφτηκε σε κάποιο αυτοκίνητο. Τα χέρια δεν ήταν απλωμένα έξω από τα παράθυρα, η μυρωδιά του θυμαριού δεν επηρέαζε τη διάθεση μας. Γράφτηκε στο υπέροχο σπίτι ενός φιλόξενου ζευγαριού που καταδέχεται να ζει μερικές μέρες του καλοκαιριού μαζί με ένα τσούρμο από ούνους και ψόφιες. Πολλά από τα είκοσι τραγούδια δοκιμάστηκαν στ’ απαιτητικά αυτιά της παρέας κι έτυχαν ευνοϊκής υποδοχής οπότε το Movie Killers πέρασε το τεστ. Καλή ακρόαση και… καλή προβολή επίσης.