Πρώτος σταθμός, το Cape Town. Μια συγκλονιστικά πανέμορφη πόλη κατά τα λεγόμενα των ντόπιων και των τουριστικών οδηγών. Δεν υπερβάλλουν. Το μέρος είναι σίγουρα ευνοημένο από τη φύση. Κόλποι και παραλίες στη σειρά και στο φόντο το Table Mountain, σήμα κατατεθέν και πρωταγωνιστής σε όλες τις καρτ ποστάλ. Και γύρω, ένα Cape Town να απλώνεται και να μας δείχνει τα πολλά του πρόσωπα: ουρανοξύστες, γραφεία κι εμπορικά κέντρα μαζί με διάσπαρτα μπαρ, εστιατόρια και χόστελ στη Long Street, τον πιο «ζωντανό» δρόμο της περιοχής.
Το κέντρο της πόλης.
Λίγο πιο δίπλα, η ερημωμένη περιοχή του District Six, την ιστορία της οποίας αφηγείται το ομώνυμο μουσείο. Το District Six ήταν μία ζωντανή συνοικία που ανακηρύχτηκε σε «ζώνη λευκών» και κατεδαφίστηκε σχεδόν εξ ολοκλήρου αναγκάζοντας τους 60.000 μαύρους κατοίκους της να φύγουν στις φαβέλες Cape Flats (Note: Η φουτουριστική ταινία District 9 που δείχνει αποκλεισμένους εξωγήινους να ζουν σε άθλιες συνθήκες, έχει βασιστεί στην ιστορία του District Six). Στη συλλογή του μουσείου περιλαμβάνονται μια σειρά από αντικείμενα που μαρτυρούν την ιστορία της χώρας, όπως οι ταμπέλες των δρόμων που καταστράφηκαν κατά την κατεδάφιση μέχρι παγκάκια «μόνο για λευκούς».
Δίπλα στη θάλασσα, η καινούργια, σχεδόν ψεύτικη προκυμαία V&A Waterfront, κάτι σαν λευκή Ντίσνεϋλαντ για ενήλικες. Σε πλήρη αντίθεση, λίγο πιο πάνω, βρίσκεται η πιο αυθεντική και σίγουρα περισσότερο πολύχρωμη γειτονιά του Bo-Kaap, οι κάτοικοι της οποίας είναι απόγονοι σκλάβων που έφεραν οι Ολλανδοί από την Αφρική, την Ινδία, τη Σρι Λάνκα και τη Μαλαισία. Το άκυρο trivia βέβαια είναι ότι οι κάτοικοι πήραν το όνομα “Cape Malays” (οι Μαλαισιανοί του Cape Town), αν και στην πραγματικότητα μόλις το 1% των κατοίκων είναι όντως Μαλαισιανοί.
Στους πρόποδες του Table Mountain, ακριβά σπίτια με πανοραμική θέα πίσω από τους ηλεκτροφόρους φράχτες. Το παραλιακό Camps Bay, πόλος έλξης για τις παραλίες και τα ακριβά του μπαρ, ενώ οι χίπστερς του Cape Town έχουν βρει τη χαρά και τον εαυτό τους στην μέχρι πρότινος υποβαθμισμένη, αλλά πλέον ανερχόμενη, συνοικία του Woodstock. Τέλος, λίγο πιο έξω, εκτείνονται για πολλά χιλιόμετρα οι φαβέλες και τα γκέτο της πόλης.
Σε αυτό το κράμα φυλών και κοινωνικών αντιθέσεων, έρχεται να προστεθεί ένα μείγμα από γλώσσες και διαλέκτους, με τα Afrikaans να επικρατούν. Όλοι βέβαια μιλάνε αγγλικά κι απαντάνε με προθυμία σε όποια ερώτηση. Μας έκανε πολλή εντύπωση πόσο φιλικοί και ανοιχτοί ήταν ιδίως οι πιο νέοι. Για παράδειγμα, το πρώτο μόλις βράδυ που φτάσαμε, κάναμε μια σειρά από νέους φίλους: ένα ζευγάρι με το οποίο φάγαμε… κροκόδειλο και στρουθοκάμηλο, ένα γκρουπ νεαρών με τους οποίους ήπιαμε μπίρες και παίξαμε μπιλιάρδο, ενώ το φινάλε της βραδιάς μας βρήκε να χορεύουμε και να δίνουμε συμβουλές σχέσεων (!) σε έναν άρτι χωρισμένο Νοτιοαφρικανό.
