Στο Saristra πήγα για πρώτη φορά πέρυσι, δηλαδή την δεύτερη φορά που έγινε. Ήμουν στην Κεφαλονιά με την παρέα μου για διακοπές και είδαμε μια φοβερή αφίσα με γνωστές μπάντες, αποφασίσαμε να πάμε, πήγαμε και αποφασίσαμε να ξαναπάμε και του χρόνου, δηλαδή φέτος. Στα ερειπωμένα Παλιά Βλαχάτα, έναν χώρο που θα έπρεπε να γίνει ένα black metal festival, λόγω του μυστηρίου των ερειπίων και της απομόνωσης του βουνού, το Saristra αποτελεί το καλύτερο καλοκαιρινό festival που μπορείς να πας – ίσως και γι’ αυτό να γίνεται τελευταίο από όλα τα υπόλοιπα. Το λέω γιατί πήγα και στο Up Festival στο Κουφονήσι πριν λίγες βδομάδες και αν και λατρεύω το Αιγαίο και βαριέμαι το Ιόνιο, με σιγουριά μπορώ να πω πως το Saristra έχει ανέβει επίπεδο αφήνοντας το Up να ψάχνει κάτι από τα 80s που δεν θα το βρει ποτέ γιατί πολύ απλά έχει χαθεί. Όμως οι συγκρίσεις δεν έχουν και πολύ νόημα, τα φεστιβάλ από την στιγμή που τελειώσουν δεν είναι τίποτα άλλο παρά τρελές ιστορίες, γι’ αυτό και εγώ παρόλο που δεν μπορώ να συγκεντρώσω το μυαλό μου από τις διακοπές, γράφω ένα ιδιότυπο ημερολόγιο από τα Παλιά Βλαχάτα για τις τρεις ημέρες του Saristra. Δεν μπαίνω σε λεπτομέρειες αν και ποτέ μου δεν κατάλαβα αν η αφίσα του Saristra ήταν φιστικί ή λαχανί. Και αυτή ήταν πολύ βασική λεπτομέρεια γιατί αν την ακολουθούσες, θα σε έβγαζε στα παλιά Βλαχάτα.
Φτάνουμε στον Πόρο. Με το που πάτησα το πόδι μου στην Κεφαλονιά ένιωσα πως δεν είχε περάσει ούτε μια μέρα από το περσινό Saristra. Πάμε κατευθείαν για παγωμένη μπύρα και μπάνιο στην Αντίσαμο, μετά ένα γρήγορο burger στο So Sweet, στη Σάμη, και φύγαμε για Παλιά Βλαχάτα. Ανεβαίνοντας τη διαδρομή βλέπουμε αστυνομία στον δρόμο, έχουν σταματήσει και κάνουν ψαχτήρι σε κάτι νεολαίους με ράστα. Το πεπόνι δεν παγώνει, Μ.Γ.Δ. Χάνουμε τους Egg Hell, φτάνουμε μόλις ξεκινάει ο Coti K. ή αλλιώς The Man from Managra. Το χωριό εκ πρώτης όψεως είναι όπως το αφήσαμε πέρυσι αλλά με μια μικρή βόλτα παρατηρεί κανείς πως έχουν καθαριστεί και άλλοι χώροι, το φεστιβάλ μοιάζει να μεγαλώνει τόσο σε φήμη όσο και σε έκταση.
The Callas rocking!
Ατμοσφαιρικός Coti K.
