Saristra Festival 2017: Ήσουν στο παλιό χωριό, κάτι μαγικό

«O Peter της Slovenly!» σκέφτομαι καθώς περιμένω στα ΚΤΕΛ του Κηφισού με τη βαλίτσα και τη σκηνή στα χέρια, με προορισμό αυτό που θα είναι πάντα μέσα μου ΤΟ νησί. Γιατί υπάρχουν μερικά μέρη που για κάποιον γοητευτικά ανεξήγητο λόγο σε συγκινούν κάθε φορά που πατάς το πόδι σου σε αυτά. Μετά το περσινό σαρωτικό τριήμερο, στο οποίο «ακούσαμε την αγάπη» και βάλαμε «φωτιά στο λιμάνι Παλιό Χωριό», έφτασε επιτέλους η ώρα για (άλλο ένα) Saristra Festival. «Από ‘δω φορτώνουμε για Σάμη;» «Ναι, ναι» μου λένε κάποια «συνένοχα» κορίτσια που βλέπω για πρώτη φορά. Ποιός να μας το έλεγε ότι μερικές μέρες μετά το φεστιβάλ θα συναντιόμασταν και πάλι τυχαία στο στενό της Πρωτογένους, μερικά βήματα μακριά από τον Peter της Slovenly.

Παρά τις όποιες αμφιβολίες, η σκηνή στήνεται με επιτυχία (εντάξει, με λίγη βοήθεια) και σειρά έχει η πατροπαράδοτη παραθαλάσσια τσάρκα από τον Καραβόμυλο μέχρι τη Σάμη και πάλι πίσω. Με τη γοργόνα του Dreyk The Pirate να με κοιτά πονηρά από τις αφίσες του φεστιβάλ που βρίσκονται σε κάθε γωνιά της Σάμης και με το ημερολόγιο να γράφει 4 Αυγούστου, ανηφορίζω για τα Παλιά Βλαχάτα. Αφού περαστεί το χάρτινο βραχιολάκι με το λογότυπο της FIX HELLAS (που υποστήριξε δυναμικά το φετινό φεστιβάλ) στο χέρι βολιδοσκοπώ το χώρο με μία διάθεση επιβεβαίωσης ότι όλα είναι όπως τα άφησα πέρυσι στο «χωριό-φάντασμα». Περπατώντας στα χωμάτινα δρομάκια ανάμεσα στα χαλάσματα από τα σπίτια επτανησιακής αρχιτεκτονικής, το σκηνικό εξακολουθεί να δίνει την αίσθηση ότι η κατάρρευση δεν συνέβη εξαιτίας του σεισμού του 1953, αλλά είναι αποτέλεσμα κάποιας μάχης της παρέας του Φρόντο με μερικά κακιασμένα Ορκ.

Ιδιαίτερη μνεία αξίζει στο γεωμετρικό installation του Athens Digital Arts Festival που προβάλλεται στο κτίριο αριστερά της σκηνής και δένει σε τέλεια μορφή με την άφθονη κιθαριστική ψυχεδέλεια και τα electro beats που επρόκειτο να αντηχήσουν στα Παλιά Βλαχάτα όλο το τριήμερο. Περισσότερα όμως περί παράλληλων εικαστικών κι όχι μόνο events στη συνέχεια, καθώς με εκείνα και με τ’ άλλα στο φεστιβάλ κάνουν ποδαρικό οι Dury Dava που βρίσκονται ήδη στη σκηνή. Το νεοσύστατο σχήμα φιλτράρει την ελληνική μουσική παράδοση και την εξάγει μπολιασμένη με post punk, κερδίζοντας τις εντυπώσεις και τα θετικά σχόλια σε αρκετά πηγαδάκια, μετά το τέλος της εμφάνισής τους. Σειρά έχει ο Theodore που με έναν απολύτως επαγγελματικό τρόπο θυμίζει στήσιμο μπάντας σε μεγάλες φεστιβαλικές σκηνές, διατρανώνει την αγάπη του στην αισθητική των Radiohead και των Sigur Ros – και πολύ καλά κάνει.

Αμέσως μετά τον «electro πόλεμο» κηρύσσουν οι drog_a_tek που χτίζουν έναν ιδιοσυγκρασιακό ήχο τόσο-όσο βιομηχανικό, τόσο-όσο χορευτικό και απόλυτα συναρπαστικό, χρησιμοποιώντας μάλιστα και ως κρουστά από πέτρες μέχρι καδρόνια. Όπως ειπώθηκε όση ώρα «έκαναν παιχνίδι», μας πήραν και μας σήκωσαν. Για να μας απογειώσει αμέσως μετά ο Κ.Βήτα.

