Ένας μοναστηριακός, ξύλινος, βαρύς πολυέλαιος, που μετράει αιώνες ζωής, στέκεται επιβλητικά πάνω από τα κεφάλια των παρευρισκόμενων. Το τζάκι καίει στη γωνία, ενώ τις φωνές συντροφεύει ο ήχος του ποταμιού που κυλά γοργά. Στους αναπαυτικούς καναπέδες η κουβέντα είναι περί ανέμων και υδάτων, γύρω από τις τουριστικές δυνατότητες ενός χωριού που το χειμώνα οι κάτοικοί του δεν ξεπερνούν τους 200. Δυο νέοι φιλοξενούμενοι φτάνουν στον ξενώνα και κάνουν τις πρώτες αναγνωριστικές ερωτήσεις. Ξαφνιασμένοι, ακούν μια κοπέλα να τους ενημερώνει πως σήμερα στην κεντρική πλατεία έχει δύο events. «Στις 20.30 έχει τραγούδια του Σούμπερτ στην Πλατεία και απέναντι μετά στις 22.00 στον Κόκκινο έχει λαϊκή βραδιά.» Είναι αρχές του 2016 και στον Άγιο Λαυρέντιο του Πηλίου ξέρουν να το ρίχνουν έξω.
Διανύοντας μόλις τον δεύτερο μήνα του έτους, οι ανάγκες για διακοπές, έστω και σύντομες, παραμένουν υψηλές. Μπαίνοντας στη διαδικασία να οργανώσω μια μικρή απόδραση στο Πήλιο, αναζήτησα ξενώνα στο site της trivago. Μεταξύ άλλων, έπεσα πάνω στο Παληό Ελαιοτριβείο, που λειτουργεί από το 2004 και το οποίο ήταν η τελική επιλογή διαμονής μου για τη σύντομη αυτή εκδρομή. Μετά από λίγη ακόμη έρευνα, βρήκα ότι ο συγκεκριμένος ξενώνας είναι μεταξύ των πέντε κορυφαίων επιλογών διαμονής στο Πήλιο. Η επιλογή μου άρχισε να φαντάζει όλο και πιο σωστή. Φτάνοντας στον ξενώνα, άρχισα να χαίρομαι όλο και περισσότερο για το μέρος στο οποίο θα περνούσα τις επόμενες μέρες.
Στην πραγματικότητα είναι δύο κτίσματα: ένα ελαιοτριβείο του 19ου αιώνα και το σπίτι του ιδιοκτήτη του. Δε χρειάζεται και πολλή ώρα για να αντιληφθεί κανείς ότι το μεράκι περισσεύει, δημιουργώντας αυτή την ιδανική αίσθηση απλότητας και πολυτέλειας μαζί. Eφτά δίκλινα δωμάτια, εκ των οποίων τα 4 είναι junior σουίτες.
Αν είστε τυχεροί και τα προλάβατε θα έχετε θέα στον Παγασητικό, ενώ σε δύο από τις σουίτες έχει και τζάκι αφού δεν έχει αλλάξει τίποτα στη διαρρύθμισή τους, σε σχέση με το πως ήταν στην προηγούμενη χρήση τους, ως οικία. Έξω από τον ξενώνα δεσπόζει ο μεγάλος μύλος (ακόμα περνάει το νερό από κάτω), ενώ στη βεράντα μπορείτε να κάτσετε στις πέτρες που θρυμμάτιζαν τις ελιές κάτω από τον μεγάλο πλάτανο. Όλα αυτά, βέβαια, αφού περάσετε από τη μεγάλη σάλα του πρωινού. Εκεί δοκιμάστε την ομελέτα και τις παραδοσιακές πίτες της περιοχής (και με χόρτα και με τυρί).
Στον εσωτερικό χώρο του ξενοδοχείο θα δείτε ακόμα πολλά από τα εξαρτήματα του Ελαιοτριβείου. Μια μεγάλη σιδερένια ρόδα στέκει στον τοίχο (το εσωτερικό του μήλου), ενώ παλιές κορνίζες στολίζουν τους τοίχους, φτιαγμένες όλες από έναν σαντορινιό καλλιτέχνη, αφού η εταιρεία που έχει τον ξενώνα δραστηριοποιείται και στη Σαντορίνη.
Αν ευελπιστείτε πως σε έναν ξενώνα τα δωμάτια θα είναι κάπως παραδοσιακά, τότε στο Παληό Ελαιοτριβείο, θα φύγετε παραπάνω από ικανοποιημένοι. Μέσα στους επιβλητικούς πέτρινους τοίχους θα βρείτε αναπαυτικά υπέρδιπλα κρεβάτια, ταιριαστά με το χώρο έπιπλα και μια high–tech ντουζιέρα που μπορεί να χρησιμοποιηθεί και σαν τζακούζι. Μπαίνεις μέσα και δεν θες να ξαναβγείς! Ειδικά στις σουίτες των πάνω ορόφων που έχουν σαλόνι, τζάκι και θέα τη θάλασσα, τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο ιδιαίτερα. Είναι σαν να αλλάζεις εποχή και στυλ σε κλάσματα δευτερολέπτου. Έτσι είναι στο Παληό Ελαιοτριβείο: με το που μπαίνεις μέσα, αισθάνεσαι αμέσως άρχοντας. Χωρίς να θέλω ν’ αγχωθείτε, καλό είναι να έχετε και μια “αρχόντισσα” μαζί σας, γιατί ο ξενώνας είναι ταμάμ για ζευγάρια.