Συνεχίζουμε με τους Callas , οι μπύρες φεύγουν νεράκι και έρχεται η σειρά των Last Drive. Γίνεται ένας χαμός, ευτυχώς το χαλίκι δεν σηκώνει τόση σκόνη όση ή άμμος του Up Festival, υπερτερεί το Ιόνιο του Αιγαίου σε αυτό. Στο «Have Mercy» ρίχνω μια αγκωνιά σε μια μελαχρινή δίπλα μου, μου δίνει ένα φιλί, kiss me baby you are so far from the score, ρίχνω μια κλωτσιά στον Μίχο, μου χαμογελάει, fun fun fun bidding your time. Ακολουθεί dj set, οι περισσότεροι αποχωρούν εξουθενωμένοι, κάποιοι μένουν και παρτάρουν λες και είναι η τελευταία μέρα ενώ είναι μόλις η πρώτη, έχει έρθει και ένα λεωφορείο από τις Αναιρέσεις στην Κριτωνού, κερνάω μπύρες αγνώστους, έχουμε ξεφύγει, παιδιά πάμε για ύπνο βρισκόμαστε ήδη στην δεύτερη μέρα του Saristra.
I’m just looking for a way to set the world on fire…
Ο Leon και το γιουκαλίλι του. Βρεεε το γιουκαλίλιιιι…
Ξυπνάμε το μεσημέρι, κάπου στο αυτοκίνητο βρέθηκε μια τυρόπιτα της μαμάς για πρωινό, πάμε για καφέ σε κάποια παραλία, Αντίσαμo πάμε, έχει πάρτι το Saristra, μα πήγαμε και χθες, ρε πάμε σου λέω! Έχει και καμιά δεκαριά κότερα αρόδο, πιο δίπλα βλέπεις τον Δεληβοριά να κάνει σαμπρέλες και να βγάζει σέλφι. Μας κυνηγάνε οι σφήκες, τι πράγμα και αυτό με την Κεφαλονιά και τις σφήκες, πάμε για φαγητό στο Familia στην Σάμη, ευτυχώς εκεί δεν έχει σφήκες, φεύγουμε για Saristra, ήδη έχει ξεκινήσει η Σtella με την μπάντα της, τρομερή, δεν την είχα δει ποτέ live και γούσταρα. Το κορίτσι της παρέας μας παραπονιέται που χάσαμε τους Skull & Dawn, την καθησυχάζουμε λέγοντάς της πως θα αποζημιωθεί με τον φωτογενή Leon Of Athens, με κάποιο μαγικό τρόπο έχουμε ήδη φάει δύο μπουγατσάν ο καθένας και περιμένουμε τον Παύλο Παυλίδη.
Το φεγγάρι υψώνεται πάνω του και εκείνος ξεκινάει με μια δέηση για αυτό. Δεν θα μπορούσε αλλιώς, ήδη στα πρώτα κομμάτια κάποιες δεσποινίδες έχουν ανέβει στους ώμους νεαρών, ακούραστος ανεβοκατεβαίνει δυο τρεις φορές από την σκηνή πριν αποσυρθεί. Μαγικός ο Παυλίδης, παίζει το «Στοιχειωμένο Σπίτι», στο στοιχειωμένο χωριό της Κεφαλονιάς, ανατριχιάζω ακούγοντας:
«Έλα και κάθισε για λίγο εδώ κοντά μου / άπλωσε σ’ ένα βλέμμα όλη τη ζωή σου / μπορεί να έμενες παλιά εδώ θυμήσου / νομίζω σ’ έχω ξαναδεί στα όνειρα μου.»
Παύλος Παυλίδης. Τα λόγια δεν είναι αρκετά…
Στους χώρους των προβολών.
Μετά έπαιξε ένα Dj Set από κάποιον Δαγριτζίκο που έβαζε από Αντίδραση (το «ΕΛ.ΑΣ.») μέχρι Μπίγαλη, απορώ γιατί τον άφησαν να παίξει, φίλε εσύ πρέπει να ανοίξεις μαγαζί, αλλά εντάξει ό,τι έγινε σε εκείνο το πάρτι θα μείνει μεταξύ μας.