Απόλυτο must είναι επίσης η βόλτα με το τελεφερίκ στο Table Mountain για πανοραμικές φωτογραφικές λήψεις του Cape Town. Οι ντόπιοι επίσης, εκτός από τις θάλασσες και τις παραλίες, συχνά περνάνε τα Σαββατοκύριακα στους Βοτανικούς Κήπους του Kirstenbosch. Εκεί, τα κυριακάτικα απογεύματα, συναντιούνται οικογένειες, ζευγάρια, παππούδες. Mε καλάθια πικ νικ και κρασί από τους ξακουστούς αμπελώνες της χώρας, όλοι αράζουν στα γρασίδια, απολαμβάνουν live μουσική, καθαρό βουνίσιο αέρα και τον ήλιο να πέφτει (εμείς στην Ελλάδα δεν τα έχουμε ανάγκη αυτά – έχουμε την Κυριακίλα του Άκου Αυτό).
Μπαίνοντας από την ανεπίσημη είσοδο, καταφέραμε να τρυπώσουμε άνευ εισιτηρίου στην απογευματινή συναυλία. Αν και ήμασταν οι μόνοι χωρίς τραπεζομάντηλο ή καλάθι πικ νικ, σε βαθμό που ξεχωρίζαμε και θα μπορούσε πολύ εύκολα κάποιος να μας ανακαλύψει και να μας πετάξει έξω, καθίσαμε στο γκαζόν και απολαύσαμε για τις επόμενες δύο ώρες ένα ποτ πουρί χριστουγεννιάτικων και αφρικάνικων τραγουδιών – από το ‘The Lion Sleeps Tonight’ έως χριστουγεννιάτικα κάλαντα.
Λίγες ημέρες μετά, φορτώναμε τα μπαγκάζια μας σε ένα νοικιασμένο Figo και ξεκινούσαμε το ταξίδι με στόχο να ανακαλύψουμε τις υπόλοιπες ομορφιές της χώρας. Αφετηρία το ακρωτήρι της Καλής Ελπίδας, που λανθασμένα θεωρείται το νοτιότερο σημείο της Αφρικής. Όπως λέει και στην πινακίδα, το ακρωτήρι είναι – elementary my dear Watson – το πιο νοτιοδυτικό σημείο της αφρικανικής ηπείρου και όχι το νοτιότερο.
Αμέσως μετά, στάση στον κόλπο του Boulders με την αποικία αφρικανικών πιγκουίνων – γνωστοί και ως jackass penguins, όχι για τη γαϊδουρινή συμπεριφορά τους αλλά για τη γαϊδουρινή φωνή τους.
Επόμενη στάση, οι αμμόλοφοι του De Hoop Natural Reserve. Δεν μπορώ να εξηγήσω τη χαρά που αισθάνεται κάποιος στους αμμόλοφους. Είναι σαν να κάνεις ένα επιτόπιο φλας μπακ στα παιδικά χρόνια και να μετατρέπεσαι σε 5χρονο παιδάκι που θέλει να τρέξει, να πηδήξει και να σκαρφαλώσει στη λευκή και μαλακή άμμο. Μόνο όταν κουράστηκαν τα πόδια μας από τα κουτρουβαλητά, τα κατακόρυφα και τις εναέριες τούμπες, αρχίσαμε να αποδεχόμαστε και πάλι την πραγματικότητα, την αληθινή μας ηλικία και φυσική κατάσταση.
