Είχα ακούσει διηγήσεις για την ιδιαίτερη ιεροτελεστία αποχαιρετισμού όσων φεύγουν από το νησί με το Αδαμάντιος Κοραής, αλλά αυτό που έζησα ‘κείνη τη μέρα ήταν πέραν κάθε μυθιστορηματικής (και αυθεντικά ρομαντικής) φαντασίας. Το πλοίο αφού σήκωσε τη μπουκαπόρτα και αφού ο λιμενικός έδωσε το σήμα για την καθιερωμένη βουτιά (της πιτσιρικαρίας του νησιού αλλά και των ακολούθων της ιεροτελεστίας) στα απόνερά του (κάτι που είναι μαγικό γιατί η δίνη που δημιουργείται από το απότομο γκάζωμα του καραβιού πετάει όποιον είναι εκεί με μεγάλη ταχύτητα στην δεξιά άκρη του λιμανιού) έκανε κάτι – αρχικά – ανεξήγητο: αντί να βάλει πλώρη για τον προορισμό του, έκανε μια στροφή 180 μοιρών, έστρεψε την πλώρη του πλοίου προς την προβλήτα, κάνοντας μια «υπόκλιση» (βαρώντας την κόρνα του) στον κόσμο που είχε μαζευτεί για να αποχαιρετίσει τους δικούς του. Ένα ολόκληρο λιμάνι ούρλιαζε από ενθουσιασμό και έκλαιγε από συγκίνηση («τόσα χρόνια αυτό δεν έχει ματαγίνει» έλεγαν όλοι) – μαζί και εγώ. Και να σκεφτείτε ότι μόλις είχα φτάσει στο νησί…
Ένα τεράστιο respect στον καπετάνιο, που μέσα στο γενικότερο χαμό- σκέφτηκε να κάνει κάτι τόσο μικρό αλλά τόσο μεγαλειώδες. Κλάμα μόνο. Και ανατριχίλα.