Ξύπνημα νωρίς, δηλαδή όχι στις τρεις το μεσημέρι, καφέ και σαλάτες στο Karena, στην Αγία Ευφημία, μπάνιο στην Αγία Παρασκευή, με τσιμπάει μια σφήκα, γαμώτοναϊγεράσιμοσου, φαγητό στο Ραχάτι στην Σάμη, fenistil για την σφήκα, σήμερα ελπίζουμε να προλάβουμε να δούμε τις εκθέσεις, γι’ αυτό από νωρίς στα Βλαχάτα, να τσεκάρουμε όλα τα βίντεο του Athens Video Art Festival, την ατομική έκθεση ζωγραφικής του Γεράσιμου Γαλιατσάτου, την Ομαδική έκθεση φωτογραφίας με τίτλο Photometria awards 2014: Reflection, το Depression Era που καταγράφει το νέο τοπίο της Εποχής της Ύφεσης στην Ελλάδα και το πολύ αστείο «γενεαλογικό δέντρο του κοπαδιού» του Μπάμπη Κακαρούμπα, όλα αυτά ακούγοντας τους Κεφαλονίτες Baiser Noir.
Η Eleanor Friedberger δε μπορούσε να κρύψει τη χαρά της που έπαιζε σε ένα τέτοιο μέρος.
Η Penny…
Μεταφερόμαστε στην πλατεία του χωριού-«φάντασμα» για να ακούσουμε Penny & The Swingin’ Cats που δίνουν ένα ανεβαστικό show εκτοξεύοντας CD τους πάνω από τα κεφάλια μας και στην συνέχεια ακούμε την Eleanor Friedberger που μοιάζει με Joey Ramone σε σόλο εκδοχή κιθάρας-φωνής. Κάνω μια βόλτα στο χωριό και βλέπω ένα jazz trio να παίζει αυτοσχεδιασμούς jazz κάτω από μια αιωνόβια ελιά που στα κλαδιά της κρέμονται εκατοντάδες πολύχρωμες κορδέλες. Είναι το Saristra’s wish tree, ένα Interactive installation εμπνευσμένο από τη Γεωργιανή ταινία The wishing tree του Tengiz Abuladze.
…και οι Swingin’ Cats
Ανάμεσα σε κεράκια, πέτρες, μουσική, ελιές, πολύχρωμες κορδέλες βλέπω δεκάδες παιδάκια να ακούν jazz με τόση προσοχή που ούτε τάξη σχολείου δεν θα μπορούσε να την καταφέρει. Τι καλύτερο σχολείο από μουσική, καλοκαίρι, τέχνη και ερείπια. Είναι όμως η ώρα της εμφάνισης-έκπληξη, του secret gig των Baby Guru, τα σπάνε, ο καπνός τους πνίγει, το λένε στο μικρόφωνο, ο καπνός δεν σταματάει και αυτοί συνεχίζουν αλύπητα. Όλα έτοιμα, αναμένουμε Δεληβοριά να πει τις ιστορίες του.
Baby Guru secret gig.
Και το φεγγάρι ανεβαίνει, ανεβαίνει, έχει ανέβει τόσο πολύ που δεν ξέρεις τι να πρωτοκοιτάξεις μέσα σε αυτό το πανηγύρι των αισθήσεων που λέγεται Saristra, ο Δεληβοριάς μας λέει για την γυναίκα του Πατώκου και μετά για ένα τραγούδι που έγραψε μαζί με τα Ημισκούμπρια, κάποια στιγμή ανεβαίνει η μαμά του Φώτη πάνω στην σκηνή, πανηγύρι, περιμένω να ανέβουμε όλοι πάνω στην σκηνή όπως πέρυσι στον Βασιλικό. Φέτος όμως έχει διπλάσιο κόσμο είναι επικίνδυνο, κάποιοι λίγοι τολμηροί ανεβαίνουν, τελειώνει ο Δεληβοριάς με εκείνο το «Saristra for ever» και ανεβαίνει στα decks ο Κορμοράνος.
Το dj set του Blue Lagoon (Κορμοράνος) μετέτρεψε τα Παλιά Βλαχάτα σε ένα ονειρικό dancefloor μέχρι το πρωί.