Για όλους όσους επιμένουν ότι οι Στέρεο Νόβα είναι η νέα τάξη που χτυπάει ήταν από τα καλύτερα πράγματα (μήπως το καλύτερο;) που συνέβη στα εγχώρια μουσικά 90s, η εμφάνισή του ήταν μια τρανή επιβεβαίωση, ακριβώς γιατί ήταν (μάλλον) πιο ηλεκτρονικός από ποτέ, ίσως γιατί μπορεί να είχε στο μυαλό του «εκείνη» τη θρυλική εμφάνιση των σΝ πριν από δεκαετίες σε μια παραλία της Κεφαλονιάς. Πάντα τέτοια!

Μετά την αποχώρηση του από την σκηνή η περίσσια ενέργεια που υπήρχε στην ατμόσφαιρα, ενισχύθηκε και μετατράπηκε σε έξτρα χορό υπό τους ρυθμούς των Chevy και Mr. Z. Το τελευταίο χτύπημα, το οριστικό χτύπημα.

Μία νέα ημέρα ξημερώνει (Σάββατο 05/08), ώρα για βουτιά στην Αντίσαμο -γιατί το να κολυμπάς μέχρι βαθιά στα κρυστάλλινα νερά της παραλίας, να γυρνάς πίσω το βλέμμα και να βλέπεις μόνο καταπράσινους λόφους είναι από τα πράγματα που πρέπει να ζήσει όποιος επισκεφτεί την Κεφαλονιά (ναι και ο Μύρτος και η ρομπόλα και οπωσδήποτε η κρεατόπιτα, κατά προτίμηση σπιτική). Συν τοις άλλοις, τα του Saristra ξεκινάνε σήμερα από νωρίς εδώ, με το dj set του Δημήτρη Παπαιωάννου στο Acron Beach Bar, γεμάτο funky grooves, ό,τι πρέπει δηλαδή πριν από τον κιθαριστικό καταιγισμό. 

Μην ξεχνάμε, όμως, ότι Saristra δεν σημαίνει μόνο μουσική αλλά και πολλά παράλληλα δρώμενα. Έτσι φέτος στα επιμέρους σπιτάκια του χωριού περίμεναν εκθέσεις όπως η I’m your biggest fan της Αμάλθειας Μενάγιας, η ΑΝΤΙΝΟΜΙΑ της Ρανιώς Σαρρή και η Όποιος μπει θα πάρει ένα φιλί της Άννας Βάσωφ και η φωτογραφική σειρά Make A Wish της Loulou D’Aki, μεταξύ άλλων. Και το έξτρα διασκεδαστικό ήταν ότι ένιωθες σαν ήρωας σε video game που κάθε δωματιάκι-σπιτάκι στο οποίο έμπαινες, ξεκλείδωνε έναν καινούργιο μικρό κόσμο, που μπορούσε να είναι η προβολή του Lustlands των The Callas ή το WE’RE LOUD 2016: Ten Slovenly Days in Greece του Peter Menchetti (ναι, του Peter της αρχής). Ή μπορεί να ήταν ένα workshop για κατασκευές με τσιμέντο της Έρσης Κιαντζή, ενώ λίγο πιο πέρα η Νίκη Χάγια δίδασκε hatha yoga.

Οι Bedouin στρώνουν πρώτοι το μουσικό κόκκινο χαλί της βραδιάς, με τον garage-meets-shoegaze ήχο της φρέσκιας πατρινής μπάντας να αποτελεί ένα τιμιότατο ξεκίνημα. Για να έρθει στη συνέχεια ο Vagina Lips και να μας εκτοξεύσει σε έναν rock & roll/ shoegaze πλανήτη με λίγο dream pop φινίρισμα αλλά και λίγο παραπάνω βρώμικα γκάζια στις κιθάρες που χρωστάνε στον «χτυπημένο» κύριο στην πλάτη του Τζίμη, δηλαδή τον Kurt Cobain. Μαζί του ο Lostinthe στο ντέφι (που βρίσκεται παρέα και στους Psychedelic Trips To Death), αλλά και η guest προσθήκη του Βαγγέλη Καράμπελα από τους Bonnie Nettles σε τρία κομμάτια (το προσωπικό favourite “New Wave Girl”, “Love Will Tear Us Apart” και “Forever Blue”) στοιχειοθέτησαν ένα set που φλερτάρει με την κορυφή στη συνολική αποτίμηση του φεστιβάλ και σίγουρα η μισή ώρα που διήρκησε δεν ήταν αρκετή για μερικούς από εμάς. Όπως και να ‘χει, justice ρε Τζίμη.

