Ένα διαμέρισμα στο κέντρο της Αθήνας αποτελεί ένα «ρομαντικό» εγχείρημα αναζωπύρωσης της παλιάς ανατολικής- μεσογειακής αστικότητας. Με σήμα κατατεθέν του μια εντυπωσιακή πέργκολα, το έργο που ανέλαβε το αρχιτεκτονικό γραφείο των Hiboux ενσωματώνει τον εκλεκτικισμό των αρχιτεκτονικών στυλ σε ένα ρετιρέ διαμέρισμα του ’57, τοποθετημένο μεταξύ της Πλατείας Κάνιγγος και του Πολυτεχνείου.
Το διαμέρισμα διαθέτει ένα συνεχόμενο ξύλινο πάτωμα χωρίς διακοπή στις πόρτες που τονίζει τη ροή ανάμεσα στους χώρους (σε αντίθεση με το τυπικό μεταπολεμικό αθηναϊκό διαμέρισμα πολυκατοικίας) και μια ίση με τον εσωτερικό χώρο περιμετρική βεράντα ρετιρέ. Αυτά τα δύο χαρακτηριστικά του χαρίζουν έναν αέρα «ολοκλήρου κόσμου».
Δηλαδή; «Συστατικό του ρομαντικού κόσμου που δημιουργήθηκε εκεί είναι η συλλογή των ξεχωριστών αντικειμένων μέσα στην οποία κατοικεί κανείς: έπιπλα, χρηστικά αντικείμενα, βιβλία. Στην ίδια λογική πρέπει κανείς να σκεφτεί και την πέργκολα του διαμερίσματος. Είναι ένα ακόμα αντικείμενο, περίεργο, ξένο, που εισάγεται ως αυτόνομη οντότητα πάνω στην σκληρή αθηναϊκή γεωμετρία του σκαλωτού ρετιρέ» όπως εξηγεί ο αρχιτέκτονας, Δημήτρης Θεοδωρόπουλος.
Η πέργκολα του διαμερίσματος σχεδιάστηκε εν πλω προς τη Biennale της Βενετίας το φθινόπωρο του 2016. Δεν προσπαθεί να ενσωματωθεί γεωμετρικά αλλά ξεχωρίζει σε σχέση με το κοντινό αστικό τοπίο, είναι διάτρητη και πολύ λεπτή, μοιάζει «οριακά σαν οπτασία» για το αρχιτεκτονικό γραφείο. Είναι του τύπου gazebo, χαρακτηριστικό της εκλεκτικιστικής εποχής που δημιουργεί το περίγραμμα ενός εσωτερικού χώρου στον οποίο ο χρήστης μπορεί να απομονωθεί, χωρίς όμως ο χώρος να παύει να είναι διαπερατός από το περιβάλλον.
Το μοτίβο της πέργκολας είναι εμπνευσμένο από κάγκελα της μεταπολεμικής περιόδου που συναντάμε σε περιοχές της Αθήνας αφού «στην Ελλάδα βρίσκουμε μια εξαιρετική τέχνη μεταλλοτεχνίας εκείνη την περίοδο, άπειρα σχέδια για πόρτες και κάγκελα πλέκουν τη λεπτότητα του μετάλλου πλάι στην αυστηρότητα του επιφανειών του μοντέρνου (30s) και των εκλαϊκευμένων επιγόνων του μεταπολεμικά με μια έντονα διακοσμητική διάθεση».
Το μοτίβο συμπιέστηκε κι εξαπλώθηκε πάνω σε μια ακτινική δομή με διπλό κέντρο, δημιουργώντας έναν ιστό από πολύ λεπτές διατομές. Πρόκειται για ένα έργο σημαντικό για το αρχιτεκτονικό γραφείο αφού η θεματική των βεραντών και των χώρων που μπορούν να αξιοποιηθούν δημιουργικά στην Αθήνα το αφορά. «Είναι ένα δείγμα σχετικό με την κατοίκηση της εξωτερικής γεωμετρίας της πόλης, που μπορεί να συμβεί σε ρετιρέ και ταράτσες σαν κυτταρικός πολλαπλασιασμός. Ίσως κάποια στιγμή να εξαπλωθεί και να χαρακτηρίσει μια νέα περίοδο απόλαυσης του δέρματος της πόλης, να δημιουργηθούν δηλαδή μικρά διάτρητα κυβάκια ιστού πάνω στα συμπαγή κτίρια του κέντρου της πόλης».
Ο ιδιοκτήτης του διαμερίσματος, Ιάσονας Αθανασιάδης, βρέθηκε στη Μέση Ανατολή και το Αφγανιστάν ως freelance δημοσιογράφος και έπειτα ως βιντεογράφος για τον ΟΗΕ. Όταν επέστρεψε στην Αθήνα μετά από δεκαπέντε χρόνια απουσίας το 2016, ήθελε να ζήσει σε ένα από τα πιο κεντρικά μέρη της πόλης γιατί «σε αντίθεση με άλλες στην Ευρώπη, το κέντρο της -και ειδικά οι περιοχές που αναπτύσσονται στο τρίγωνο από την Ομόνοια μέχρι την Πλατεία Βάθη και την Πλατεία Αμερικής και εμπεριέχουν κάποιες από τις πιο αρχιτεκτονικά ωραίες συνοικίες- αντιμετωπίζεται συχνά με την προκατάληψη του γκέτο».
Βρήκε λοιπόν ένα διαμέρισμα σε μια γωνιακή πολυκατοικία, με όμορφη βεράντα και άπλετο χώρο για τη δημιουργία μιας κατασκευής που να αναπροσαρμόζει την τυπική χρήση των εξωτερικών χώρων που βλέπουμε στην Αθήνα. «Με απωθεί η ομοιογένεια της αθηναϊκής βεράντας που είναι συνήθως καλυμμένη με τέντα και πλακάκια αμφιβόλου αισθητικής. Με μαγεύουν μεσογειακά λιμάνια όπως η Τύνιδα, η Κατάνια, η Θεσσαλονίκη και η Αλεξάνδρεια, ιδιαίτερα οι συνοικίες-απομεινάρια της εποχής του 19ου αιώνα και των αρχών του 20ου που έζησαν μια γαλλικής επιρροής δυτικοποίηση. Ήθελα λοιπόν να βάλω μια καλοσχεδιασμένη μεταλλική πέργκολα, γαλλικού ρυθμού με αθηναϊκό μοτίβο, που θα την κάλυπταν αναρριχητικά φυτά και θα δημιουργούσε έναν ευωδιαστό ημι-ιδιωτικό δημόσιο χώρο», εξηγεί ο ιδιοκτήτης του διαμερίσματος.
Μάλιστα, εκτός από τον δικό του προσωπικό χώρο, ο Ιάσονας Αθανασιάσης ονειρεύεται τη μέρα που χιλιάδες κτίρια του κέντρου (και των προαστίων) θα είναι καλυμμένα με αναρριχητικά φυτά, «τα οποία συνάμα θα δροσίζουν και θα ενισχύουν τα κλιματικά απροσάρμοστα τσιμεντένια κτίρια μας στις δυσάρεστες καυτές κλιματικές συνθήκες που καταφτάνουν, αφού το μεσογειακό κλίμα της παιδικής μας ηλικίας είναι πολύ πιθανό να μην μείνει παρά ως μια μακρινή ανάμνηση ».