Πίσω από έναν πετυχημένο γιο μπορείς να ανακαλύψεις έναν τολμηρό και πρωτοπόρο πατέρα. Και πίσω από μια υγιή επιχείρηση μια αγαπημένη οικογένεια με ολίγη… τρέλα.
Κάθε μέρα, στις 9 και μισή ακριβώς τα ρολά ανεβαίνουν στο Siountri School. Τι κι αν σπάνια εκείνη την ώρα ξεκινάει μάθημα κάποιο τμήμα; «Πρέπει να ανοίξω και να αερίσω τις τάξεις, να υποδεχθώ τις καθαρίστριες, να απαντήσω στα τηλεφωνήματα, να περιποιηθώ τις ζαρντινιέρες μας…». Μπορεί ο κ. Κώστας Σιούντρης, που το 1985 ίδρυσε το ομώνυμο φροντιστήριο, να διανύει σήμερα την ένατη δεκαετία της ζωής του, μιλά όμως κ δρα με την ενέργεια και το μπρίο εφήβου. Εξ ου και καθημερινά αλλάζει τρεις συγκοινωνίες για να φτάσει στο πάλαι ποτέ «στρατηγείο» του. «Πονάω το σχολείο αυτό, είναι το δεύτερο παιδί μου» λέει με νόημα, καθώς μας υποδέχεται στο γραφείο του γιου του, Δημήτρη, σημερινού διευθυντή του Siountri School.
Τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια, ο κ. Κώστας έπεισε τον οικονομολόγο γιο του, Δημήτρη, που είχε ήδη ολοκληρώσει τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο Πειραιά και το University of Rochester, να εγκαταλείψει μια πολλά υποσχόμενη καριέρα σε συμβουλευτική για να πάρει τα ηνία της επιτυχημένης οικογενειακής επιχείρησης, που εκτός από τις κεντρικές εγκαταστάσεις στη Νέα Σμύρνη, διατηρεί επιτυχημένο παράρτημα και στον Χολαργό. Μια τολμηρή απόφαση, ομολογουμένως, ανάλογη με εκείνη που έλαβε ο ίδιος ο κ. Κώστας, όταν αποφάσισε να παλιννοστήσει μαζί με την οικογένειά του στην Ελλάδα έπειτα από σχεδόν τρεις δεκαετίες στο Σικάγο των ΗΠΑ.
«Γεννήθηκα και τελείωσα το εξατάξιο γυμνάσιο στην Ψηλή Βρύση Αρκαδίας, όπου τότε ζούσαμε 350 άνθρωποι» λέει όλο καμάρι ο κ. Κώστας, ενώ «αμέσως μετά, το 1955, μετέβην στις ΗΠΑ, ακολουθώντας τα χνάρια του πατέρα μου, Δημήτρη και του αδελφού μου, Θανάση». Ο αείμνηστος Δημήτρης Σιούντρης, με ένα άλογο με σούστα (σ.σ. κάρο) και στοιχειώδεις γνώσεις αγγλικών, όργωνε τις γειτονιές του Σικάγο πωλώντας φρούτα και ζαρζαβατικά στα νοικοκυριά στις αρχές του 20ού αιώνα. «Επέστρεφε στο σπίτι μας στο χωριό και στη μητέρα μου κάθε ένα ή δύο χρόνια, όπως ακριβώς οι ναυτικοί», θυμάται σήμερα ο κ. Κώστας, που τον θαύμαζε για το επιχειρηματικό του δαιμόνιο, καθώς είχε εντοπίσει ένα κενό στην τότε αγορά, το οποίο φρόντισε να καλύψει. «Είχε κάνει καλό κομπόδεμα, αλλά τα έχασε όλα στην υποτίμηση της δραχμής στην Κατοχή». Ωστόσο, οι δεσμοί της οικογένειας με την άλλη πλευρά του Ατλαντικού είχαν ήδη δημιουργηθεί, αρχής δεδομένης από την απόκτηση της αμερικανικής υπηκοότητας, που ήταν πολύτιμο εφόδιο για κάθε φέρελπι νέο στη μετεμφυλιακή Ελλάδα. «Με φιλοξενούσε ο μακαρίτης ο αδελφός μου ο Θανάσης, που δούλευε σε εργοστάσιο ρούχων» διευκρινίζει ο κ. Κώστας, «το πρωί σπούδαζα ηλεκτρολόγος μηχανικός στο Ιllinois Insititute of Technology και το βράδυ σέρβιρα με περισσή μαεστρία στο Peter Pan Restaurant, καθώς τα δίδακτρα τότε ήταν ιδιαίτερα τσουχτερά».
Τα χρόνια περνούν γρήγορα, έρχεται το πτυχίο, η εύρεση εργασίας στον τομέα των σπουδών, ο γάμος.
Συνομιλώντας με τον κ. Κώστα διαπιστώνει κανείς ότι η θητεία του στην Αμερική τον έκανε πιο ορθολογιστή και τολμηρό, ωστόσο ελάχιστα επηρέασε την ελληνική του συνείδηση. «Δεν ήταν επομένως έκπληξη ότι παντρεύτηκα Ελληνίδα και δη Πελοποννήσια», συμπληρώνει γελώντας. «Ζήσαμε μαζί όμορφα χρόνια σε προάστιο του Σικάγο, εκείνη είχε σπουδάσει μαθηματικός και εργαζόταν σε τράπεζα, ωστόσο πριν το παιδί μας αρχίσει να φοιτά στο Δημοτικό, αποφασίσαμε να επιστρέψουμε οικογενειακώς στην Ελλάδα».
