Τις ονομάζω πρώτες διακοπές «εξωτερικού». Μετά από δυο χρόνια καταφέρνουμε να εγκαταλείψουμε το γκρι Λονδίνο για πέντε μέρες στην ηλιούλουστη Côte d’ Azur (Κυανή Ακτή). Δυο Ελληνίδες και μία Ιταλίδα, 22, 23 και 19 αντίστοιχα. Αρχή της κρίσης κι η Μεσόγειος έντρομη. Ας πάμε λόου μπάτζετ, έτσι για μιαν ανάσα.
Μένουμε σε χόστελ στη Νίκαια το οποίο εξωτερικά μοιάζει με πύργο της Ραπουντζέλ κι εσωτερικά με γαλλικό αναμορφωτήριο. Κάθε βράδυ βλέπω εφιάλτες απ’ την ηλίαση ότι ο ρεσεψιονίστ έρχεται και μου τραβάει το πόδι που εξέχει απ’ την κουκέτα για να με βιάσει. Οι άλλες ροχαλίζουν απ’ το φτηνό ροζέ. Κάθε πρωί πηδάμε στο τρένο και κατεβαίνουμε σε διαφορετικά λιμανάκια. Έχουμε πάρει πρέφα ότι ο ελεγκτής δεν κοιτάει τον προορισμό οπότε βγάζουμε για Αντίμπ που ‘ναι το πιο φτηνό και ξεμακραίνουμε – Cagnes sur Mer, Monaco, Cannes ετσετερά.
Ορδές από φοίνικες, βρώμικες ωραίες πλαζ, αλγερινοί σέρφερς, και τσιμεντέ πεντάστερα. Περιφερόμαστε σαν αλλοπαρμένα λευκά φρατζολάκια, καιγόμαστε κατά τόπους και πασαλειβόμαστε με γιαούρτι σύκο. Ζούμε με κρασί Monoprix, βρωμερά τυριά καμαμπέρ, και τζελάτο. Σταματάμε σε ορεινά χωριά και προσποιούμαστε ότι ζούμε σε σπίτια με παστέλ πόρτες, μιλάμε ψεύτικα γαλλικά και πεταγόμαστε στο μπουλανζερί δήθεν για την μπαγκέτα της ημέρας και δυο γιαουρτάκια για τα παιδιά (έχουμε η καθεμιά από δύο ενώ η Ιταλίδα απλά συζεί).
Τελευταία μέρα ταξιδεύω μόνη. Η Ιταλίδα έχει φύγει για Γένοβα και η Ελληνίδα χαριεντίζεται σε γαλλικά βοσκοτόπια. Η τελευταία έχει χάσει το κινητό της σε κάποιο παραλήρημα κι έχουμε δώσει ένα αόριστο ραντεβού στις Κάννες σαν να λέμε στην πλατεία Μαβίλη. Ω του θαύματος βρισκόμαστε απέξω από το Ritz Cafe (του γνωστού ομίλου) και ω, με πάσα φυσικότητα θρονιαζόμαστε πρώτο τραπέζι πίστα. Κάθιδρες, μαλλιά κόμποι ανοιγμένα στην άρκη με ξανθιστικό, πάνινα παπουτσάκια, και αρματωμένες με σακ βουαγιάζ φουσκωμένα με βάζακια bonne maman και κοχυλάκια. Για ένα δεκάλεπτο δεν ανταλλάζουμε κουβέντα. Κυρίες με στρογγυλά καπέλα και φιλέ, κύριοι σκαρπίνια, χρυσοί κατάλογοι, μπάτλερ, γκουβερνάντες, παρκαδόροι, αχθοφόροι, πορσελάνες και υπερ-αυτοκίνητα να μαρσάρουν. Δυο καφέ au lait σιλ βου πλε, τραυλίζουμε. Μας φέρνουν τον καφέ μαζί με ένα μπολ με κάτι μωβ γκοφρέ πραματάκια με χρυσό περίγραμμα. Πατατάκια; Μελιτζανάκια; Φύλλα μπακλαβά πασπαλισμένα με χρυσό; Κι αν είναι διακοσμητικά; Δοκίμασε εσύ της λέω να δηλητηριαστεί η μία και η άλλη να την πάει στο νοσοκομείο. Το ασθενοφόρο χρειάστηκε στο λογαριασμό. Είκοσι και δύο ευρώ. Μα πόσο καράτια ήταν το μωβ που έφαγες, φτύστο να το δώσουμε πίσω στους ανθρώπους να φύγουμε. Μαζεύαμε ένα ένα τα χάλκινα μέχρι να φτάσουμε στο 22 κι όπου φύγει φύγει. Περάσαμε την υπόλοιπη μέρα σε παγκάκι της κεντρικής πλατείας τρώγοντας από μισή μπαγκέτα.
Αυτή η Côte (γωνιά) του κόσμου δεν είναι για μας, συμφωνήσαμε. Χαιρετήσαμε την κυρία Σανέλ και τον κύριο Χερμές και δώσαμε ραντεβού για του χρόνου σε μια μικρή Κυκλάδα.
