Έχετε τρεις ευκαιρίες: Εσείς πότε πιστεύετε ότι πήγε μόνος του διακοπές ένας άνθρωπος που επί έξι χρόνια ήταν απουσιολόγος της τάξης και που πέρασε έβδομος στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών, τμήμα Φιλολογίας; Αν απαντήσατε «μετά τις εξετάσεις της Τρίτης Λυκείου», είστε σωστοί. Με το που γράφτηκε η τελευταία τελεία στο τελευταίο μάθημα, άρχισα να οργανώνω τις δύο καλύτερές μου φίλες για το προτζεκτάκι Διακοπές στη Μύκονο, που ήταν φιλόδοξο και επίπονο, καθώς περιελάμβανε και τα αγόρια των δύο εξ ημών. Δύο ζευγάρια, δηλαδή, και δύο φίλοι τους. Λίγο πριν τα 18. Ως κατεξοχήν άνθρωπος του προγράμματος, είχα ξεκοκαλίσει όλους τους ταξιδιωτικούς οδηγούς και είχα αποστηθίσει τις λίστες του Πέτρου Κωστόπουλου, που στο μυαλό μου ήταν κάτι σαν η Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα του πώς να ζεις και ήξερε τη Μύκονο σαν την παλάμη του (… εμ, πού να ‘ξερα τότε). Είχα φτιάξει πλάνο για παραλίες, και τις κοσμικές και τις ήσυχες, για το ποιο βράδυ να πάμε στα χειροποίητα μακαρόνια, ποιο στην ταβέρνα του Φιλιππή, ποιο στο σωστό μυστικό ταβερνάκι στο κύμα, και γενικά είχα καταστρώσει ένα τέλειο σχέδιο για να κάνουμε τις διακοπές πλούσιων γονιών σε σύνταξη.
Ένα πράγμα ήταν το αδύνατο σημείο του σχεδίου μου: πως ήμασταν όλοι λίγο πριν τα 18.
Σύντομα φάνηκε πως η εφαρμογή του αυστηρού timetable θα συνοδευόταν από μικρές καθημερινές ιστορίες ρήξης: το ένα εστιατόριο τους φαινόταν ακριβό, η μία παραλία μακρινή, μετά ήταν κουρασμένοι λόγω μακρινής παραλίας και εντελώς απρόθυμοι να πιουν ένα ωραίο ποτό στα Άστρα μετά το φαΐ, και έτσι έπρεπε να γυρίσουμε σπίτι. Φυσικά, όπου σπίτι ίσον δύο άθλια αλλά τρίκλινα με τοίχους που έκαιγαν (επειδή οι χάι εντ διακοπές θέλουν θυσίες, αποφασίσαμε να θυσιάσουμε τη χάι εντ διαμονή, γιατί πόση ώρα θα καθόμασταν εξάλλου στο δωμάτιο, είχαμε τόση Μύκονο να ανακαλύψουμε. Το έλεγαν οι οδηγοί. Και κυρίως ο Πέτρος). Γιατί δύο τρίκλινα, θα ρωτήσεις. Γιατί κρίναμε ότι θα ήταν πιο διασκεδαστικό, πιο φτηνό και πιο σωστό για τους δύο που δεν ήταν ζευγάρι να μέναμε αγόρια-κορίτσια, τρεις και τρεις δηλαδή. Και ναι, ω ναι, ήταν πιο διασκεδαστικό για κάποιους.
Υπήρξε ένα καθημερινό, πρωινό μυστήριο το πώς Κάποιων το μάτι δεν μπορούσε να ανοίξει με τίποτα παρόλο που είχαμε πάει για νανάκια (στα υπερτιμημένα ράντζα μας) με τις κότες. Ξυπνούσαμε στις 12, μια καλή ώρα αν έχεις κοιμηθεί από τη μία το προηγούμενο βράδυ, και Κάποιοι χρειάζονταν ενέσεις καφεΐνης για να επικοινωνήσουν στοιχειωδώς – δεν μπορούσαν να πάρουν τα πόδια τους ούτε για να φτάσουμε μέχρι το παραθαλάσσιο καφέ με Το Καλύτερο Πρωινό Στο Νησί Και Τις Υπέροχες Μουσικές Του Τάδε, που ήταν αυστηρά προγραμματισμένο για πριν το μπάνιο. Τι συνέβαινε; Ηλίαση, εξάντληση, μονοπυρήνωση; Όλες οι εκδοχές πέρασαν από το μυαλό μας. Όμως όχι, και η πιο απλή: τα αγόρια μάς καληνύχτιζαν, μας έβαζαν για ύπνο και έβγαιναν μόνοι τους μέχρι το πρωί. Ήταν πολλά τα κλαμπ (και τα άγνωστα κορίτσια) Άρη. Και ήμασταν όλοι λίγο πριν τα 18.
Φυσικά, ούτε εμείς ήμασταν τόσο έξυπνες ώστε να το ανακαλύψουμε αμέσως, ούτε αυτοί ώστε να καταφέρουν να το κρατήσουν μυστικό σε ολόκληρες τις διακοπές – στο παραμύθι με τις πριγκίπισσες που το έσκαγαν για να πάνε να χορέψουν, ο πατέρας τους κατάλαβε την πονηριά από τις σόλες των παπουτσιών τους, που καταστρέφονταν σκανδαλωδώς συχνά: εμάς μας το κάρφωσε ο τρίτος φίλος, που υποθέτω ότι είχε κουραστεί από το hard partying και ήθελε να κάνει και λίγες ήρεμες διακοπές, σαν αυτές του προνομιούχου, ευκατάστατου συνταξιούχου που του είχα υποσχεθεί. Και ας ήταν και αυτός λίγο πριν τα 18.
Δεν έχει μεγάλη σημασία τι επακολούθησε. Μπορείτε πιστεύω να υποψιαστείτε τα εισιτήρια επιστροφής που κλείστηκαν άρον-άρον, τις άβολες και μεγάλες, πολύ μεγάλες σιωπές που απλώθηκαν σαν καυτό σεντόνι ενοικιαζόμενου στα Ματογιάννια στο δρομολόγιο Μύκονος – Ραφήνα, και δεν χρειάζεται να έχει κανείς κρυστάλλινη σφαίρα για να μαντέψει ότι, μετά από την πρώτη φορά Μύκονοοοοοοοοος, κάποια τηλέφωνα δεν απαντήθηκαν ποτέ. Επειδή όμως σίγουρα αναρωτιέστε αν οι επιλογές σε αγόρια ήταν καλύτερες τις επόμενες χρονιές, η απάντηση είναι μμμμμμμέτσικιέτσι.
***** Χρήσιμα trivia: Η φωτογραφία που βλέπετε τραβήχτηκε έξω από το ειδυλλιακό resort+spa όπου διαμέναμε, ώστε να το θυμόμαστε για πάντα, και είναι η πέραν πάσης αμφιβολίας απόδειξη ότι οι εξετάσεις λεπταίνουν το πόδι (ήμουν 46 κιλά βέβαια). Το μαγιό το έχω ακόμη. Και το φοράω.