H Ελένη Κωστοπούλου γράφει για τις κολεξιόν του Παρισιού. Και είδε πολλές. Πάρα πολλές. Συμφώνησα σε όλες; Όχι – πώς γίνεται να μην ξετρελαθώ εγώ με Saint Laurent; Διαφωνίες και συμφωνίες, λοιπόν, παρακάτω:

Lemaire – Ellery
Οι “πρόεδροι του παγκόσμιου μίνιμαλ” όπως έχει απόλυτα επιτυχημένα ονοματίσει η Χρύσα τα Ολσενάκια δηλαδή “The Row” βρήκαν δύο αντίστοιχες καθολικά reductive συλλογές στα πρόσωπα των Lemaire και Ellery. Δύο διαφορετικοί οίκοι με κοινό παρανομαστή την έμφαση στην δομή της φόρμας, την άμυνα ενάντια στον μαξιμαλισμό και τη σταθερή επιλογή ανάμεσα σε δύο είδη ελευθερίας, την ελευθερία μετάπλασης του πραγματικού αντικειμένου “γυναίκα”  μέχρι που αυτό να ανταποκρίνεται σε ανέκφραστο συναίσθημα και την ελευθερία δημιουργίας ενός εντελώς καινούργιου θέματος: τη μεταμόρφωση του βασικού συναισθήματος από δυναμισμό σε νοσταλγία. Συμμερίζομαι wholeheartedly.

 

Celine
Γνωρίζοντας ότι μου καταλογίζεται γραφικότητα, μιας και είμαι (ένα ακόμη) θύμα Philoφιλισμού, θα αποδεχθώ αποφασιστικά το χαρακτηρισμό, θα κρεμάσω ένα δυναμικό εκκρεμές απο πονπον στον ώμο και θα συμμετάσχω στον Celineικό στρατό κοριτσιών που φοράνε πουκάμισα με χαμογελαστές αλεπούδες και κύριους κάστορες βγαλμένους απο τον Percy the Park keeper. Κάποιοι θα αντιτείνουν πως περίμεναν άλλη μια επιδημία μινιμαλισμού απο την βασίλισσα αλλά σε αυτήν την συλλογή θαρρώ πως δικαιωματικά επιτέλους επιδίωξε να “ζωγραφίσει” την εσωτερική πλευρά της και να αποδείξει οτι πέρα απο διαμορφωτής τάσεων είναι lady, businesswoman και μητέρα. Όλα αυτά μεταπλάθονται σε μια νέα διατύπωση διανοούμενης θηλυκής παιδικότητας. Αλλά ας μην γελιόμαστε το μανιφέστο παραμένει: Die Barbie, die.

Dries Van Noten
Σε κάθε συλλογή του ο σχεδιαστής προχωρεί συστηματικά σε μια ολοκλήρωση του οράματός του να συνδυάσει και τελικά να αναπτύξει ένα καινούριο μεταεννοιακό δρόμο όπου θα συντάσσονται στρατοί απο μαξιμαλιστικoύς bohemians. Κυρίαρχος καμβάς του, όπως και στην περσινή FW, το μπροκάρ, σε μια συλλογή που όπως φαίνεται αποτελεί παραστατική θεματογραφία της προηγούμενης. Χρωματικά η φιλοσοφία παραμένει χρυσοπίκοιλτη, αλλά οπτικά ανεπτυγμένη με χακί και πλουμιστά λουλούδια. Κάθε μεμονωμένο κομμάτι είναι εντυπωσιακό, αφού εκείνο που πάντα ενδιαφέρει είναι το πόσο δυναμικά και αποτελεσματικά ο Van Noten αναιρεί την υπερβολή του αταίριαστου.

Carven
Η αναγωγή της ακατάσχετης σεβεντίλας σε κυρίαρχη τάση της φετινής μόδας ήρθε ακόμη και σε οίκους που ποτέ δεν είχαν υπάρξει φορείς τάσεων ανακύκλωσης.  Το πνέυμα της δεκαετίας δεν θα μπορούσε να μην συμπυκνωθεί στην κολεξιόν του οίκου Carven, από το πρώτο κιόλας ensemble. Τα χρώματα ήταν, κατά το σχεδιαστικό δίδυμο, “ηλεκτρικά”  και σχεδόν όλα τα σύνολα, σαν παραλλαγές της πρωτοποριακής δουλειάς στα παλιότερα κομμάτια Carven, έφεραν από έναν εκθαμβωτικό μεταλλικό κύκλο/κόσμημα που ασκεί άμεση συναισθηματική επίδραση στον θεατή και εξερευνούσαν μια σχεδόν σουρεαλιστική παρισινή βρετανικότητα.