Η οικογένεια Σιούντρη επιστρέφει με… business plan. «Η σύζυγος μου, Αθηνά, με τον γιο μου γύρισαν λίγους μήνες νωρίτερα και εγκαταστάθηκαν στον Χολαργό, όπου εκείνη είχε συγγενείς». Η κ. Σιούντρη, ούσα πεπεισμένη για τα πλεονεκτήματα της γλωσσομάθειας, προχωρά άμεσα στην ίδρυση φροντιστηρίου αγγλικών στην περιοχή, όπου μάλιστα δίδασκε μέχρι πρόσφατα. «Λίγους μήνες αργότερα, ακολούθησα κι εγώ, κατευθύνθηκα δε αμέσως στη Νέα Σμύρνη, όπου είχα κληρονομήσει μέρος ενός ακινήτου σε… στρατηγικό σημείο». Τα επόμενα δύο χρόνια ολοκληρώνεται η μεταβίβαση του ακινήτου και η ανέγερση του δευτέρου και τρίτου ορόφου.
Το 1985 μπαίνει η μαρκίζα του φροντιστηρίου αγγλικών και γαλλικών, που εξελίχθηκε σε «σημείο- κατατεθέν» για τους Νεοσμυρνιώτες, δεδομένου ότι βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από τη στάση τραμ «Αγία Παρασκευή». Μέσα σε τρία χρόνια, προσθέτει στις προσφερόμενες γλώσσες τα γερμανικά, τα ιταλικά και τα ισπανικά. Δέκα χρόνια αργότερα και προς έκπληξη όλων, ο κ. Κώστας επεκτείνεται στα κινεζικά και στα ιαπωνικά. «Με έλεγαν τρελό», θυμάται σήμερα, που το Siountri School φημίζεται πλέον για τη διδασκαλία σπάνιων ξένων γλωσσών και τα τμήματα ενηλίκων. «Τότε όσοι ενδιαφέρονταν για μια τέτοια γλώσσα είτε επειδή είχαν υψηλές επαγγελματικές βλέψεις είτε για ζητήματα καρδιάς, έρχονταν σε εμάς». Και φαίνεται ότι δεν ήταν λίγοι. «Η επιλογή με δικαίωσε μακροπρόθεσμα, αφού οι Έλληνες αγαπούν τις ξένες γλώσσες και τους ελκύουν οι πιο εξωτικές».
Την… τρέλα μαζί με το φροντιστήριο φαίνεται ότι κληροδότησε στον γιο του, Δημήτρη, που βρίσκεται πλέον στο τιμόνι της επιχείρησης. «Θέλησα να δώσω ώθηση στο σχολείο μας να γίνει κάτι παραπάνω από ένα συνοικιακό φροντιστήριο. Ήθελα να δημιουργήσω έναν πραγματικό κόσμο των γλωσσών», υπογραμμίζει. Γι’ αυτό έθεσε κάποια ποιοτικά στάνταρ: επιλέγει πάντοτε καθηγητές native speakers ή Έλληνες που έχουν ζήσει πολλά χρόνια και σπουδάσει στις χώρες των οποίων τη γλώσσα διδάσκουν, ενώ, όπως αναφέρει ο ίδιος, «εσχάτως καθιερώσαμε την ηλεκτρονική, ανώνυμη, αξιολόγηση των διδασκόντων από τους διδασκομένους».Επιπλέον, τηρεί ένα αυστηρό πρόγραμμα σπουδών, εμπλουτισμένο με επιπλέον δραστηριότητες, όπως τα μαθήματα ιαπωνικής καλλιγραφίας, μέσα από τα οποία οι μαθητές εμβαθύνουν στη γλώσσα αλλά και τον πολιτισμό κάθε χώρας. «Τα τμήματα μας είναι μικρά, αλλά η γκάμα των γλωσσών μας μεγάλη: από αγγλικά και γαλλικά έως ρωσικά, αραβικά, ιαπωνικά και κινεζικά», συμπληρώνει ο ίδιος
Αμέσως μετά το lockdown των σχολείων, όλες οι τάξεις, τόσο στη Νέα Σμύρνη όσο και στον Χολαργό μετατράπηκαν σε e-τάξεις, ένα εγχείρημα που ξεκίνησε δειλά αλλά τελικά διευκόλυνε πολλούς μαθητές- ειδικά όσους έχουν επιστρέψει στα θρανία σε μια πιο ώριμη ηλικία. «Απευχόμαστε μια επόμενη καραντίνα, είμαστε όμως καθ’ όλα προετοιμασμένοι», διευκρινίζει ο Δημήτρης Σιούντρης, που βρίσκεται σε ανοιχτή επικοινωνία με το παράρτημα του Χολαργού, καθώς αυτό το διοικεί η δική του σύζυγος, Ζωή. Like father like son? «Ομολογώ ότι δεν ήταν προσχεδιασμένο, όμως τελικά όταν μια συνταγή είναι δοκιμασμένη, γιατί να την εγκαταλείψουμε;». Ομάδα, λοιπόν, που κερδίζει, δεν αλλάζει.
Θα ήταν επομένως ευχή του, ανήμερα της Παγκόσμιας Ημέρας του Πατέρα, να δώσει τη σκυτάλη μελλοντικά και στον δικό του γιo, τον Κωνσταντίνο; «Θα τον στηρίξω σε οποιαδήποτε επιλογή του, όπως είχε κάνει και ο παππούς του με εμένα, ωστόσο πιστεύω στη δυναμική και την προοπτική των οικογενειακών επιχειρήσεων» απαντά ο νεαρός πατέρας, «η δουλειά μας είναι ανθρωποκεντρική, συμβάλλει θετικά στο κοινωνικό γίγνεσθαι, ενώ μας αφήνει μεγάλα περιθώρια για δράσεις και συνεχή αυτοβελτίωση».