Στο νησάκι Σαρακήνο ή Σαρακήνικο, κοντά στη Σκύρο / Φωτό: Λίνα Ρόκου
Με το που ανέβασα την πρώτη φωτογραφία από την Σκύρο στην σελίδα μου στο facebook, τα like και τα σχόλια ενθουσιασμού άρχισαν να πέφτουν βροχή. «Είναι το αγαπημένο μου νησί», «Να φας οπωσδήποτε λουκανικόπιτα στον Μήτσο», «Δεν υπάρχει ωραιότερο μέρος στην Ελλάδα, πηγαίνω κάθε χρόνο» είναι μερικά από όσα γράφτηκαν κάτω από την ανάρτηση –κι άλλα τόσα δέχτηκα στο inbox μου- ενώ ανάλογη ήταν η ανταπόκριση και στα επόμενα post μου, τα σχετικά με την Σκύρο.
Ήταν η πρώτη φορά που βρέθηκα στο νησί, που αν και ανήκει γεωγραφικά στις Σποράδες έχει την δική του μοναδική ταυτότητα, όσον αφορά το τοπίο αλλά και τον χαρακτήρα του. Η Σκυριανή Βόλτα, το φεστιβάλ γαστρονομίας που διοργανώθηκε από τον Δήμο Σκύρου, τον Βασίλη Καλλίδη και την Αλεξάνδρα Αναγνώστου, μας ξενάγησε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο σε ό,τι καλύτερο διαθέτει ο τόπος αυτός. Έτσι το πρώτο δειλινό από την πλατεία Μπρουκ βλέπουμε τον ήλιο να μουσκεύει στο απέραντο του Αιγαίου.
Εκεί δεσπόζει το άγαλμα γυμνού άνδρα αφιερωμένο στον Άγγλο ποιητή Ρούπερτ Μπρουκ, που αναπαύεται σε έναν μοναχικό μαρμάρινο τάφο με σιδερένιο κιγκλίδωμα μέσα σε ένα ελαιώνα που κοιτάζει τον όρμο Τρεις Μπούκες. Για το άγαλμα λένε ότι πόζαρε ο νεαρός, άσημος και πολύ καλλίγραμμος τότε Αλέξανδρος Ιόλας, φήμη που μας επιβεβαιώνει και ο νεαρότατος και δραστήριος δήμαρχος του νησιού, Μίλτος Χατζηγιαννάκης.
Το πρώτο βράδυ, στην μικρή πλατεία της Αρχοντοπαναγιάς, ανάμεσα σε τρεις μικρές εκκλησίες έχουν στηθεί τραπεζάκια και μικρές, ελληνικές σημαίες που συνέθεταν ένα ξεκάθαρα κινηματογραφικό σκηνικό. Ανάμεσα στα σπίτια των ντόπιων γευόμαστε τα φαγητά τους, αφού ό,τι μας φέρνουν στο τραπέζι είναι μαγειρεμένο από τις γυναίκες της γειτονιάς που με πολύ μεράκι έφτιαξαν λαδόπιτες, τραχανόπιτες, τυρόπιτες και ρυζόπιτες (ναι, όπως καταλάβατε στην Σκύρο παίζει πολύ πίτα) αλλά και νοστιμότατο κατσικάκι (που επίσης το τιμούν πολύ στην Σκύρο) σαλάτες, λαδερά στον φούρνο, το συγκλονιστικό ξινοτύρι και τοπικό κρασί από τους οινοπαραγωγούς, αδερφούς Πανέρη που εδώ και λίγα χρόνια δραστηριοποιούνται στο νησί.
Δείπνο στη σκιά του κάστρου.
Την επομένη το μικρό βαπόρι «Υδροβάτης» μας παίρνει από το μικρό, γραφικό λιμάνι στα Λινάρια κι από εκεί μας οδηγεί στο νησάκι Σαρακήνικο ή Σαρακήνο και συγκεκριμένα στην παραλία Γλυφάδα, όπου μένεις να χαζεύεις τα διάφανα νερά και την κόκκινη, ψαράδικη βάρκα που λικνίζεται νωχελικά επάνω τους μέχρι τη στιγμή που θα πάρεις την απόφαση να βυθιστείς μέσα τους και τότε τα έχεις αφήσει όλα πίσω σου, τα έχεις ξεχάσει. Εν πλω το πλήρωμα του «Υδροβάτη» ετοιμάζει τις λαδόπιτες που έχουμε την ευκαιρία να τις αλείψουμε με το φοβερό ξινοτύρι, θυμαρίσιο μέλι και μέλι από πεύκο ενώ ακόμη στη διάθεση μας υπάρχει κανέλα και σινάπι. Κάνω και τσαχπινιά και βάζω πάνω από το μέλι κι έναν ανθό λεβάντας και η υπέροχη γεύσης της σκάει μέσα στο στόμα μου και με γεμίζει φρεσκάδα.