Loewe
Την άνοιξη, ο Jonathan Anderson έφτιαξε ένα πανίσχυρο σύστημα σχεδιαστικής τέχνης που συνδυάζει πολύχρωμο δέρμα, λινό, μετάξι patchwork και high waisted παντελόνια καθαρής αρμονίας. Η χειμερινή του συλλογή επέδειξε ανάλογη αισθητική αξία, εξέλιξη και ρούχα που δεν είναι απομονωμένα απο την καθημερινή γυναίκα αλλά προβάλλουν ευδιάκριτη αντίδραση στην εσωστρέφεια: αποτελούν απεικονίσεις δυναμισμού σε πραγματικές παρουσίες εργαζόμενων γυναικών που αποκτούν τίτλο ελευθερίας.

Chloe
Η στρατηγική της γλυκύτατης Keller είναι να συντηρήσει την υφολογική κατάσταση του Chloe girl, αλλά κάνοντας ανασκόπηση στις τελευταίες συλλογές μπορεί κανείς να παρατηρήσει μια σταδιακή εξέλιξη στην απεικόνιση: από το ευαίσθητο κορίτσι που καλπάζει ανέμελο στον Shadowfax με μαξι φορέματα, φτάσαμε στο γενναίο ξωτικό που αποφασίζει να πολεμίσει στα Pelennor Fields ενάντια στα ορκ του Saint Laurent. Ραπτική δεινότητα, προσεγμένη καταγραφή ανδρόγυνων στοιχείων, σαρωτικά παλτό και αξέχαστα v neck: προσωπικά συντάσσομαι με την πρόκληση και εμπνέομαι από τη μορφή.

Valentino
Έχω φωτογραφική απόδειξή ότι η yours truly την ταινία Zoolander την είχε δει στο Αθήναιον, τη μικρή αίθουσα, δύο φορές (εγώ και άλλοι τρείς ήμασταν, το δείχνει και η φωτογραφία), γνωρίζω λοιπόν ότι ως εκπρόσωποι μοντέρνας τέχνης, το λατρευτό ντουέτο των “ridiculously goodlooking” έχουν κριτικαριστεί για τον σολιψισμό και την υποκειμενικότητα τους. Αλλά όλα αυτά δεν έχουν πια σημασία, γιατί ο Derek επιτέλους turned left, και ο οίκος Valentino έσπασε το ίντερνετ περισσότερο και απο τα ζοφερά καπούλια της Καρντάσως. Η συλλογή είχε σημασία τελικά; θα γράψω ναι, γιατι η αισθητική καλλιγραφία του οίκου παραμένει, και έχει βάσεις της τα μεθοδικά σχήματα, την απουσία χρώματος στα μισά απο τα κομμάτια της συλλογής και τα κλασικά πλέον παραμυθένια φορέματα που δημιουργούν πνευματικές δονήσεις σε κάθε θαυμαστή των εκπληκτικών διακοσμητικών σύνθεσεων.

Saint Laurent
Ποτέ δεν θα χάσω την ευκαιρία να υπογραμμίσω την οπτική βιαιότητα στην οποία υποβάλλομαι σε κάθε συλλογή του μαστρο-Slimane. Φέτος ήταν μια φιλάρεσκη ωδή/συμπαράσταση στην Courtney Love και λοιπών steampunk τρολ, τα οποία απεικόνισε η κολεξιόν. Αν αναφερθώ στην αυτοτέλεια της καλλιτεχνικής δημιουργίας ίσως και να αναγκαστώ να αποδεχθώ την (εφάμιλλη ρούχων μεγάλης αλυσίδας) συλλογή, που και φέτος αποθεώθηκε χωρίς λόγο. Απεχθή κολλητά φουστάνια, σκισίματα χωρίς ίχνος κομψής διαχρονικότητας, υπογκοθάδικη σεβεντίλα, απλοικές μορφές επιθετικής και αδιάντροπης νεανίζουσας ανωριμότητας – αυτό το “εικαστικό σύστημα” περιέχει σχεδιαστική φτώχεια, όσο ακριβά κι αν χρεωθεί το αποδομημένο δικτυωτό…

