Την πρώτη (και τελευταία) φορά που ήρθα στη Σεβίλλη, πριν 12 χρόνια, κοιμόμουν για 2-3 μέρες σε μια ταράτσα με κάτι «δωμάτια» που αντί για τοίχους χωρίζονταν από μια αυτοσχέδια πατέντα με σεντόνια. Λίγο ροκ εν ρολ για να έχεις να διηγείσαι όταν θα είσαι βαρετός θλιβερός γέρος που τότε δεν ήξερα (ή απλά μέσα μου ήλπιζα) ότι θα μπορούσε να χρησιμεύσει για να ανοίξει μια ανταπόκριση από κάποιο Μουντομπάσκετ. Η πόλη παραμένει φυσικά πανέμορφη (ίσως η πιο ωραία της Ισπανίας) και η ζέστη αφόρητη. Μπορεί η γειτονική Κόρδοβα να θεωρείται «το τηγάνι της Ανδαλουσίας», όμως κι εδώ το 35+ που συναντήσαμε (βαρβάτο 40ρι δηλαδή το μεσημέρι) μια χαρά τσουρουφλίζει. Μιλάμε για άλλη ζέστη. Όχι το μαστούρικο πέπλο του ελληνικού καύσωνα ούτε την ιδρωμένη κάψα της ηπειρωτικής Ευρώπης. Εδώ το σώμα σου γίνεται σαν τα θερμαινόμενα δάπεδα των μοντέρνων πολυκατοικιών. Κι αισθάνεσαι καυτές βελόνες να τσιμπάνε όλο σου το κορμί, παράγοντας γαλόνια ιδρώτα επιπέδου «έχω κάνει τρεις ώρες διάδρομο» καθώς κάνεις την παραδοσιακή βόλτα στην υπέροχη Plaza de Espana, το διοικητικό κέντρο της πόλης που στεγάζονται όλες οι υπηρεσίες και αποτελεί καραμπινάτη τουριστική ατραξιόν.
Παρακολουθώ την εθνική μπάσκετ από το Μουντομπάσκετ του 1986, όταν και πάλι σε ισπανικό έδαφος είχε πάρει την 10η θέση προειδοποιώντας για το θαύμα της επόμενης χρονιάς που θα αλλαζε για παντα τη ζωή μας. Φέτος είναι η τρίτη συνεχόμενη χρονιά που την ακολουθώ κιόλας, μετά το Καράκας και πέρυσι τη Λιουμπλιάνα. (Ξέρω τι σκέφτεστε – δεν έχω να απολογηθώ για τίποτα). Έχει πολύ ενδιαφέρον η ιδιαίτερη δημοσιογραφική κοινωνία αυτών των διοργανώσεων. Οι ελληνικές αποστολές είναι άλλωστε σταθερά οι πολυπληθέστερες, φέτος μόνο οι Αργεντίνοι νομίζω μπορούν να μας συναγωνιστούν. Οι αθλητικογράφοι ταυτόχρονα: βλέπουν ματς, κρατάνε σημειώσεις, γράφουν την ανταπόκριση που πρέπει να φύγει στο φτερό μετά το ματς, σχολιάζουν με τον διπλανό τους, παρακολουθούν άλλες 2-3 διοργανώσεις που συμβαίνουν εκείνη την στιγμή σε όλον τον κόσμο (είναι και το στοίχημα ρε παιδιά), ανεβοκατεβάζουν φωναχτά ή ενδόμυχα παίκτες και προπονητές. Και μόλις τελειώσει το ματς: τρέχουν στη μεικτή ζώνη, παίρνουν δηλώσεις, τις στέλνουν πια ως βίντεο με το κινητό, καρφί συνεντευξη τύπου, την καλύπτουν, καμιά φορά ατύπως συνομολογούν –ειδικά μετά από ήττες- στο τι θα βγει προς τα έξω, αφού έχουν ξεκαθαρίσει τι μοιράζονται με τους άλλους και τι κρατάνε για τον εαυτό και το μεσο τους (ή συχνά τα περισσότερα από ένα μέσα που εκπροσωπούν).
Πάντα βέβαια θα βρεις και τις καλτ μορφές ειδικά στους ξένους. Στο ματς με τη Σενεγάλη, είχα δίπλα μου έναν Αργεντίνο που υπέστη σοβαρό κάταγμα στη γλώσσα προσπαθώντας να πει K-a-i-m-a-k-o-g-l-o-u σε κάθε ένα από τα 5/5 τρίποντα με τα οποία ξεκίνησε ο Καϊ. Τοποθετούσε ένα «θ» σε άσχετα σημεία ώσπου στο 5ο είπε απλά «Hellas». Πιο εύκολο. Θα θυμάμαι επίσης πάντα τον Σενεγαλέζο που πήγε να πάθει καρδιακή προσβολή στη νίκη της Σενεγαλης επί του Πουέρτο Ρίκο χτυπώντας μανιακά τον πάγκο που μοιράζονταν 20-25 συνάδέλφοί του, αλλά και τον έτερο Αργεντίνο που στέκεται στρατιωτικά προσοχή κάθε φορά που παίζει ο υπέροχος εθνικός ύμνος της χώρας του. Φοβάμαι λίγο ότι μπορεί να μας περάσει φάλαγγα έτσι και τους κερδίσουμε την Πέμπτη. (Τελικά όντως ένας Αργεντίνος δημοσιογράφος λιποθύμησε στο τέλος της τρίτης μέρας, πρώτος για πρώτες βοήθειες ο Γιάννης «μην ανησυχείτε το χω» Μπουρούσης).