Για τη συνέχεια, είχαμε να διασχίσουμε όλο το Garden Route. Μία κατάφυτη, σε μεγάλο βαθμό, παραλιακή διαδρομή που ενώνει εναλλασσόμενα τοπία – οροσειρές, αφρισμένες παραλίες, μικρές πόλεις κι εθνικούς δρυμούς όπως το National Tsitsikamma Park και το Wilderness National Park.
Για το τέλος αφήσαμε το πιο άγριο και μάλλον το πιο ενδιαφέρον κομμάτι του ταξιδιού, το Wild Coast. Όνομα και πράγμα, η «Άγρια Ακτή» είναι λιγότερο ανεπτυγμένη, πιο απομονωμένη, πιο δύσκολη, με δρόμους γεμάτους λακκούβες και λίγο πιο απόμακρους κατοίκους. Η συνήθης εικόνα της περιοχής είναι τα παραδοσιακά rondavel σπίτια – στρογγυλά και φτιαγμένα από υλικά όπως πέτρες, άμμος, χώμα και δέντρα. Αμμώδεις παραλίες εκτείνονται για χιλιόμετρα, λόφοι, δάση, γκρεμοί, όλα συνθέτουν ένα τοπίο που σε αποζημιώνει για τις πολλές ώρες οδήγησης και τους δρόμους γεμάτους παγίδες από κοπάδια ζώων και τρύπες.
Στην περιοχή, οι backpackers βρίσκουν καταφύγιο στο απίστευτα laid-back AmapondoBeachBackpackers στο Port St Johns, ενώ όσοι αναζητούν μια πιο αυθεντική εμπειρία και μια γερή δόση της ζωής στο Wild Coast επιλέγουν το BulungulaLodge. Όλη η περιοχή – Haga-Haga, Kei Mouth, Coffee Bay, Hole in the Wall – προσφέρεται για trekking, εξερευνήσεις, βόλτες με κανό και βουτιές σε -ενίοτε λασπώδη- ποτάμια και λίμνες.
Σε μία τέτοια βόλτα που θύμιζε σκηνικό από videogame, αφού ανεβοκατεβήκαμε δέκα λόφους με οδηγό έναν νεαρό, μας έπιασε μία απίστευτη μπόρα. Καλυφθήκαμε στο πεζούλι ενός σπιτιού, κάναμε ώτοστοπ για να γυρίσουμε πίσω και καταλήξαμε στο πίσω κάθισμα ενός τζιπ με οδηγό τον -ελαφρώς τρελό- ιδιοκτήτη του ξενοδοχείου που μέναμε. Θυμάμαι ακόμα το νευρικό γέλιο που μας είχε πιάσει, σε συνδυασμό με ένα βλέμμα ανησυχίας, ενώ ο οδηγός προσπαθούσε επί τούτου να πέσει με φόρα σε όλες τις λακκούβες του πλημμυρισμένου χωματόδρομου, γιατί όπως έλεγε «έτσι, έχει πιο πολύ πλάκα»!
Το ξημέρωμα των εναλλακτικών αυτών Χριστουγέννων μας βρήκε να ετοιμάζουμε τις βαλίτσες της επιστροφής, να χαιρετάμε ένα ζευγάρι Νοτιοαφρικανών που μας κάλεσε να μείνουμε όποτε θέλουμε εμείς ή οι φίλοι μας στο Durban και να επιστρέφουμε διαβάζοντας στην εφημερίδα για ταραχές στο Γιοχάνεσμπουργκ… Συνειδητοποιούμε ότι αυτό είναι η Νότια Αφρική. Μια χώρα άγρια, ενίοτε σκληρή, με απίστευτη φυσική ομορφιά, ανθρώπους που μπορούν να σε προσκαλέσουν σπίτι τους χωρίς να σε ξέρουν. Αυτά μαζί με ένα βαρύ παρελθόν που ακόμα τη στοιχειώνει στην προσπάθεια να βρει τη σημερινή ταυτότητά της.
