Το μεσημεριανό ματς της δεύτερης αγωνιστικής του Μουντομπάσκετ 2014 έχει μόλις τελειώσει και βγαίνουμε στη ζεματιστή λεωφόρο αναζητώντας ταξί για τα δέκα λεπτά που θα μας γυρίσουν στο κέντρο της Σεβίλλης μπας και καταπολεμήσουμε τους 40 βαθμούς αφρικανικής ζέστης με 1-2 παγωμένα cañas (μικρά ποτήρια μπίρας). Την ίδια ιδέα έχουν βέβαια και οι fans – κουκλάρες δίμετρες Κροάτισσες με φανέλες Ούκιτς, καραβάνια Αργεντίνων με φανέλες Τζινόμπιλι, φωνακλάδες Φιλιππινέζοι χωρίς φανέλες – κι αυτό μας καθυστερεί. Αυτό το ταξί που κατεβαίνει ως τελευταία μας επιλογή δεν έχει αναμμένο το πράσινο φωτάκι και την ένδειξη “libre”, αλλά η μπαϊλντισμένη απελπισία επιβάλλει να το σταματήσουμε. Ανταποκρίνεται στη χειρονομία και μόλις πλησιάζω, ανοίγοντας την πίσω πόρτα, βλέπω αυτό που βλέπετε στις εικόνες. Αυτόματα ψάχνω για την κάμερα. Μέσα, έξω, δίπλα – λέω «δεν μπορεί, έχουμε πέσει σε κέντα». Στην καλύτερη κάτι σε candid camera/φάρσα, στη χειρότερη στον Σεφερλή της Αναλουσίας ή όπως το πάρει τέλος πάντων κανείς.
Είναι οι πρώτες μέρες και τα σκουριασμένα ισπανικά μου δεν λειτουργούν φαρσί, αλλά καταλαβαίνω ότι ο οδηγός μας λέει πώς θα μας πετάξει απλά «επειδή είμαι κουρασμένος, δούλευα όλο το Σaββατοκύριακο, έχω κατεβάσει τη σημαία και δεν έχω ρέστα…». Καλά, δεν είπε «έχω κατεβάσει τη σημαία», αλλά συνεννοηθήκαμε και ξεκίνησε η κούρσα.
Κάθε διαθέσιμο εκατοστό του Skoda Fabia είναι καλυμμένο με πραματάκια – δεν ξέρω πώς να τα χαρακτηρίσω. Μινιατούρες, κεντητά, μαξιλαράκια, αυτοκόλλητα, μικρές κορνίζες και λοιπα «αναμνηστικά – παιχνίδια» από ήρωες του Ντίσνεϋ, Μπομπ Σφουγγαράκη και τον άλλον πως-τονε-λένε τον Μάστορα, νεράιδες, ζώα και λοιπά καρτούν καλύπτουν τα πάντα σε ένα Αλμοδοβαρικό ντελίριο που ισορροπέι μεταξύ του camp και του κιτς. Καθίσματα, ταμπλό, ράχες καθισμάτων, σχεδόν όλα τα παράθυρα κι ένα σεβαστό μέρος του παρμπρίζ. Δε χρειάζεται να έχεις δημοσιογραφική περιέργεια για να ρωτήσεις τι παίζει. Και προφανώς, ένας τύπος – ο καλός ιδιοκτήτης κι οδηγός Ραφαέλ – που έχει διακοσμήσει έτσι το ταξί του δε θέλει και πολύ να πάρει μπρος για να σου πει την ιστορία.
«Δουλεύω ταξί εδώ και πάνω από 20 χρόνια, αλλά ποτέ δεν είχα τόσο ιδιαίτερο όχημα. Η κόρη μου η Αλίθια, σήμερα 8 ετών, μόλις άρχισε να αντιλαμβάνεται τον κόσμο μου είπε πώς ήθελε το ταξί να είναι ιδιαίτερο. Κι έτσι, σιγά σιγά, μαζί το διακοσμούμε εδώ και 4 χρόνια, με όλα αυτά που βλέπεις».
Tον ρωτάω πώς το βλέπει ο κόσμος και τι του λέει. Απαντά καμαρώνοντας. «Όλοι θέλουν να μάθουν την ιστορία, όλοι θέλουν να τραβήξουν φωτογραφίες και να τις ανεβάσουν στο ίντερνετ, μου έχουν κάνει θέμα σε περιοδικό κι έχω μιλήσει και στην τηλεόραση. Η εικόνα του ταξί έχει φτάσει στην Αμερική και σε άλλες ηπείρους. Δεν υπάρχει άλλο παρόμοιο, ίσως ένα στην Τοσκάνη που μου έχουν δείξει κι έχει περίπου ανάλογο ντεκόρ».
Το πάει από μόνος του, χωρίς δική μου νύξη, σε ρυθμό «εμείς οι τεμπέληδες του Νότου amigos para siempre». «Πια μη νομίζεις, δεν έχει τόση δουλειά. Αλλά δεν παραπονιέμαι, τουλάχιστον εγώ έχω κάποιο εισόδημα και μπορώ να ζω την οικογένειά μου δουλεύοντας 3-4 μέρες την εβδομάδα, ενώ γύρω μου έχουν χάσει όλοι τη δουλειά τους όπως και στη δική σας χώρα. Δεν παραπονιέμαι καθόλου», επαναλμβάνει.
Πίσω από τη θέση του συνοδηγού, υπάρχει ένα χαρτί με τηλεφωνικό νούμερο που έχω δει τόση ώρα, αν και τελικά μου το αναφέρει από μόνος του. «Έχω κι ένα νούμερο εκεί γιατί μεταφέρω δωρεάν άρρωστα παιδιά από φτωχές οικογένειες στο νοσοκομείο, ότι ώρα και να με καλέοσουν. Είναι το ελάχιστο που μπορώ να κάνω ως αλληλεγγύη αυτές τις μέρες». Κάπου εκεί, θαυμάζοντας τον πολύχρωμο αλτρουισμό του Ραφαέλ, η κούρσα φτάνει στο κέντρο της Σεβίλλης. Στον περίφημο Καθεδρικό. Οι επόμενοι πελατες ήδη περιμένουν βγάζοντας τις πρώτες φωτογραφίες από το αλλόκοτο όχημα. Ο Ραφαέλ μάλλον θα αργήσει να τελειώσει τη βάρδια του και σήμερα…
#vamosGR στην fb σελίδα της Εθνικής και πολλές εξυπνάδες @laternative
