«Ο σχεδιασμός των χώρων έχει ουσιαστικό αντίκτυπο στον τρόπο που βιώνουμε τη ζωή μας», όπως λέει ένας νέος Έλληνας αρχιτέκτονας που ανέλαβε τον σχεδιασμό ενος χώρου κατοίκησης για ένα νέο ζευγάρι, σε ένα καινούργιο διαμέρισμα 120 τετραγωνικών μέτρων στη Νέα Σμύρνη.
«Βασικός άξονας ήταν η δημιουργία μιας ατμόσφαιρας ισορροπίας και ηρεμίας, που επιτεύχθηκε τόσο μέσα από τον σχεδιασμό των χώρων όσο και από την επιλογή των – χωρίς εξάρσεις – χρωμάτων». O Κωνσταντίνος Μπούρας αναφέρεται στα χρώματα που ντύνουν τους τοίχους, τα δάπεδα, τις ντουλάπες, τις βιβλιοθήκες και άλλες ξύλινες κατασκευές, τον πάγκο και τα ντουλάπια κουζίνας, τα έπιπλα μπάνιου, τα υφάσματα επίπλωσης και τα αντικείμενα. Με προσοχή στην λεπτομέρεια, τον χώρο πλαισιώνουν έργα τέχνης που έχουν επίσης τοποθετηθεί με τέτοιο τρόπο ώστε να επιτυγχάνεται οπτική αρμονία. Σε όλα τα ανοίγματα τοποθετήθηκαν σκίαστρα που φιλτράρουν το φως, το οποίο μπαίνει άπλετο σε αυτό το διαμέρισμα του πέμπτου ορόφου.
Στο χώρο της διημέρευσης έχουν κρατηθεί καθαροί άξονες κίνησης και τα μεγάλα ανοίγματα επιτρέπουν μια ευεργετική σύνδεση με τη βεράντα με θέα στον Σαρωνικό κόλπο και τον Υμηττό, ενώ η κουζίνα βρίσκεται τοποθετημένη σε συνέχεια του χώρου, «αλλά με έναν πιο εσωστρεφή τρόπο, λειτουργικά και οπτικά διαχωρισμένη με ένα πάσο το οποίο λειτουργεί ταυτόχρονα ως διαχωριστικό και ως συνδετικό στοιχείο με τον υπόλοιπο χώρο, και το οποίο μπορεί να χρησιμοποιηθεί πολλαπλώς για τις καθημερινές χρήσεις, είτε ως τραπέζι φαγητού, είτε ως πάγκος σερβιρίσματος, είτε ως επιφάνεια εργασίας με εποπτεία προς την τραπεζαρία, το σαλόνι και τη βεράντα», περιγράφει ο αρχιτέκτονας.
Μια ξύλινη κατασκευή – που λειτουργεί ταυτόχρονα ως κατώφλι, επένδυση, γκαρνταρόμπα και αποθηκευτικός χώρος- αποτελεί ουσιαστικά το όριο ανάμεσα στους δημόσιους και τους ιδιωτικούς χώρους του διαμερίσματος. Το πέρασμα της κρυφής πόρτας οδηγεί στα υπνοδωμάτια και το γραφείο, σε χώρους για τους οποίους έχει επιλεγεί ξύλινο δάπεδο και πιο μαλακά υλικά, «που αποδίδουν την αίσθηση του οικείου».
Ο κεντρικός διάδρομος έχει χρησιμοποιηθεί ως γκαλερί για την έκθεση έργων ελλήνων καλλιτεχνών, καθώς και φωτογραφιών που έχει επιμεληθεί η ιδιοκτήτρια.
Για την επίπλωση της κατοικίας, κομμάτια με ιστορία και οικογενειακά κειμήλια του ζευγαριού από την Κωνσταντινούπολη, συνδυάστηκαν με έπιπλα και φωτιστικά σύγχρονου design, όπως επιτραπέζια, επιδαπέδια φωτιστικά και φωτιστικά οροφής από τη Foscarini (Birdie, Caboche, Chouchin, Diesel, Le Soleil, Lumiere), το Tulip Table της τραπεζαρίας του Eero Saarinen, καρέκλες και σκαμπό του Philippe Starck, καρέκλες στη βεράντα του Harry Bertoia. Κάποια από τα έπιπλα, όπως η επιτοίχια μεταλλική κονσόλα κάτω από την τηλεόραση, σχεδιάστηκαν από τον ίδιο τον αρχιτέκτονα.