Δεν ήταν καλός στο σχολείο. Λίγα μαθήματα τον τραβούσαν, προτιμούσε να σκιτσάρει. Και σιγά σιγά άρχισε να αντιλαμβάνεται τον κόσμο ως μια design αλληλουχία: από τα εξώφυλλα των CDs στις εικονογραφήσεις των περιοδικών κι από τα κόμικ που άρχισαν να τον γοητεύουν στην τέχνη του δρόμου.
Η Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών ήταν η φυσική κατάληξη αυτής της διαδρομής.
Και μετά ο STMTS πήρε τους δρόμους. Έχει ενδιαφέρον να τον ακούς να λέει με τον πιο φυσικό τρόπο «απλά το πήρα απόφαση να κάνω τέχνη» ή να διηγείται περιπέτειες από «βαψίματα» με περιπολικά και γείτονες που υπερασπίστηκαν εκείνον, το crew του και το έργο του.
Το street art στην Αθήνα είναι μια ατέλειωτη αναζήτηση. Καινούριος του σύμμαχος σε αυτή τη διαδικασία είναι τα νέα Reebok #ClassicLeatherLegacy. Φορώντας τα ξεκινά η επόμενη περιπλάνηση για τον επόμενο παρατημένο τοίχο που θα ζωντανέψει με τα σχέδιά του. Η Αθήνα, άλλωστε, αποτελεί μεγάλη έμπνευση για εκείνον – «αν ζούσα π.χ. στη Γενεύη, μάλλον δεν θα έκανα street art», λέει, όχι χαριτολογώντας.
Μόλις ο τοίχος βρεθεί, ξεκινά το παιχνίδι της επικοινωνίας. Εκείνος περνάει τις ιδέες και τα μηνύματά του, προσπαθώντας να προκαλέσει ένα συναίσθημα, μια σκέψη. Αν αυτό συμβεί, είναι ευτυχισμένος – αποστολή εξετελέσθη. Γιατί έχει συμφιλιωθεί πια με την ιδέα ότι το street art είναι εφήμερο. Το έργο του θα καταστραφεί είτε μετά από 5 ώρες είτε μετά από 5 χρόνια. Όσο είναι ζωντανό όμως, θα ομορφύνει μια γωνιά της πόλης και κυρίως θα παραμείνει άμεσα προσβάσιμο σε όλους, χωρίς να περιχαρακώνεται σε κάποιο μουσείο ή μία γκαλερί.
Η δική του #writeyourlegacy πρόταση έχει να κάνει με το μέλλον, γι’ αυτό ζωγραφίζει τις χαρακτηριστικές παιδικές του φιγούρες, μέσα από τα μάτια των οποίων θέλει να ερμηνεύσει τον κόσμο με αγνότητα κι αθωότητα. Δημιουργώντας συχνά μια ειρωνική αντίθεση με την σκληρή πραγματικότητα. Είναι μια από τις πολλές ματιές που συναποτελούν το στίγμα που αφήνει στην πόλη.
Αυτή είναι και η κληρονομιά του: να μείνει κάτι από τις ιδέες του ακόμα και σε όσους βλέπουν τα έργα του, έστω και φευγαλέα.