Μετά το μπάνιο, ο Ιταλός μάγειρας ετοιμάζει μια πλούσια αστακομακαρονάδα που συνοδεύεται από τοματοσαλάτα ενώ ξανακάνει την εμφάνισή του το ξινοτύρι που αναδεικνύεται ως ο απόλυτος γευστικός πρωταγωνιστής της όλης φάσης. Και εκεί που λες ότι δεν αντέχεις να φας άλλο σου έρχεται μαζί με το τσίπουρο και κρίταμο και απλά τρως και πίνεις και νιώθεις το αλάτι πάνω στο δέρμα σου, τον ήλιο μέσα σου και τη θάλασσα παντού, να σε πλημμυρίζει και να την πλημμυρίζεις. Μαθαίνω ότι ο «Υδροβάτης» εκτελεί καθημερινά δρομολόγια όλο το καλοκαίρι και προς άλλους κοντινούς προορισμούς όπως η Σκυροπούλα και πάντα στην εκδρομή περιλαμβάνεται φαγητό όπως αστακομακαρονάδα ή θαλασσινά.
Η αστακομακαρονάδα που σερβίρεται εν πλω.
Το βράδυ οι παραγωγοί και οι εστιάτορες της Σκύρου εκθέτουν τα προϊόντα και τα φαγητά τους στην πλατεία του δημαρχείου, μαζεύεται κόσμος, όλοι τσιμπούν, δοκιμάζω, μεταξύ άλλων, μια φοβερή κηρήθρα, εξαιρετικά μηλοπιτάκια και βέβαια ξινοτύρι (καμία πρωτοτυπία, το ξέρω).
Ήρθε η ώρα για να βολτάρουμε στα γραφικά στενά της Χώρας, με χαρά διαπιστώνω ότι έχει συμπαθητικά μαγαζιά με καλόγουστα καλοκαιρινά αξεσουάρ και ρούχα σε πολύ προσιτές τιμές. Γενικά, η Σκύρος είναι ένα νησί φτηνό, με το αεροπορικό εισιτήριο μετ’ επιστροφής από Αθήνα να κοστίζει μόλις 48 ευρώ, με δυνατότητες διανυκτέρευσης σε πολύ οικονομικές τιμές ενώ είναι γνωστό πως αποτελεί τον παράδεισο των free campers, που δεν αντιμετωπίζουν προβλήματα με τους ντόπιους.
Για βραδινό πήγαμε στο μαγειρείο του Μπαρμπα Γιάννη και της Μαρίτσας με τους φοβερούς κεφτέδες και τη γευστικότατη σπιτική ομελέτα με τις πατάτες. Ενώ για παγωτό μετά -βοηθάει στη χώνεψη, έτσι δε λένε;- είτε στον Χιώτη για ολόφρεσκες μπάλες σοκολάτας και βανίλιες με γάλα από δικά του ζώα είτε από την Φαλτάινα, η οποία φημίζεται και για τα βραβευμένα αμυγδαλωτά της. Για ποτό στη Χώρα καταλήξαμε στην «Καλυψώ», οι φανατικοί φίλοι του νησιού την αγαπούν και την στηρίζουν σταθερά.
Στον “Μήτσο” για πρωινό με ιστορία 40 χρόνων.
Το πρωινό της Κυριακής η Σκυριανή Βόλτα μας οδηγεί στο Μουσείο Φαλτάιτς, οι πλούσιες ιδιωτικές συλλογές του οποίου στεγάζονται στο παλιό αρχοντικό των Φάλνταη. Εκεί μπορεί κανείς να δει σκυριανά κεντήματα με εικόνες που υμνούν τον έρωτα και τη γυναικεία υπόσταση που δεσπόζει στη φύση, παραδοσιακές φορεσιές του νησιού αλλά και την στολή των «Κουδουνάτων», που κατακλύζουν τη Σκύρο τις ημέρες της Αποκριάς, σπάνια χειρόγραφα όπως αυτά του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη που ήταν φίλος του Κωνσταντίνου Φαλτάιτς, πατέρα του Μάνου και φυσικά πίνακες του Μάνου Φαλτάιτς. Από την όμορφη βεράντα του Μουσείου μπορεί κανείς να δει την υπέροχη θέα προς τα Μαγαζιά και το απέραντο Αιγαίο. Ο οικισμός Μαγαζιά πήρε την συγκεκριμένη ονομασία επειδή εκεί παλαιότερα υπήρχαν τα κεραμοποιεία του νησιού∙ η Σκύρος είναι φημισμένη για τα κεραμικά της.
Στον δρόμο προς την καλύτερη λουκανικόπιτα και τυρόπιτα της Σκύρου, που θα τη βρεις στον Μήτσο, συμβαίνει κι ένα απρόοπτο. Σε ένα στενό της Χώρας χτυπάμε την πόρτα της κυρίας Άννας, που μας ανοίγει πρόθυμα. Η γιαγιά, που έμοιαζε να είναι πάνω από 90, μας καλωσορίζει τραγουδώντας «Η Σκύρος είναι ωραία, είν’ όμορφο νησί, είν’ άσπρη σαν τον κρίνο, σε θέση ζηλευτή» και όταν την αποχαιρετούμε μια ευχή έχει να μας δώσει: «Να γλεντάτε». Τώρα καταλαβαίνω γιατί τόσος κόσμος νιώθει την Σκύρο πατρίδα του, κι ας μην κατάγεται από εκεί και την επισκέπτεται ξανά και ξανά. Όλα βγάζουν νόημα. Για να επισφραγίσουμε το παραπάνω συμπέρασμα πηγαίνουμε για φαγητό στον Άγιο Πέτρο, τον επίγειο. Ο άλλος μπορεί να περιμένει, για πάντα.
*Οι φωτογραφίες ειναι από το instagram του Βασίλη Καλλίδη