Κι αφού χαζέψαμε τα παπούτσια μας, τη σκυτάλη πήρε ο Prins Obi όχι με τους Baby Guru αλλά με τους Dream Warriors για να παρουσιάσει on stage το πρόσφατο album τους The Age Of Tourlou με τα ψυχεδελικά ξεσπάσματα και τις prog rock αναφορές. Αργό χειροκρότημα και για τη φρενήρη ενέργειά του Obi επί σκηνής που κέρδισε ακόμη κι εκείνους που δεν τα πάνε πολύ καλά με τα 70s προ της punk εκρήξεως.

Και από…την εποχή του Tourlou στη Freaktown, δηλαδή το τελευταίο album των τριών (μετά την προσθήκη του Παντελή Καρασεβδά στα τύμπανα) A Victim of Society που επιβεβαίωσαν και στη σκηνή της Πλατείας ότι είναι από τις πιο ζόρικες μπάντες εκεί έξω. Ατόφια κιθαριστική ψυχεδέλεια, «πρωτόγονα» τύμπανα, γκαζωμένο attitude και…δώστε πόνο παίδες!

Μετά την ακύρωση των Nightstalker για λόγους υγείας το ρόλο των headliners της δεύτερης βραδιάς ανέλαβαν οι Acid Baby Jesus οι οποίοι σαν μπάντα βγαλμένη από τα 70s μας σερβίραν ατόφια soft rock ψυχεδέλεια, αποτελώντας για πολλούς highlight της ημέρας (αλλά και του φεστιβάλ).

Την Κυριακή 6 Αυγούστου όλοι ανοίγουμε τα μάτια μετά δυσκολίας, καθώς το προηγούμενο βράδυ λιώσαμε τις σόλες μας στο μάλλον πιο δυναμικό after party του τριημέρου με Blue Lagoon στα decks (και μία βόλτα στο άλλο dj stage για μερικές «γκαραζιές» από τον Peter Slovenly) αλλά δεν πτοούμαστε, μιας και σειρά έχει το μεσημεριανό πάρτυ-προθέρμανση στο Acqua Bar στις Αλατιές με RoubiRoubiRoubi στις μουσικές επιλογές. Βουτιές στα κρυστάλλινα νερά της μικροσκοπικής παραλίας λίγο έξω από το Φισκάρδο, μερικά Bloody Mary και ο δρόμος της επιστροφής για το Saristra λίγο πριν σουρουπώσει, αποτελεί από τις πιο όμορφες στιγμές του αυτού του ταξιδιού. Γιατί όταν συναντάς από ψηλά την Άσσο και τον Μύρτο, με τον ήλιο σε ύψος που κάνει τα νερά να χρυσίζουν και δεν σταματάς να τεντώνεις το χέρι σου έξω από το αμάξι προσπαθώντας τάχα μου να πιάσεις τα φυτά στην άκρη του δρόμου, ενώ στην πραγματικότητα απλά θες νοητά να αγγίξεις όλη αυτή την ομορφιά, νιώθεις ότι δεν χρειάζεσαι τίποτα άλλο.

Aυτό δε σημαίνει ότι οι ομορφιές του ταξιδιού σταματάνε εδώ, καθώς μας περιμένει η μάλλον πιο εντυπωσιακή ημέρα του φετινού Saristra πίσω στα Παλιά Βλαχάτα. Ξεκίνημα με το πολλά υποσχόμενο ντουέτο των Hand & Leg που εν μέσω προετοιμασιών για το πρώτο τους album στο roster της Slovenly αποδεικνύουν ότι η ωμή post punk ενέργεια με συστατικά τα στεγνά drums, το distorted μπάσο και τα riot grrrl φωνητικά είναι συνταγή που έχει να μας πει πολλά ακόμα.

