Ο Νίκος Λάππας άνοιξε το ΜπαρΜπεράδικο μόλις πριν τρεις μήνες σε μια γειτονιά που δεν έχει τίποτα παρόμοιο ξαναδεί. Για τους ντόπιους, το παλιό Μπουρνάζι όπως συνηθίζουν να λένε, πήρε μια γεύση Λονδρέζικου παραδοσιακού ξυρίσματος και το μαγαζί πολύ γρήγορα έγινε το στέκι της καλημέρας και της… τσικουδιάς.
Ένας χώρος καθαρά ανδρικός, που σκοπό έχει να αναβιώσει την χαμένη ευχαρίστηση των αρσενικών, μου λέει χαρακτηριστικά ο Νίκος.« Το ξύρισμα είναι ένα είδος ιεροτελεστίας. Το βλέπεις όταν τελειώνει το κούρεμα, που είναι μια ας πούμε αναγκαστική διαδικασία εφόσον κάποιος δεν θέλει να αφήσει κοτσίδα, και αρχίζει η διαδικασία του ξυρίσματος. Εκεί ακριβώς νιώθεις τον πελάτη να κατεβάζει διακόπτη. Εκεί ξεκινάει η ευχαρίστηση και η χαλάρωση μιας που το ξύρισμα συνοδεύεται από μασάζ και πίλινγκ στο κεφάλι και στο πρόσωπο».
«Η φιλοσοφία του μπαρ μπαρμπέρικου είναι η φιλοξενία. Ένα βασικό χαρακτηριστικό της φιλοξενίας είναι και το κέρασμα οπότε εδώ κερνάμε τους πελάτες τσίπουρο ή μπύρα ανάλογα με τις διαθέσεις τους. Ήθελα να φτιάξω έναν χώρο κοινωνικοποίησης και όχι άλλο ένα αδιάφορο μαγαζί. Θέλω οι άνθρωποι που έρχονται εδώ να επικοινωνούν μεταξύ τους, να εκφράζονται, να συμφωνούν, να διαφωνούν, να δίνουν στον χώρο ζωή.. Έπρεπε να δεις τι γινόταν στις εκλογές. Χαμός! Γι αυτό αν περιέγραφα σε κάποιον το μαγαζί θα του έλεγα ότι πρόκειται για μια ανδρική λέσχη».
Την διακόσμηση του χώρου επιμελήθηκε ο ίδιος, επηρεασμένος όπως λέει από μπαρμπέρικα του εξωτερικού δίνοντας έτσι έναν αέρα retro, μη παραλείποντας όμως τα στοιχεία που συνθέτουν την δική του προσωπικότητα. Σήμα κατατεθέν του μαγαζιού έχουν ήδη γίνει τα ντραμς που διακοσμούν τον χώρο αλλά που δεν βρέθηκαν εκεί από εντυπωσιασμό. Ο ίδιος εκτός από την ιδιότητα του κομμωτή έχει και την ιδιότητα του ντράμερ που είναι η δεύτερη αγάπη του. Δεν θα είναι καθόλου σπάνιο ή περίεργο αν τον πετύχετε να κρατάει τις μπαγκέτες του αντί για την φαλτσέτα. Τους τοίχους του ΜπαρΜπεράδικου διακοσμούν οι ζωγραφιές της αγαπημένης του Ελένης, με πορτραίτα ή λεπτομέρειες από την διαδικασία του ξυρίσματος. Το μάτι μου πέφτει σε μια μεγάλη ασπρόμαυρη φωτογραφία που είναι κρεμασμένη δίπλα από το ξύλινο παγκάκι. Αμέσως είδα την ομοιότητα στα μαλλιά του Νίκου και κάποιοι εικονιζόμενου.
«Αυτό είναι το οικογενειακό μου κειμήλιο. Στην φωτογραφία είναι ο προπάππους μου που δούλευε σαν κουρέας στο Σαν Φρανσίσκο της Αμερικής. Έφυγε πρόσφυγας από το χωριό και στην Αμερική έμαθε την τέχνη του ξυρίσματος και της κομμωτικής. Ίσως πήρα το γονίδιο απ’ τον προπάππου μου! Ακριβώς από κάτω έχω το κουτί με τα εργαλεία και τις φαλτσέτες του». Στο κουτί με τα πράγματα είδα ένα εργαλείο που δεν είχα ξαναδεί. Έναν κύλινδρο με ξύλο στις άκρες σαν μικρό πλάστη. Ο Νίκος μου εξηγεί τι ακριβώς είναι αλλά και γιατί επέλεξε το συγκεκριμένο εργαλείο για το λογότυπο του ΜπαρΜπεράδικου.
« Ο περιστρεφόμενος κύλινδρος έχει μπει και έξω απ’ το μαγαζί σαν σήμα κατατεθέν. Είναι ουσιαστικά το σήμα των μπαρμπέρικων γιατί στα 1800 όλα τα μπαρμπέρικα λειτουργούσαν και σαν οδοντιατρεία. Ο κουρέας είχε διπλό ρόλο και μάλιστα αρκετά δύσκολο. Ο ένας κρατούσε το κεφάλι και ο άλλος έβγαζε το δόντι που πονούσε με μια τανάλια. Το αίμα έπεφτε στην πετσέτα, που έβγαζαν αργότερα έξω για να στεγνώσει, τοποθετώντας την στον κύλινδρο. Κάπως έτσι, η πετσέτα με τον αέρα γυρνούσε και οι μπαρμπέρηδες αποφάσισαν να την κάνουν σήμα τους. Η άσπρη γραμμή συμβολίζει την καθαριότητα, η κόκκινη το αίμα και η μπλε τις αρτηρίες».
Και γιατί ΜπαρΜπεράδικο; Ο Νίκος μου εξηγεί πως συνήθως ο κόσμος μιλώντας για τα μπαρμπέρικα τα αναφέρει ως μπαρμπεράδικα οπότε μπορεί να ο όρος να μην είναι σωστός αλλά είναι σίγουρα λαϊκός όπως αρμόζει σε ένα μαγαζί που απευθύνεται σε όλους. Την ιδεολογική του προσέγγιση επιβεβαιώνει ο τιμοκατάλογος με το λονδρέζικο ξύρισμα απόλυτης περιποίησης να κοστίζει μόλις οχτώ ευρώ.
Μπαρμπεράδικο, Μωρογιάννη 46, Περιστέρι-Μπουρνάζι, Τηλ 210 5743233
