Κατά έναν νέο αρχιτέκτονα, η κατοικία ως «δοχείο ζωής» της οικογένειας έχει μια συγκεκριμένη και αρκετά απαιτητική δομή λόγω των λειτουργιών της. Ο σχεδιασμός και η κατασκευή μιας κατοικίας λοιπόν δεν είναι μια υπόθεση που πρέπει να γίνεται επί του σχεδιαστηρίου, κεκλεισμένων των θυρών, είναι μια διαδικασία καθαρά ανθρωποκεντρική.
Ο Στέφανος Σκαρλακίδης θεωρεί κρίσιμο το να γνωρίζει τον χρήστη-πελάτη, να καταλάβει τις ανάγκες του, να προβλέψει κάποιες από αυτές, να αντιληφθεί το γούστο του κι όλα τα παραπάνω να τα μετατρέψει σε χώρο και ατμόσφαιρα.
Στο “The Cozy Apartament” στην περιοχή της Καλαμαριάς στη Θεσσαλονίκη ιδιαίτερη έμφαση δόθηκε στο επίπεδο εργονομίας. Προσοχή όμως δόθηκε και στο κομμάτι της αισθητικής. Η αρχική ιδέα ήταν η κατοικία να εκσυγχρονιστεί, να εναρμονιστεί με τις σύγχρονες ανάγκες των ιδιοκτητών και συνάμα, ο χώρος να γίνει οικείος.
Στον χώρο του καθιστικού, «η αρχική ιδέα ήταν να επιτευχθεί μια ροϊκή σύνδεση του καθιστικού με την κουζίνα, να αποφευχθεί η αμήχανη ενοποίηση τους. Πέρα από τον χώρο του καθιστικού εξίσου μεγάλη βαρύτητα δόθηκε και στην ανακατασκευή των υγρών χώρων. Αν θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κάποιος το όλο εγχείρημα σχεδιαστικά και κατασκευαστικά θα ήταν η διαμόρφωση ενός άνετου και φιλόξενου χώρου με λιτές γραμμές, μοντέρνες και ασκητικές, συνδυασμένες με πινελιές πολυτέλειας».
Το έργο είναι αποτέλεσμα ριζικού επανασχεδιασμού υφιστάμενου διαμερίσματος. Οι ιδιοκτήτες επιθυμούσαν την «αναγέννηση» του διαμερίσματος και την μετατροπή του σε ένα σύγχρονο χώρο που να αποπνέει αισθητική ηρεμία και γαλήνη, να εκφράζει την προσωπικότητα τους και να καλύπτει τον τρόπο ζωής και τις ανάγκες τους.
Για τον λόγο αυτό επιλέχθηκαν καθαρές – minimal γραμμές, φυσικά υλικά ενώ απουσιάζει οποιαδήποτε επιτηδευμένη αρχιτεκτονική φόρμα. Ο συνδυασμός όλων αυτών γέννησε μια σύνθεση απλή και οικεία, ένα ουδέτερο και ζεστό σκηνικό, ικανό να αφήσει ζωτικό χώρο στους ιδιοκτήτες να εκφραστούν και να ζήσουν εντός του. Ένα σύγχρονο «δοχείο» ζωής.
Έχοντας αναλάβει το σχεδιασμό, την επίβλεψη και την ανακατασκευή, ο Στέφανος Σκαρλακίδης, σε συνεργασία με την Πολυξένη Τσαλδάρη, αποφάσισε -χωρίς να θυσιάζεται η λειτουργικότητα στο βωμό της αισθητικής- τη δημιουργία μιας αλληλουχίας άνετων χώρων που εξυπηρετούν τις καθημερινές ανάγκες της οικογένειας. Ο τομέας των ανακατασκευών παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, καθώς αποτελεί ένα απαιτητικό πεδίο: «ο αρχιτέκτονας καλείται να δοκιμάσει πραγματικά τα όρια των δεξιοτήτων του. Η “αναγέννηση” υφιστάμενων κελυφών, ειδικά μέσα από μικρής ή μεγαλύτερης κλίμακας παρεμβάσεις καθιστά το κτιριακό απόθεμα ικανό να στεγάσει τις σύγχρονες επιταγές του τρόπου ζωής».
Για τον Στέφανο Σκαρλακίδη, το «τοπίο» σε ένα αστικό διαμέρισμα είναι μια δύσκολη έννοια. Καταχρηστικά, όπως λέει, όταν ακούμε τη λέξη τοπίο, το μυαλό μας αυτόματα μεταβαίνει στην ύπαιθρο. «Το σύγχρονο ελληνικό αστικό τοπίο σπάνια έχει να προσφέρει κάτι αξιόλογο. Λέξεις που στερεοτυπικά αποδίδουν έννοιες ευχάριστες και θεμιτές όπως η “θέα”, στην αστική χρήση τους περιορίζονται σε ένα μουντό γκρι κτιριακό απόθεμα. Πέρα λοιπόν από τον ηλιασμό και τη σημασία των ανοιγμάτων στην εσωτερική λειτουργία μιας κατοικίας δεν υπήρξαν άλλοι εξωγενείς παράγοντες που να με επηρέασαν».
Η συγκεκριμένη δουλειά, έχει ως αναφορές σύγχρονες αστικές κατοικίες, παραδείγματα του εσωτερικού και του εξωτερικού. Το μεγάλο στοίχημα ήταν η ανάπλαση του χώρου να κερδίσει, να εκφράσει την οικογένεια. «Η πρότερη διαρρύθμιση είχε πολλά σημεία αμήχανα, επιλογές “ψυχρών” υλικών και μια αρκετά στιλιζαρισμένη φόρμα που μόνο οικεία δεν θα την χαρακτήριζε κάποιος. Με γνώμονα αυτό επιλέχθηκαν φυσικά υλικά, αρκετά στοιχεία ξύλινα και αποχρώσεις σε γήινους τόνους, ώστε να αποδοθεί στην οικογένεια ένα σύγχρονο και φιλόξενο σπίτι χωρίς φορμαλιστικά τεχνάσματα. Ένα ουδέτερο σκηνικό, ικανό να αφήσει χώρο να εκφραστεί και να στεγαστεί η ζωή των χρηστών».
Όπως εξηγεί ο αρχιτέκτονας του γραφείου Skarlakidis Architecture Studio, η σύγχρονη αρχιτεκτονική καλείται να εξυπηρετήσει ένα πλήθος σκοπών που εξελίσσονται μέσα στο χρόνο. Αξίες και ανάγκες μέσα από την αρχιτεκτονική γίνονται χώρος, κατοικία, κέλυφος, δημόσιος χώρος, το φόντο της ζωής του καθενός μας. Η αρχιτεκτονική κατάφερε να καλύψει την ανάγκη και να την πάει ένα βήμα πριν την τέχνη. «Ο σκοπός είναι ένας για μένα και συμπυκνώνεται στο δίπολο άνθρωπος-φύση. Η αρχιτεκτονική σε αυτό το δίπολο πρέπει να εξυπηρετεί και τα δύο, είναι μεν ξεκάθαρα ανθρωποκεντρική αλλά συνάμα επιβάλλεται να είναι βιοκλιματική. Κρίνω πως είναι θετική εξέλιξη η σημερινή μας ευαισθησία σε θέματα ενεργειακά και βιοκλιματικά».