Πρόσφατα ένας τύπος που πάω με χίλια, μου έκανε με αφοπλιστική ειλικρίνεια την εξής ερώτηση: «πού πάνε οι κονσόλες όταν παλιώσουν»; Οφείλω να ομολογήσω πως με έπιασε εξαπίνης: έτοιμη απάντηση ή μάλλον, εύκολη έτοιμη απάντηση, δεν είχα. Του υποσχέθηκα όμως να το επεξεργαστώ και να επανέλθω άμεσα.
Ένας δημοφιλής προορισμός για παλιές κονσόλες είναι… τα σκουπίδια! Μην το γελάτε καθόλου: αν ένα σύστημα βγάλει βλάβη σε κάποια στιγμή της ζωής του, η επισκευή της οποίας είναι ασύμφορη, ή απλά το… πιτσιρίκι μεγαλώσει, πολλοί είναι εκείνοι που επιλέγουν να το στείλουν «συστημένο» στον κάδο απορριμμάτων, δίχως να είναι σε θέση να αντιληφθούν την πραγματική αξία του. Εννοείται πως δεν τους περνά από το νου ότι κάποια στιγμή η κονσόλα που βιάζονται να ξεφορτωθούν ενδεχομένως να αποκτήσει αξία ή ότι η επισκευή της στο μέλλον να καταστεί ευκολότερη και άρα φθηνότερη. Προσωπικά, είχα συμμαθητή στο γυμνάσιο, ο πατέρας του οποίου του είχε σπάσει τρις (!)το PlayStation (το πρώτο) επειδή δεν συγκεντρωνόταν στα μαθήματά του και ισάριθμες φορές του είχε αγοράσει καινούριο…
Αν μια κονσόλα καταφέρει και γλιτώσει τα… σκουπίδια, τότε το μέλλον της ανήκει. Τα σημεία στα οποία μπορεί να εντοπιστεί ένα παλιό σύστημα ψυχαγωγίας, οικιακό ή φορητό, είναι τρία: σε συλλογές, σε εκθέσεις & μουσεία και φυσικά σε καταστήματα, φυσικά ή ψηφιακά. Στην πρώτη περίπτωση, έχουμε να κάνουμε είτε με συλλέκτες, είτε με κοινωνούς της κουλτούρας του gaming, είτε απλώς με… συναισθηματικούς ή ξεχασιάρηδες τύπους που έχουν καιρό να ανέβουν στο πατάρι. Στη δεύτερη περίπτωση, μιλάμε για συστήματα που έχουν υιοθετήσει εκπαιδευτικό ρόλο, επιμορφώνοντας τους μικρότερους σχετικά με την ιστορία του gaming και θυμίζοντας στους μεγαλύτερους παλιές, όμορφες εποχές. Η τρίτη περίπτωση είναι και αυτή που έχει το πιο πολύ «ζουμί».
Ένα Game Boy σε μουσειακή κατάσταση. Η συγκεκριμένη κονσόλα, «κουτάτη» και «σελοφανάτη» κάνει περίπου όσο ένας μισθός εν Ελλάδι το 2015. Και τώρα που το σκέφτομαι, μπορεί να λέω και λίγα…
Οι παλιές κονσόλες μόνο «παλιατζούρες» δεν θεωρούνται και οι τιμές τους στο eBay είναι ιδιαίτερα υψηλές. Ένας Commodore 64 του 1982, ας πούμε, σε άψογη κατάσταση (όσο «άψογη» μπορεί να είναι αυτή έπειτα από 33 χρόνια φυσικά…) με κουτιά και παρελκόμενα, «φεύγει» στο eBay έναντι περίπου 70€. Ένα ακόμα πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα, είναι αυτό του κλασσικού Game Boy το οποίο το βρίσκετε εύκολα στα 25-30€. Αν όμως το αναζητήσετε σε τέλεια κατάσταση, τότε με 500€ θα πρέπει μάλλον να πείτε κι «ευχαριστώ». Σκεφτείτε ότι το ίδιο λίγο-πολύ συμβαίνει με όλα τα συστήματα: όσο πιο παλιά είναι μια κονσόλα, τόσο πιο δυσεύρετη είναι και άρα αποκτά μεγαλύτερη αξία που βέβαια επηρεάζεται από την κατάσταση και τη λειτουργικότητά της.
Δεν έχει σημασία αν ένα σύστημα τα πήγε καλά εμπορικά ή όχι: η συλλεκτική του αξία ουδόλως επηρεάζεται από αυτό. Το μαύρο SEGA Saturn π.χ. το βρίσκει κανείς ακόμα και με 400€, ωστόσο αν επιθυμεί τη λευκή έκδοση της κονσόλας που διατέθηκε στην Ιαπωνία, τότε η τιμή εκκίνησης είναι τα 700€. Εννοείται βέβαια πως οι τιμές ποικίλουν ανάλογα και τη χώρα απ’ όπου αγοράζετε: μια ιαπωνική έκδοση π.χ., στην Ιαπωνία θα τη βρείτε φθηνότερα απ’ ότι στην Ευρώπη ή τις ΗΠΑ.
Η επετειακή έκδοση για τα 20 χρόνια του PS4 κυκλοφόρησε φέτος σε 12.300 τεμάχια. Θα γίνει δικιά σας έναντι περίπου 1.000 ευρώ (μέσω eBay και μόνο). Ναι, δεν είναι παλιά κονσόλα, κάθε άλλο. Σε μια δεκαριά χρόνια όμως, τα ξαναλέμε…
Ποιος είναι όμως ο καλύτερος τρόπος για να ψάξει κάποιος για παλιές κονσόλες; Σίγουρα όχι το eBay αφού από πλευράς ευκαιριών, πολύ πολύ δύσκολα θα καταφέρει να εντοπίσει και να «κλείσει» για λογαριασμό του κάτι. Οι ειδικοί συμφωνούν στο ότι η αποδοτικότερη μέθοδος για κάτι τέτοιο, είναι το… σαφάρι! Βγείτε παγανιά και πάρτε αμπάριζα παλιά, παραδοσιακά παιχνιδάδικα. Ψάξτε αποθήκες, προσφερθείτε να αγοράσετε «σαβούρα», μέσα στην οποία είναι πολύ πιθανόν να υπάρχει κάποιο ξεχασμένο σύστημα με τη σφραγίδα της Nortec ή της Zegetron (αντιπροσωπείες των Nintendo και SEGA αντίστοιχα). Ακόμα κι αν μετατρέψετε την τιμή πώλησής τους τότε σε σημερινά ευρώ, τα 100-150€ που θα προκύψουν είναι τουλάχιστον αστεία για ένα σύστημα ρετρό, κουτάτο και σελοφανάτο.
Όπως αντιλαμβάνεστε λοιπόν, μια κονσόλα ακόμα και μετά το τέλος της… καριέρας της, έχει πολλούς πιθανούς προορισμούς. Ο ιδανικότερος όλων είναι στη συλλογή σας, όμως αυτό αν μη τι άλλο απαιτεί προνοητικότητα και χρήμα. Σε τελική ανάλυση, ξέρετε, ε; Και οι σημερινές κονσόλες, μετά από 15-20 χρόνια, μια χαρά ρετρό θα θεωρούνται. Μήπως να κάνατε τα κουμάντα σας;