Ωστόσο, το βραβείο της μπάντας-αποκάλυψης του τριημέρου ανήκει στους Bonnie Nettles, μία μπάντα πιτσιρικάδων που παίρνει το όνομά της από την συν-ιδρύτρια της αίρεσης Heaven’s Gate. Αυτό που δεν ήξερα ήταν πόσο εκρηκτικά υμνούν ηχητικά τους Stone Roses και τους Primal Scream, με τον frontman, Dennis Lounges σκηνικά να κινείται στα λημέρια του Ian Brown με λίγο από το bad attitude του Pete Doherty και με τον Βαγγέλη Καράμπελα στα κρουστά που κλέβει εξίσου την παράσταση, να μην σταματά να είναι στη συνείδησή μου ο δικός τους Bez. Τρέμε Madchester σαν να λέμε.

Επόμενος σταθμός η προσθήκη της τελευταίας στιγμής στο line up του φεστιβάλ, δηλαδή ο Αυστραλός Montero. Με look που φέρνει σε Ντέμη Ρούσο και πλαισιωμένος από μέλη των Acid Baby Jesus και The Voyage Limpid Sound έκανε τη δική του ψυχεδελική soft rock πρόταση που σίγουρα βρήκε ανταπόκριση σε όσους την προηγούμενη μέρα ξεχώρισαν τον Prins Obi.

Η χρυσή πάντως σελίδα για ένα ακόμη φεστιβάλ φέτος (το άλλο ήταν το Release) γράφεται με χαρακτηριστική ευκολία από τον Larry Gus ο οποίος ακόμη και με σπασμένο πόδι βάζει κάτω μέχρι και πολυμελή ορχήστρα. Παρακολουθώντας το show του νιώθεις σχεδόν σαν να είσαι αυτόπτης μάρτυρας σε ένα τέλειο έγκλημα. Είναι γεγονός: όμοιο electro pop freak δεν κυκλοφορεί εκεί έξω.

Μετά από την επέλαση της κονσόλας και το one man show του «Λάρυγγα», η σκυτάλη περνάει στον Βρετανό παραγωγό Pye Corner Audio που αναλαμβάνει για την επόμενη μιάμιση ώρα να βουτήξει στο μυαλό μας και να παίξει με αυτό. Ο κατά κόσμον Martin Jenkins επιδόθηκε σε ένα σχεδόν εγκεφαλικό σετ που χρώσταγε πολλά στον John Carpenter και έκανε σώμα και πνεύμα να ταλαντεύονται σε ένταση, χωρίς ποτέ να φτάνουν σε κάποια μεμονωμένη κορύφωση ή ξέσπασμα. Γιατί ήταν όλο το σετ μία κάποιου τύπου κορύφωση. Και κάπως έτσι, η κεντρική σκηνή του Saristra αδειάζει για φέτος. Αλλά ο χορός θα συνεχιστεί μέχρι να ανατείλει ο ήλιος, στο πίσω stage με Nolo Aerola (των Acid Baby Jesus) στα decks και στο πηγάδι με γνωστά χορευτικά hits από τον Espeekay. Φεύγοντας κι ενώ έχει πια ξημερώσει, κοιτώ λίγο πιο έντονα πίσω μου το Παλιό Χωριό καθώς ξέρω ότι θα κάνω ένα χρόνο να το ξαναδώ.

Κάποιοι θυμούνται το Saristra του 2014 όπου ο Φοίβος Δεληβοριάς έκανε όλο το φεστιβάλ μία μεγάλη οικογένεια. Άλλοι θυμούνται τον Γιάννη Αγγελάκα και τον Παυλίδη να αποδεικνύουν πόσο άνετα μπορούν να κάνουν δύο-τρεις διαφορετικές γενιές να εκφράζονται. Προσωπικά, θα θυμάμαι το φετινό Saristra ως εκείνο που έδωσε στο φεστιβάλ χαρακτήρα και μίλησε για το «εδώ και τώρα» της εγχώριας -κι όχι μόνο- ανεξάρτητης σκηνής.

Πέρασα τις επόμενες μέρες σκεπτόμενη ότι θα ήθελα κι άλλο. Και μετά θυμόμουν την ευφυέστατη ιστορία του Larry Gus όταν του ζητήθηκε encore, το οποίο παραλλήλισε με τον εφηβικό αυνανισμό που στην υπερβολή του προκαλούσε πόνο και «καλό είναι να αποφεύγουμε τον πόνο».

Ένας χρόνος απομένει μέχρι το επόμενο Saristra. Θα περάσει.