Επέστρεφα τις προάλλες σπίτι, ήμουν στο μετρό και χαλάρωνα ακούγοντας μουσικούλα, περιμένοντας να φτάσει η στάση μου για να κατέβω. Απέναντί μου καθόταν μια κοπελίτσα γύρω στα 25 (αν ήταν μικρότερη να με συγχωράει): ακουστικά στα αφτιά, κεφάλι να κουνιέται ελαφρώς στον ρυθμό της μουσικής που προφανώς άκουγε, χείλη να «παίζουν» αραιά και πού όταν της ξέφευγαν οι στίχοι. Σε κάποια στιγμή βγάζει από την τσέπη της ένα iPod Shuffle, κάνει κάτι με τα πλήκτρα και το ξαναβάζει μέσα. Σχεδόν ακαριαία, βάζει το άλλο της χέρι στην άλλη τσέπη και βγάζει από εκεί ένα iPhone 5s αρχίζοντας να παίζει με την οθόνη. Ε, εκεί ήταν που την έχασα.
Η φαινομενικά αδιάφορη αυτή στιγμή με άφησε προβληματισμένο να σκέφτομαι πώς είναι δυνατόν κάποιος με ένα smartphone αξίας 8 κατοστάρικων να έχει και mp3 player προκειμένου να ακούει από εκεί τη μουσική του. Δεν στέκει απ’ όπου κι αν το πιάσει κανείς. Και για δώρο να πρόκειται, ποιος ο λόγος να το κρατήσει κανείς και να μην το χαρίσει σε κάποιον που θα το εκτιμήσει πραγματικά ή να μην το πουλήσει; Απ’ τη μία είναι χαζό σε ό,τι έχει να κάνει με τον όγκο που καταλαμβάνει το mp3 player, ακόμα κι αν μιλάμε για κάτι τόσο δα όσο ένα iPod Shuffle: την εποχή που όλοι προσπαθούν να γλιτώσουν όγκο και να μειώσουν τα συμπράγκαλα που κουβαλούν μαζί τους, ποιος προσθέτει σε όλα αυτά και ένα mp3 player; Από την άλλη βέβαια είναι και το οικονομικό στη μέση αφού όταν έχει φύγει ένα 800άρι για τηλέφωνο, δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να γίνει το ίδιο και με 60, 100 ή 200€ ακόμα για μια συσκευή που κάνει ένα κομμάτι των όσων είναι σε θέση να πραγματοποιήσει η συσκευή που ήδη έχουν.
Εδώ είναι που εγώ τουλάχιστον τρελαίνομαι. Με εξοργίζει όταν κάποιος αγοράζει μια συσκευή και δη μία συσκευή που οι τσέπες πολλών δεν μπορούν να αντέξουν, και δεν γνωρίζει τι ακριβώς παίρνει. Λατρεύω τους έξυπνους καταναλωτές, τους όχι απαραίτητα tech savvy τύπους αλλά εκείνους που ακόμα και να μην ξέρουν κάτι, θα ψάξουν και θα το μάθουν. Αυτό το κατοχικό σύνδρομο του «πάρε κάτι παραπάνω να υπάρχει» που χαρακτηρίζει τους Έλληνες και μεταφέρεται γονιδιακά από γενιά σε γενιά, δυστυχώς έχει βρει τον δρόμο του και στο shopping, ακόμα κι όταν πρόκειται για προϊόντα Τεχνολογίας. Όχι, το να αγοράζει κανείς συσκευή με δυνατότητες περισσότερες απ’ αυτές που όντως του χρειάζεται δεν είναι ούτε έξυπνο, ούτε προνοητικό. Προσοχή: άλλο να μιλάμε για χαρακτηριστικά που κάποιος σκοπεύει να εκμεταλλευτεί εν ευθέτω χρόνω, και άλλο για στοιχεία για τα οποία δεν έχει ιδέα. Το πρώτο είναι δεκτό, το δεύτερο όχι.
Η περιβόητη έρευνα αγοράς δεν αφορά την εξεύρεση του φθηνότερου προϊόντος όπως λανθασμένα θεωρούμε. Έχει να κάνει με την αναγνώριση των αναγκών του καταναλωτή και την επιλογή της κατάλληλης συσκευής βάσει των αναγκών και των κριτηρίων του. Όσο πιο γρήγορα το καταλάβουμε και συνδυασμοί τύπου «iPhone στη μία τσέπη και iPod στην άλλη» αρχίσουν να εξαφανίζονται, τόσο το καλύτερο.