Θυμάστε το 1977 των Ash; Ο Γιώργος Λεβέντης πολύ καλά και «καλοκαιρινά».

Η φράση ”καλοκαιρινός δίσκος” είναι η απόλυτη δικαιολογία για να γράψεις κάτι για τους Housemartins, το καλύτερο άχρηστο συγκρότημα στην ιστορία. Ή να εξηγήσεις πόση σοφία κρύβει κάτω από την επιφάνεια το ”Vacation” των Go-Go’s. ¨Η να κάνεις επίδειξη μουσικής γνώσης καταλήγοντας σε μια εξεζητημένη επιλογή που θα δώσει το απαραίτητο βάθος στο συγκεκριμένο concept. Κάτι από αυτά θα συνέβαινε πιθανότατα και με το συγκεκριμένο κείμενο αν οι Ash δεν είχαν φροντίσει να βγάλουν έναν δίσκο που περισσότερο από το να σε κάνει φαντάζεσαι τον εαυτό σου σε μια παραλία, συμπυκνώνει ενέργεια, χαλαρότητα και σεξ-ή μάλλον την αμήχανη αναζήτηση του σεξ που δεν ξέρω για τη ζωή, αλλά στην ποπ σημαίνει περισσότερα από το ίδιο το σεξ. Όποιος έχει αρκετό αυτοσεβασμό για να μη θεωρεί τις δύο εβδομάδες της επαγγελματικής του άδειας επαρκή λόγο για να αγαπήσει μια τόσο άθλια εποχή όπως το καλοκαίρι, αλλά αναγνωρίζει στη μυθολογία του την ψευδαίσθηση της αιώνιας νεότητας, δε θεωρεί το 1977 απλώς έναν από τους καλύτερους δίσκους των 90s, αλλά το σάουντρακ μιας ζωής τόσο ιδανικής που στην πραγματικότητα δεν μπορεί να υπάρξει ποτέ.

Μουσική από νέους και μόνο για νέους, άρα με ημερομηνία λήξης, σωστά; Όχι, όταν οι καλύτερες στιγμές του δίσκου κάνουν τους early Manics να φαντάζουν ως αυτό που όντως είναι αν τους πάρεις τα βιβλία, δηλαδή γεροντοrawk μετριότητες. Μετεφηβική αγάπη στα γρασίδια, η πιο κλισέ καλοκαιρινή εικόνα, σωστά; Όχι όταν μαζί της υπάρχει και ο αδιόρατος κυνισμός της βεβαιότητας πως το καλοκαίρι θα τελειώσει ή ακόμη περισσότερο πως ποτέ δε θα είναι αρκετό. Οι δίσκοι που παραπέμπουν σε γρασίδι και αλκοόλ, χωρίς να βρωμάνε γρασίδι και αλκοόλ δεν είναι τόσοι όσοι πιθανόν νομίζουμε. Για αυτό και το 1977 αν και δεν είναι το καλύτερο άλμπουμ των Ash (αυτό είναι μάλλον το Free All Angels) θα είναι πάντα αυτό που θα ξεχωρίζει το καλοκαίρι από την ιδρωτίλα του και με τα Τygers οf Pan Tang-meet-Shampoo σόλο του θα βοηθάει να σωθεί το ροκ εν ρολ από τους οπαδούς του. Μην το κουράζουμε, η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σε όσους έχουν το δίσκο με τα εναρκτήρια hidden tracks και στους υπόλοιπους είναι μία από τις πιο σημαντικές στην ιστορία της ποπ και όποιος έχει κουραστεί από το ”Angel Interceptor” μάλλον γεννήθηκε κουρασμένος. Εnd of story, φέρτε τα μελομακάρονα.