Με ξέρετε πια, τα φτεράκια/πουπουλάκια/και καλά ξεφτάκια πάνω στα ρούχα που θυμίζουν πουλόβερ σε coming of age βιντεοκασετούλα 80s θα μπορούσαν και να λείπουν, αλλά: δερμάτινα. Δερμάτινα oversized αλλά με απόλυτα όρια στα περιγράμματα παλτό, κάτι σέξι, φούστες σε mod γραμμή άλφα, κάτι σέξι, πού και πού διαφάνειες και τονισμένες μέσες, μουσταρδί και πράσινο, κάτι σέξι. O Guillaume Henry είπε πως κάθε τόσο αναρωτιέται τι είδους γυναίκα είναι η γυναίκα τηςNina Ricci, για να επαναφέρει τον εαυτό του στο σωστό, σχεδιαστικά, σημείο, και ότι αυτή η κολεξιόν έχει την αίσθηση που έχεις “όταν βλέπεις κάποιον δεύτερη φορά”.
Παιδιά, δεν υπάρχει πιο ωραίο από αυτό, το νιώθετε ε. Κάτι ήδη οικείο, αλλά όχι τόσο οικείο και μπανάλ ώστε να το έχεις ξεπεράσει, κάτι για ο οποίο ανυπομονείς χωρίς να σε αγχώνει. Η γυναίκα Nina Ricci είναι το ραντεβού που δεν σε αγχώνει, αλλά θες να του/της βγάλεις και τα ρούχα σαν να λέμε.
Πολύ κρίμα που δεν με κάλεσαν στην επίδειξη του Lanvin γιατί χάθηκε ευκαρία για ένα χάπενινγκ που θα έμενε στην ιστορία της μόδας ως ένα υπέροχο “έγινε; δεν έγινε;”, ως ένας θρύλος στα όρια του πραγματικού που θα διηγούνταν φασιονίστες γιαγιάδες στα εγγόνια τους και που θα περιελάμβανε εμένα με ένα ψαλίδι και το μάτι γυρισμένο ανάποδα να ανεβαίνω στην πασαρέλα και να κόβω όλους τους φιόγκους, τις πέρλες και τις αγκράφες. Πραγματικά, οι φιόγκοι σε ελάχιστα πράγματα ταιριάζουν, και ενώ καταλαβαίνω ότι ο Alber Elbaz ήθελε να το εϊτίσει, εγώ χαλάστηκα (… ψηλέ μου). Η συλλογή του, κατά τα άλλα, ήταν σαν πολλά υποσύνολα συλλογών να κάνουν ένα σουαρέ, δεν υπήρχε αυστηρή ενότητα, αλλά υπήρχε ποικιλία στις προτάσεις: το “φθαρμένο” τουίντ ταγέρ, η μίξη των prints, η μονοχρωμία, το ασπρόμαυρο, οι μπότεςτιςθέλωόλες.
H Ναταλία Γκαβέζου βρήκε και στο Παρίσι μια πασαρέλα κοριτσίστικη
Μέσα στον χαμό της παριζιάνικης αγνής άδολης, περίμενα στωικά να εμφανιστεί αυτή η μία συλλογή που θα μιλούσε στην πολύχρωμη καρδιά μου, και η Οlympia ήρθε σαν την άνοιξη και μου φερε αυτό που καρτερούσα. Πρέπει να με έχετε μάθει μέχρι στιγμής, αλλά δεν πειράζει θα σας πω τι έχει το μενού. Φυσικά έχει γιακάδες, και δη απ αυτούς με τα κεντήματα και τα σχέδια, γιατί και ο γιακάς τον θέλει τον πλουραλισμό του. Επίσης έχει full skirts. Παραδόξως, δεν έχει φιόγκους. Έχει όμως ως κοινό παρονομαστή το κόκκινο καλσόν σε όλες τις εμφανίσεις, αν και καλό θα ήταν να προσπεράσουμε το κομποζάρισμα του με το κόκκινο ρουζ στα μάγουλα. Γενικά το styling μπορεί να μην είναι το φόρτε της Olympia, αλλά ξέρετε ποιο είναι; Οι τσάντες. Και το color block το οποίο είναι εδώ, ενωμένο δυνατό, στην καλυτερότερη εκδοχή του, την κόκκινο-φουξ(ια).