Πέρα από το ξενοδοχείο, το οποίο είναι σίγουρα υπεραρκετός λόγος για να επισκεφθεί κανείς το Πήλιο, ο Άγιος Λαυρέντιος (600 μέτρα υψόμετρο), όπου βρίσκεται ο ξενώνας, δεν ανήκει στο «τουριστικό» κομμάτι του Πηλίου (Μακρυνίτσα, Πορταριά, Τσαγκαράδα). Βρίσκεται σαράντα λεπτά από το Βόλο, ακριβώς πάνω από την Αγριά. Το χωριό οφείλει την ονομασία του στην Μονή, που κτίσθηκε από ρωμαιοκαθολικούς βενεδικτίνους μοναχούς (τους Αμαλφινούς) κατά την περίοδο των Σταυροφοριών (11ος αι.). Το μοναστήρι αργότερα εγκαταλείφθηκε για να κτισθεί εκ νέου ως ορθόδοξη μονή από τον Όσιο Λαυρέντιο τον Τραπεζούντιο, μοναχό από την Μεγίστη Λαύρα του Αγίου Όρους. Την εποχή που ανακατασκευάστηκε η Μονή, τον 14ο αι., άρχισε να κατοικείται και το χωριό. Η Μονή σήμερα έχει τρεις μοναχές και αξίζει σίγουρα να την επισκεφθείτε. Από τότε μέχρι σήμερα οι κάτοικοι της περιοχής ασχολούνται με τη γεωργία. Ελιές και οπωροφόρα δέντρα «κατεβαίνουν» σε όλη την πλαγιά. Κατά τ’ άλλα είναι ένα τυπικό πηλιορείτικο χωριό. Πετρόχτιστα σπίτια, εντυπωσιακά αρχοντικά, μια μεγάλη πλατεία με πλατάνια, τα κατηφορικά σοκάκια που θυμίζουν extreme sports όταν τα κατεβαίνεις, νερά να τρέχουν παντού και φυσικά… η φύση, με ένα δάσος από φυλλοβόλα δέντρα που από τη στιγμή που ανθίζουν αλλάζουν άρδην το τοπίο.
Δεν είναι τυχαίες όμως οι εκδηλώσεις που ανέφερα στην αρχή. Ο Άγιος Λαυρέντιος τα τελευταία δέκα χρόνια είναι το γνωστό Μουσικό Χωριό. Κάποιοι μουσικοί που είχαν σχέση με το χωριό αποφάσισαν να προσκαλούν κλασικούς και παραδοσιακούς ομοτεχνίτες τους, κάθε χρόνο κατά το τελευταίο Σαββατοκύριακο του Αυγούστου. Αποτέλεσμα όλης αυτής της ιστορίας είναι πως το περασμένο καλοκαίρι δε χωρούσες να περάσεις από τα στενά. Η ανάπτυξη που έφερε το Μουσικό Χωριό δημιούργησε νέες ανάγκες όσον αφορά στα καταλύματα, τις οποίες εξυπηρετεί αναμφισβήτητα με τον καλύτερο τρόπο το Παληό Ελαιοτριβείο.
Να φάτε καλά το πρωί γιατί ακόμα και τον Χειμώνα υπάρχουν δραστηριότητες. Εκτός από τη μεγάλη βόλτα ως την κάτω πλατεία του χωριού, μπορείτε να κάνετε ένα πιο χαλαρό πέρασμα του Άγιου Λαυρέντιου καβάλα σε άλογο. Ακόμα, αν είστε δεινοί περιπατητές θα πρέπει να γνωρίζετε πως τα μονοπάτια του Πηλίου έχουν πια πλήρη σηματοδότηση. Μπορείτε για παράδειγμα να ξεκινήσετε από την Αγριά, να περάσετε μέσα από το χωριό και να καταλήξετε στην κορυφή του βουνού, στα 1280 μέτρα υψόμετρο. Μην το επιχειρήσετε τώρα γιατί έχει χιόνια, αλλά την Άνοιξη κάτω από τα δέντρα, θα είναι μια μαγευτική διαδρομή. Πάντα υπάρχουν όμως και αυτοί που ξέρουν, ώστε να σας βοηθήσουν. Ειδικοί συνεργάτες του Παληού Ελαιοτριβείου μπορούν να σας βοηθήσουν ώστε να βρείτε τον δρόμο σας στα μονοπάτια και να σας ξεναγήσουν σε διαδρομές που μόνο εκείνοι ξέρουν. Το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να ρωτήσετε τον Χρήστο στη reception που έχει μια λύση για όλα τα ζητήματα που προκύπτουν.
Θα σας συμβούλευα πάντως να αφήσετε τα μονοπάτια και τ’ άλογα. Θα πρότεινα αντί αυτών, το τσίπουρο με ή χωρίς γλυκάνισο, γίδα στη γάστρα, λουκάνικο, γαρδουμπάκια, μπουμπάρι (έντερο γεμιστό με συκωτάκια και ρύζι) και πολλές σαλάτες. Και τίποτα να μην παραγγείλετε, με κάθε καραφάκι τσίπουρο, έρχεται και ο μεζές. Πόσο τυχεροί ρε παιδιά είναι αυτοί οι Βολιώτες που έχουν το Πήλιο σε απόσταση αναπνοής;
