Δεν είμαι από αυτούς που ισχυρίζονται ότι η Αθήνα τον Αύγουστο είναι στα καλύτερα της γιατί έχει λιγότερη κίνηση στους δρόμους (ναι, αλλά όλοι οδηγούν όσο χειρότερα μπορούν τρέχοντας ανεύθυνα και αδιαφορώντας για τα φανάρια), βρίσκεις να κάτσεις στα αγαπημένα σου μπαρ (ναι, αν είναι ανοιχτά), μπορείς να νιώσεις τουρίστας στην πόλη σου (ναι, αλλά γιατί να μην νιώσεις τουρίστας σε μια άλλη πόλη;).
Παραδέχομαι όμως ότι έχει μια ενδιαφέρουσα παρακμή η Αθήνα τον Αύγουστο. Αυτή η συνθήκη κάνει όσους έχουν μείνει πίσω μέλη μιας συνομοταξίας ανθρώπων που λόγω των υψηλών θερμοκρασιών αλλά και της διαταραχής της ρουτίνας τους αποφασίζουν να αλλάξουν παραστάσεις αλλιώς, αφού δεν μπορούν να αλλάξουν παραστάσεις κυριολεκτικά.
Πιστεύω όσοι μένουν πίσω στην Αθήνα τον Αύγουστο είναι ικανοί για να αφεθούν σε μια σκανδαλιά που θα τους θυμίσει κάτι από τις σκανταλιές των παιδικών τους χρόνων. Μόνο που τώρα πια δεν έχει νόημα μια βόλτα με το ποδήλατο κρυφά από τους γονείς, ούτε να μπεις στο μπαλκόνι τους διπλανού για να του κλέψεις τους κάκτους.
Και ότι είναι ικανοί δε σημαίνει ότι θα την πράξουν κιόλας τη σκανταλιά. Αρκεί, μερικές φορές, να τη φαντασιωθούν. Το ποτό και το πραγματικά πολύ καλό σεξ βοηθούν πάντως. Σε τι; Στο να πεις για ένα βράδυ «θα τα γαμήσω όλα στο κάτω κάτω τι χειρότερο μπορεί να μου συμβεί από το να κάνω διακοπές στην Αθήνα τον Αύγουστο;».
Και μπορεί αυτό το «θα τα γαμήσω όλα» να έχει μια γελοία παρακμή όπως η πόλη αυτές τις μέρες, έχει όμως και μια τρυφερή μελαγχολία γιατί το καλοκαίρι πάντα σε γαμάει καλύτερα, όταν θα ανακαλύψεις σε κάποιο συρτάρι μια ξεθωριασμένη φωτογραφία ενός εαυτού σου με μαγιό, σε μια παραλία που υπάρχει πια μόνο μέσα στο μυαλό σου.