Χορεύουμε, χορεύεις, χορεύει, με ένα φακό πηγαίνω και βλέπω τα γλυπτά του Γιώργου Κατσαρού, χορεύουν και αυτά μαζί μας, χορεύω και εγώ μαζί τους, μπαίνουμε την τέταρτη μέρα ηρωικά και κάποια στιγμή σκάει στα χέρια μου ένας ασημένιος ασκός γεμάτος κρασί. Διονυσιακά τελειώνει το Saristra, έχει βγει ο ήλιος, ένας φίλος μου κοιμάται σε μια καρέκλα με ένα τσιγάρο έτοιμο να το καταπιεί. Είμαστε ερείπια πια, όπως το ίδιο το Saristra.
O ήλιος έχει ανατείλει και ακόμα χορεύουμε, αυτό το φεστιβάλ αν και τελικά κρατάει τέσσερις μέρες, θα έπρεπε να κρατάει δώδεκα, μία για κάθε ολύμπιο θεό. Ποιος θεός όταν έφτιαχνε τα Παλιά Βλαχάτα να φανταζόταν πως στα συντρίμμια αυτού του μέρους, εκτός από τους τράγους θα πηγαίναμε κάποτε κι εμείς να ακούσουμε μερικές από τις καλύτερες ελληνικές μπάντες; Όπως αυτός ισοπέδωσε το χωριό με ένα σεισμό, έτσι και εμείς «ισοπεδώνουμε» το χωριό με τον τρόπο μας, με κάθε χορευτική πατημασιά να ανακατώνει το χώμα, για να μπορέσουμε να το ξαναβρούμε όπως ακριβώς το αφήσαμε του χρόνου. Όχι, δεν γίναμε θεοί, αλλά σε έναν τέτοιο τόπο με Αυγουστιάτικη πανσέληνο δεν μπορείς να νιώσεις παρά μόνο έκσταση και αγάπη για την πλάση και την μουσική.
Οι διοργανωτές του Saristra κάθε χρόνο στήνουν το καλύτερο μνημείο για τον τόπο τους, μια ωδή στο πως μέσα από τα ερείπια γεννιέται τέχνη, άρα και ζωή. Το Saristra, όντας οργανωμένο στην εντέλεια, χωρίς την παραμικρή λεπτομέρεια αφημένη στην τύχη, υπερτερεί κάθε άλλου φεστιβάλ του ελληνικού καλοκαιριού, γιατί καταφέρνει να δέσει και να δεθεί με την τοπική κοινότητα, κάνοντας την ίδια του την εντοπιότητα, το μεγαλύτερο του συγκριτικό πλεονέκτημα, προσφέροντας τελικά μία υπέροχη εμπειρία ταιριαστή με όλες τις ηλικίες. Γιατί στο φεστιβάλ δεν πήγαν μόνο νεολαίοι, αλλά και μεγάλοι άνθρωποι, πολλές οικογένειες ακόμα και με μωρά στα καροτσάκια τους. Μέχρι και κατσίκια περνούσαν τα πρωινά μέσα από τον χώρο κάνοντας την καθημερινή τους βόλτα σαν τους φυσικούς πια κατοίκους του ερειπωμένου χωριού.
Το περσινό καλοκαίρι που πήγαμε με τους φίλους μου για πρώτη φορά, μετά το επικό πάρτι κλεισίματος, προχωρώντας προς το αυτοκίνητο στο άδειο πάρκινγκ δώσαμε την υπόσχεση να ξαναπάμε. Όχι τόσο για το ίδιο το φεστιβάλ, αλλά σαν μια δοκιμασία για την ίδια την παρέα, αν θα μπορούσαμε ένα χρόνο μετά να είμαστε πάλι μαζί σε μια χαρούμενη στιγμή. Με κάποιες απώλειες τα καταφέραμε, και την ίδια υπόσχεση δώσαμε και για του χρόνου. Ραντεβού στο (πάμε στοίχημα ότι θα είναι υπέροχο;) #saristrafestival2015!