Φαντάζομαι δεν κλικάρατε στο άρθρο για να διαβάσετε την άποψή μου ότι αν μικρύνει το ροτέισον ο κόουτς Κατσικάρης (που θα το κάνει αναγκαστικά όσο προχωράμε), θα σφίξει ακόμα περισσότερο η άμυνα κι αυτό είναι αναγκαίο για τα νοκ άουτ, αφού εκεί δε θα βάζουμε εύκολα 80 πόντους. Κακώς (που δεν κλικάρατε γι’ αυτό). Σε άλλα νέα από την Σαν Πάμπλο Αρένα και τις τρεις πρώτες αγωνιστικές μέρες:
– Οι Φιλιπιννέζοι συμπαθείς και τα λοιπά, αλλά μας έχουν πάρει τα αυτιά. Αυτές δεν είναι γηπεδικές ιαχές. Ανθρώπινες βουβουζέλες που έχουν εισπνεύσει τρία μπαλόνια ο καθένας είναι.
– Οι Αργεντίνοι ό,τι και να γίνει είναι συγκινητικοί σε αυτόν τον τελευταίο χορό των βετεράνων τους. Σκόλα, Νοτσιόνι και Πριχιόνι παίζουν για το παρελθόν αλλά και την υστεροφημία μιας φανταστικής παρέας που ήρθε εδώ χωρίς τον φυσικό αρχηγό της, τον τραυματία Μανού Τζινόμπιλι. Αστείο στιγμιότυπο που ήμουν μπροστά: ο αργεντίνος υπουργός σπορ ήθελε να μπει και δεν είχε διαπίστευση και οι σεκιουριτάδες δεν τον αφήναν επειδή ήταν casual ντυμένος με φανέλα της ομάδας και χωρίς σωματοφύλακες.
– Οι Αμερικάνοι προφανώς δεν είναι ανίκητοι. Κι απομένει να μας αποδείξουν ξυπνιτζήδες, όλους όσοι υποστηρίζουμε ότι οι Ισπανοί είναι το πρώτο φαβορί.
– Η στιγμή που γελάμε αυτόματα είναι όταν σκοράρει ο Ίαν Βουγιούκας και ο εκφωνητής του γηπέδου το σκάει: «Βουοοουυυυζζζζζζοοοουυυυυκκκκκααααςςς».
– Στα ματς της Εθνικής τα όμορφα κορίτσια χορεύουν πότε συρτάκι και πότε Μπρέγκοβιτς, ο ρυθμός του «Καλασνίκοφ, Καλασνίκοφ» δίνει και παίρνει. Δε μ’ αρέσει αυτό.
– Οι Κροάτες ίσως είναι λίγο σκοτωμένοι μεταξύ τους. Κάτι τέτοιο βγάζουν οι δηλώσεις τους. Θα δείξει αύριο. Καλή ομάδα, «καλύτερη από μας», όπως πάει να τους κοιμήσει ο κόουτς Κατσικάρης.
– Η Εθνική μας στα τρία πρώτα ματς είναι σοβαρότατη, απομένει να δούμε πώς θα συμπεριφερθεί σε κλειστά ματς στους 65-70 πόντους και πώς θα προστατεύσει στη συνέχεια την κολώνα της, τον Γιάννη Μπουρούση που κάνει μεγάλο τουρνουά.
– Τα εισιτήρια για Μαδρίτη βγήκαν. Κι εκεί όπως πάντα συμβαίνει, το τουρνουά θα κριθεί σε μια βραδιά (μέχρι την επόμενη). Στο ματς των 16 του Σαββατοκύριακου που έρχεται. Να δούμε ποια μπίλια από τον α΄ομιλο θα μας κάτσει. Δεν υπάρχει προτίμηση, υπάρχουν δεδομένα. Με Γαλλία-Σερβία-Βραζιλία θα έχουμε λογικά ένα κλειστό ματς, με Ισπανία θα χάσουμε.
Πάντως, παρά τη ζέστη, όλοι –με διαβεβαιώνει ο πρώτος ταξιτζής που πήρα- έχουν γυρίσει από τις καλοκαιρινές διακοπές. Συζητάμε λίγο για την παραδοσιακή αντιπαλότητα της πόλης. Μπέτις εναντίον Σεβίγια. Τον ρωτάω ποιοι είναι οι «πλούσιοι» και ποιοι οι «φτωχοί» Μου λέει «δεν ισχύουν πια αυτά». Η μετάφραση είναι ότι οι πλούσιοι είναι της Σεβίγια που μου έχει ήδη πει ότι υποστηρίζει. (Ο δεύτερος ταξιτζής που θα πάρω είναι από μόνος του μια μεγάλη ιστορία που θα διαβάσετε τις επόμενες μέρες). Με μπριφάρει φυσικά για που τρως/πίνεις και μου εξηγεί πώς η Σεβίλλη του ενός εκατομμυρίου κατοίκων είναι μια εύκολη πόλη για να κυκλοφορείς. Σαν να πίνεις ένα ποτήρι ένα νερό που θα ελεγε κι αυτός…
Μόλις το αριστερό πόδι του Βασίλη “μεχόρ σεντροκαμπίστα” Τσιάρτα μπαίνει ανάμεσά μας αφήνω τον taxista. Μείνετε μαζί, στην επόμενη ανταπόκριση όλη η αλήθεια για το πώς παραγγέλνεις σωστά tapas στην Ανδαλουσία.
Μέχρι τότε αγάπη, ενημέρωση και #vamosGR στην fb σελίδα της Εθνικής και πολλές εξυπνάδες @laternative