O Saint Laurent έχει αποφασίσει να παίξει ανάποδα το βινύλιο της μόδας, και, στον αντίποδα αυτών που βαυκαλίζονται ότι κάνουν Τέχνη, να φέρει μπροστά την ευτελή, με έναν ροκ τρόπο, πλευρά της μόδας. O Hedi Slimane έρει ότι σε κάθε, μα σε κάθε κολεξιόν θα τον κατηγορήσουν για διάφορα, από μπαναλιτέ μέχρι έλλειψη πρότασης, αλλά εκείνος συνεχίζει να περιφέρει το High Street όνειρό του στα Παρίσια σαν ένα ροκ απομεινάρι υψηλής μόδας, στο πιο λατρεμένο μου μοτίβο από όλα, αυτό της χαλασμένης prom queen που παρασύρθηκε από ένα αλητάκι. Ναι, είναι σαν να φέρνει τις αλυσίδες ρουχάδικων στις πασαρέλες, σαν να ανεβάζει φτήνια και after party ντεκαντάνς στα catwalks με τους σνομπ παριστάμενους, αλλά δεν χαλιέμαι. Ρεαλισμός και κυνισμός είναι τα spirit animals μου.
Κάπως σκεπτική απέναντι στους συμβολισμούς και τα τεχνάσματα του Παρισιού που άπτονται του διαβόητου wishful thinking Μόδα/Τέχνη, έπεσα πάνω στη συλλογή του Yohji Yamamoto – και ήταν σαν να επέστρεφα σπίτι. Σε ένα σπίτι μαύρο και πολυμορφικό. Ο σχεδιαστής που παρακολουθώ τις κολεξιόν του ως μέρος του ευρύτερου υποσυνόλου “γιαπωνέζικη σχολή” από τα 90s κιόλας με αμείωτη την πώρωση, έδειξε γοτθικά παρεό με δεσίματα, ασύμμετρα μήκη, βικτοριανά δεσίματα στο μπούστο και άγαρμπα, πρωτόγονα σκισίματα. Μερικά από τα φορέματά του είναι σαν να παράτησε το πανκ η Vivienne Westwood και να πήρε τη ζωή της από την αρχή ακούγοντας Joy Division και Cure. Ήταν κάτι φοβερά πρωτοπόρο; Μπορεί όχι. Φορούσα όλα αυτά τα ρούχα με τους κόμπους; Σαφώς και ναι. Ήθελα να ανοίξω με ένα ψαλίδι όλες τις σούρες από τις φουφούλες; Βέβαια.
Δεν ξέρω αν ήταν ρηξικέλευθη ή ενδιαφέρουσα, αλλά είναι σίγουρα η κολεξιόν McQueen που θα φορούσα πιο εύκολα εγώ (εδώ γελάνε) (πικρά) – εννοείται και όλες τις διαφάνειες και τα δίχτυα, δεν είναι ερώτηση αυτή παιδιά, χαίρω πολύ Χρύσα, τόσα χρόνια καθόλου δεν με ξέρετε; Τα μικρά βολανάκια, τα ruffles που λένε, τα δέχομαι πολύ πιο εύκολα από όσο τα μεγάλα, και εδώ πέρα μου φαίνονται ταμάμ με τις διαφάνειες και το nude, που το αγαπώ και ας με κάνει να φαίνομαι το χαμένο παιδί της οικογένειας Adams (λόγω χλωμάδας, κακιά ήμουν και από πριν). Η Sarah Burton έφτιαξε τις δικές της προσωπικές βικτωριανές ηρωίδες, εύθραυστες και σκληρές, αθώες και μηχανορράφους, με ταφτά και με αρβύλες (όλα αυτά τα ρούχα με αρβύλες τα θέλω), έστειλε δηλαδή στην πασαρέλα του Παρισιού το βικτωριανό πανκ και όσο περισσότερο Λονδίνο μπορούσε.
