Σειρά είχαν οι Αρκούδες, ο πολυφωτογραφημένος βραχώδης σχηματισμός που, με λίγη φαντασία, θυμίζει -τι άλλο;- αρκούδες που επιπλέουν στο νερό.
Σύντομες στάσεις στις -από άλλο πλανήτη- παραλίες Πλάθιενα, Φυροπόταμο, Σαρακίνικο, Παπάφραγκα, και μεγαλύτερες σε Πολύαιγο και Γλαρονήσια.
Περάσαμε από το Παλαιοχώρι και τα Θειωρυχεία, μια παραθαλάσσια τρέλα -με κτίρια και ράγες που έχουν μείνει στη θέση τους από το τέλος της δεκαετίας του 60 όταν και σταμάτησε να λειτουργεί το ορυχείο της περιοχής- που μοιάζει με σκηνικό βγαλμένο από κάποιο Mad Max που δεν έχει γυριστεί ακόμη
Συνεχίσαμε το ταξίδι μας στον Γέρακα, το Τσιγκράδο, τη Φυριπλάκα και τον Προβατά, όλες τους συγκλονιστικές παραλίες (καλύτερες από το Σαρακίνικο, αν θέλετε τη γνώμη της Popaganda).
Φυσικά σταματήσαμε στο ξακουστό Κλέφτικο (με τον ελαφρύ «συνωστισμό» από τα κότερα που ρίχνουν άγκυρα εκεί για μερικές ώρες) και το απίστευτο σπήλαιο της Σικιάς.
Περνώντας από τις Τριάδες, το Αμμουδαράκι και τα Αγκάθια (off the beaten track παραλίες που προτιμούν οι ντόπιοι) φτάσαμε -τόσο κοντά που σχεδόν το αγγίζαμε απλώνοντας το χέρι- στο Βάνι, τον μεγάλο βράχο που είναι σαν σχηματισμένος από λέπια δράκου (κι όμως, ναι) και οριοθετεί την είσοδο στο λιμάνι («το Βάνι που στο λιμάνι σε βάνει», όπως λένε χαριτολογώντας οι ντόπιοι).
Δέσαμε πίσω στον Αδάμαντα μετά από 11 ώρες εν πλω. Αποσβολωμένοι.