Louis Vuitton
Θα ήταν αδύνατο να μην αναγνωριστεί πως η σχεδιαστική δραστηριότητα του Chesquiere έχει πλέον αναδιαμορφώσει την πλούσια γιαγιαδίλα του Louis Vuitton. Εδώ και ένα χρόνο έφερε μια ιδιαίτερα γόνιμη εικονοπλαστική δυνατότητα στον οίκο, μακριά από το τόσο γνώριμα κατακρεουργημένο σοκολατένιο λογότυπο. (Για να αναιρέσω προκαταβολικά κάθε υποψία ομολογώ πως διαθέτω συλλογή μεγάλη που ίσως δεν μου επιτρέπει να υποβιβάζω το λογότυπο, αλλά ακριβώς για τον ίδιο λόγο παίρνω και το θάρρος).  Πάμε στο τώρα όμως. Η συλλογή επέδειξε αδιάψευστη καθαρότητα με συνειρμικές προσπελάσεις καιανασυντάξεις του παρελθόντος στο μέλλον με κυρίαρχα τα μεταλλικά στοιχεία ενώ εξαιρετικά πανωφόρια έρχονται για να δώσουν μπόνους εγκυρότητα στην πλειοψηφία απο φορέματα και φούστες.

Chanel
Δεν υπάρχει κάτι καινούριο να ειπωθεί για τον οίκο Chanel. Αντλώντας λίγη δύναμη απο το ανεξάντλητο ψυχοπνευματικό δυναμικό τού Lagerfeld μπορεί κάποιος να νιώσει οτι το “αχρονικό”, ή αλλιώς το κλασικό, παραμένει και τώρα σύγχρονο, ακόμη κι αν αλλάζει τόπο απο σουπερμάρκετ σε brasserie. Τwin set οικοδομούν μια ακόμη φορά το Chanelικό χτίσμα αλλά το αναμενόμενο παρακάμπτεται  και το σύνολο αναδιαμορφώνεται  με το puffer να αντικαθιστά το tweed. Θωρακισμένος πίσω απο το σεβασμό που του αναλογεί, ο Κάιζερ παραμένει η ακλόνητη δύναμη στην παρισινή εβδομάδα μόδας.

Stella McCartney
Το αισθητικό στίγμα της McCartney είναι η αταραξία αλλά η σχεδιάστρια σε καμία περίπτωση δεν αποποιείται της ευθύνη τού να δίνει μια απόλυτα μεθοδική και μεγαλοφυή συλλογή κάθε φορά στο Παρίσι. Η ηρωίδα της McCartney μοιάζει να διαμορφώνεται μέσα από τις πιο καινοτόμες υφολογικά κατασκευές. Απλότητα ως κυρίαρχο μέσο αλλά με ενδοστρεφείς λεπτομέρειες σε τσέπες, cuffs και ώμους ως αληθινή αντίδραση στον κορεσμό της φετινής εβδομηντολατρείας. Ουσιαστική και σεμνή, η γυναίκα που φοράει Stella McCartney δείχνει να διευρύνει με κάθε βήμα της το πεδίο μιας σύγχρονης τοπογραφίας στην οποία δεν υπάρχουν κρυπτογραφημένοι κωδικοί ή ειδικευμένη (και ίσως ακατάληπτη) ραπτική γλώσσα, αλλά αντίθετα τοποθετείται με άμεση σχέση στην πραγματικότητα αντιπαραθέτοντας το μεγαλείο της διαύγειας.

Miu Miu
Σπάταλη χρήση υλικών, χρωματικός παροξυσμός, σουρεαλιστική ανάμειξη δεκαετιών και ηλεκτρική εκκένωση παλλόμενης κακοφωνίας. Φυσικά όλα αυτά είναι εντελώς στοχευμένα και διαμορφώνουν και πάλι την αυτόματη γραφή της κυρίας Prada, δημιουργώντας και αντλώντας υλικό απο μια ολόκληρη μυθολογία του υποσυνειδήτου της. Αυτό το ύφος το μεταφέρει άνετα σε κάθε συλλογή και φυσικά, επειδή έρχεται ως αποτέλεσμα γνώσης, δηλώνεται και δομή και καλλιτεχνική αξία. Αξιολάτρευτα τα παπούτσια ινσταγκραμίζουσας καθολικοποίησης.